Δεν είναι το «Downton Abbey» ο λόγος για να εκτιμήσει κανείς τη βρετανική σχολή υποκριτικής και τη Maggie Smith, αλλά νομίζω ότι ο ρόλος της ως Countess of Grantham θα μείνει αξέχαστος ακόμη και σε αυτούς που δεν τη γνώριζαν καλά!
Δεν είναι το «Downton Abbey» ο λόγος για να εκτιμήσει κανείς τη βρετανική σχολή υποκριτικής και τη Maggie Smith, αλλά νομίζω ότι ο ρόλος της ως Countess of Grantham θα μείνει αξέχαστος ακόμη και σε αυτούς που δεν τη γνώριζαν καλά!
Παρόλο που δυσκολεύτηκα να αποφασίσω ποια ατάκα θα κλέψω για τον τίτλο από τα αμέτρητα Maggie-quotes (άμα έχεις lower δεν κρύβεται…) του σήριαλ, νομίζω ότι η στιγμή που έντρομη διαπιστώνει ότι ο υποψήφιος διάδοχος του κτήματος Downton ερ-γά-ζε-ται-ως-δι-κη-γό-ρος και θα αφιερώνει το Σαββατοκύριακό του στο κτήμα είναι κορυφαία. Όσοι δεν έχετε δει τη σκηνή, αναζητήστε τη στο διαδίκτυο μαζί με αυτή του gay φιλιού που κόπηκε από το πρώτο επεισόδιο. Η λογοκρισία αυτή θα μπορούσε να είναι για τη ΝΕΤ η ευφυέστερη έμμεση διαφήμιση ever –μέχρι και στο εξωτερικό συζητήθηκε– αν δεν ήταν ακριβώς το αντίθετο: προϊόν απόλυτης βλακείας. Αν ζητούσαμε από τους σεναριογράφους να βάλουν την κόμισσα να το σχολιάσει, θα έκαναν πανηγύρι!
Εκτός από το «Downton» η ΝΕΤ επέλεξε κι άλλες παραγωγές του BBC και όχι μόνο, προκαλώντας ανυπολόγιστη αμηχανία στους υπομένοντες τον τουρκικό τηλεοπτικό ζυγό, οι οποίοι επί μήνες μεγαλοστομούσαν λέγοντας «… ούτε εμένα μου αρέσουν αλλά δεν έχει και τίποτα άλλο!» ή «…εμείς φταίμε που έχει μόνο επαναλήψεις;». Παρεμπιπτόντως και πριν φύγουν τα τούρκικα από το prime time και τώρα που είναι απογευματινά, το Downton έχει μόλις 10% τηλεθέαση ενώ η «Σιλά» και ο «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής» συνεχίζουν να ηγούνται με ποσοστά 23% και 20% αντίστοιχα.
Κάθε επαφή με άλλους πολιτισμούς είναι αναμφίβολα γοητευτική και η γλώσσα είναι ίσως το σημαντικότερο όχημά τους. Είτε θέλετε να μάθετε τουρκικά και αγγλικά για να παρακολουθείτε τα σίριαλ χωρίς υπότιτλους είτε θέλετε να ταξιδέψετε ή να γοητευτείτε από τα μυστικά μιας γλώσσας κι ενός πολιτισμού, επιβάλλεται να επισκεφτείτε το πρώτο στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, εξειδικευμένο λεξικο-βιβλιοπωλείο! Εδώ θα βρείτε όλες τις σύγχρονες γλώσσες, αλλά και αρχαία και λατινικά, καθώς και θεματικά λεξικά για ποδόσφαιρο, θέατρο, μουσική, ακόμη και manga! Μπείτε ακόμη κι αν δε σκοπεύετε να ψωνίσετε. Το Lexikopoleio –έτσι λέγεται– είναι ένας φιλόξενος χώρος που αισθάνεσαι ότι σε περίμενε να μπεις. Η αγάπη και η γνώση προς το βιβλίο τόσο της Ελληνογαλλίδας ιδιοκτήτριας Odile Bréhier –η οποία σημειωτέον δηλώνει περήφανα ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τη χώρα– όσο και της ευγενέστατης υπεύθυνης Αγγελικής Καραχάλιου αλλά και όλων των εργαζομένων που σε εξυπηρετούν, σε γεμίζουν με ελπίδα για το μέλλον μιας χώρας στην οποία σπάνια συναντάς ανθρώπους να αγαπούν αυτό που κάνουν… Ποιος θα φανταζόταν ότι υπάρχει Dictionary of Hallucinations – Λεξικό Παραισθήσεων! Μόνο οι γιατροί και τα κυβερνητικά στελέχη!
Οι παραισθήσεις είναι αυτή τη στιγμή ο οικονομικότερος τρόπος για να ταξιδέψεις και η πόλη αυτή είναι γεμάτη από τέτοιες ευκαιρίες, μία από τις οποίες είχα την τύχη να ζήσω χθες. Πριν με συλλάβουν, να εξηγήσω ότι χάρη σε ένα «παλαβό» πλανόδιο ζωγράφο -για τον οποίο θα μιλήσουμε μια άλλη φορά- είδα από ψηλά ένα café σε μία αυλή, ένα μόλις στενό πάνω από τον πανικό της οδού Αθηνάς. Έσπευσα να το επισκεφτώ για να διαπιστώσω ότι είναι το διάσημο «Six Dogs» για το οποίο είχα ακούσει αλλά δεν είχα επισκεφτεί. Κατεβαίνεις τα σκαλιά περνάς κάτω από τους πολυλειτουργικούς χώρους που το βράδυ λειτουργούν ως bar / μουσική σκηνή / θέατρο / γκαλερί και βρίσκεσαι αλλού… δεν ξέρω πώς να το περιγράψω! Θα μπορούσε να είναι προσκοπικός καταυλισμός, όπερ σημαίνει απλό, λιτό, στρωμένο με χώμα και επιπλωμένο με χειροποίητα ξύλινα καρεκλοσκαμπουδάκια που κανένα δεν είναι ίδιο με τα υπόλοιπα! Μια τέντα, ξερά φύλλα, 1 κούνια, αιώρες, free Wi-Fi, πρίζες σκαρφαλωμένες σε όλα τα δέντρα για τα λάπτοπ, ευγενικοί σερβιτόροι, χαλαρό περιβάλλον και μια αίσθηση τυχαίου, ανεπιτήδευτου, εκτός προγράμματος και αστικής οργάνωσης… Αν βέβαια είσαι organized freak όπως εγώ, με λίγη παρατήρηση διαπιστώνεις ότι πίσω από το σκηνικό αυτό βρίσκεται μια καλοκουρδισμένη μηχανή που επιτρέπει στο χώρο να είναι καθαρός, στο σερβίρισμα να είναι χωρίς καθυστερήσεις και στην ποιότητα να είναι χωρίς «εκπτώσεις»! Ακόμη κι εγώ -αφού φυσικά σιγουρεύτηκα ότι όλα λειτουργούν καλώς- χαλάρωσα…
Την ιδιοφυώς κρυμμένη επιμέλεια του σχεδιασμού συνέλαβαν και εκτέλεσαν οι Point Supreme Architects, ένα πολλά υποσχόμενο ζευγάρι. Ο Κωνσταντίνος Πανταζής και η Μαριάννα Ρέντζου, οι οποίοι πρόσφατα απέσπασαν το πρώτο βραβείο για την κατασκευή ενός «τοπόσημου», της κεντρικής προβλήτας του Φαληρικού Όρμου, που αφορά στη δημιουργία ενός χώρου στάσης, αναψυχής και εστίασης με θέα τη θάλασσα, και το οποίο θα λειτουργεί παράλληλα και ως αφετηρία για φέρι μποτ και θαλάσσια ταξί! Επιτέλους το Ίδρυμα Νιάρχος, σε αντίθεση με την ανάθεση του σχεδιασμού της Λυρικής Σκηνής και της Βιβλιοθήκης στον αναμφίβολα εξαιρετικό αλλά 75χρονο πλέον αρχιτέκτονα Ρέντσο Πιάνο, εμπιστεύτηκε νέους αρχιτέκτονες με αξιοσημείωτες συμμετοχές σε διεθνείς διοργανώσεις! Ας μην ξεχνάμε ότι και ο Ρέντσο Πιάνο «έφτασε» εδώ γιατί κάποιος διορατικός και όχι αρτηριοσκληρωτικός ανέθεσε το Κέντρο Ζορζ Πομπιντού στον 35χρονο τότε νεαρό αρχιτέκτονα!
Υ.Γ. Δημοσιογράφος: Τι αισθάνθηκες όταν μπήκες πρώτος στο Στάδιο;
Σπύρος Λούης: Τίποτα. Πεινούσα… Ύστερα από τόσο δρόμο…
(Αθηναϊκά Νέα, Γ. Χανιώτης, 04/11/1935)
Υ.Γ.2 Αφιερωμένο σε όσους το τόλμησαν την περασμένη Κυριακή
• Lexikopoleio, Στασινού 13, Αθήνα, 210-7231201, www.lexikopoleio.com
• six dogs, Αβραμιώτου 6-8, Αθήνα, 210-3210510, www.sixdogs.gr
• Point Supreme Architects, http://www.pointsupreme.com
@: [email protected] εκφραστείτε ελεύθερα εδώ, χωρίς αιδώ! Στείλτε σκέψεις, ιδέες, διαφωνίες, φωτογραφίες…