ATHEN’S NOISE | Έκλεισε το ζαχαροπλαστείο – καφέ «Κοραής», που για δεκαετίες αποτέλεσε σημείο συνάντησης και αναφοράς στο κέντρο της Αθήνας
ATHEN’S NOISE | Έκλεισε το ζαχαροπλαστείο – καφέ «Κοραής», που για δεκαετίες αποτέλεσε σημείο συνάντησης και αναφοράς στο κέντρο της Αθήνας
Η ιστορική επιχείρηση είχε ανοίξει το 1971, στην γωνία των οδών Ιπποκράτους και Ναυαρίνου, και για μισό αιώνα προσέφερε γλυκά, καφέ και σφολιάτες στο φιλόξενο πατάρι του. «Ήμασταν από τα πρώτα καταστήματα», είπε στο lifo.gr ο κ. Χήτας Θωμάς εκφράζοντας την βαθιά θλίψη του για το υποχρεωτικό κλείσιμο. Όπως εξηγεί, το κτίριο που στέγαζε το ζαχαροπλαστείο πωλήθηκε και οι νέοι ιδιοκτήτες τους ανάγκασαν να φύγουν. «Μας έβγαλαν οι ιδιοκτήτες. Τώρα “ξηλώνουμε” το μαγαζί. Νιώθω πολύ άσχημα, σας τα λέω με “δηλητήριο”, δεν μπορώ να κοιμηθώ τη νύχτα». «Ο Νάνος Βαλαωρίτης ερχόταν κάθε Δευτέρα και Σάββατο επί χρόνια. Ανέβαιναν πάνω και φιλοσοφούσανε. Ηθοποιοί… Ο Λαυρέντης Διανέλλος, ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ» θυμάται ακόμη ο κ. Χήτας.
Η είδηση προκάλεσε θλίψη σε παλιούς και νέους Αθηναίους, και πολλοί έσπευσαν να γράψουν μερικές γραμμές για το ζαχαροπλαστείο που σύχναζαν καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και φοιτητές.
«Τα τελευταία 11 χρόνια το αντίκριζα κάθε πρωί, κατηφορίζοντας την Ιπποκράτους, και ένοιωθα μια περίεργη ασφάλεια, ότι ακόμα τίποτα δεν άλλαξε, ότι ο Κοραής, απομεινάρι των ’70s θα βρίσκεται πάντα εκεί, αγέραστο και αειθαλές, με τα δώρα αυγά μέσα σε σελοφάν, τις μεγάλες σοκολάτες δίπλα στο ταμείο, τα καμπάρι μέσα στους καθρέπτες, την παλιά μηχανή του καφέ, τις κλασικές τυρόπιτες μέσα στη βιτρίνα, τα ξύλινα έπιπλα, το παλιομοδίτικο ντεκόρ», λέει στο lifo.gr ο δημοσιογράφος, μεταφραστής και επιμελητής Χρήστος Παρίδης. «Δεν το φωτογράφιζα πιστεύοντας ότι θα είναι πάντα εκεί για μένα. Στο πατάρι του, ήσυχο και απομονωμένο, πήρα τις πρώτες μου αθηναϊκές συνεντεύξεις, μου το είχε υποδείξει ο Γιάννης Οικονομίδης καθώς εκεί επάνω, απ’ όπου είχες πλήρη εποπτεία της γωνίας Ιπποκράτους και Σκουφά, έγραψε με τους συνεργάτες του τα πρώτα του σενάρια, ταινίες όπως “Ψυχή στο στόμα” και “Μαχαιροβγάλτης”. Σήμερα είδα αυτήν την εικόνα (σ.σ. του άδειου καταστήματος) και σοκαρίστικα. Έκλεισε ακόμα ένας κύκλος ανεμελιάς και αθωότητας. Έτος γέννησης 1971 έτος θανάτου 2020».
Για το κλείσιμο του καφέ «Κοραής» έγραψε και ο καθηγητής Νικόλας Σεβαστάκης: «Έμαθα το καφεζαχαροπλαστείο ”Κοραής” περπατώντας σε εκείνους τους δρόμους, δίχως να ξέρω τις εμπειρίες των προηγούμενων γενιών (της μεταπολίτευσης) και χωρίς άλλες πληροφορίες για το μέρος. Έμαθα τον ”Κοραή” ως καπνιστής και καφεπότης- και άρα δεν μπήκα στο εσωτερικό κέλυφος του μπαρ και στα κονιάκ, τα ουίσκι ή τα άλλα των ανθρώπων που έβλεπα στα σκαμπό. Θυμάμαι καμπαρντίνες δικηγορικές, κάποιες γενναίες κοιλιές και γραβάτες σε άλικο χρώμα. Κυρίες με δερμάτινες φούστες (μιας κάποιας ηλικίας) έλυναν ένα σταυρόλεξο πίνοντας έναν νες. Απογεύματα καθόμουν και συνήθως μόνος, δεν θυμάμαι αν έδωσα ραντεβού στον ‘Κοραή’-εκτός αν ήταν ραντεβού με κάποιο πρόσωπο του χώρου των τεχνών και της λογοτεχνίας. Ο ”Κοραής” όμως με προδιέθετε στην τέχνη της μοναχικής παρατήρησης και της οιωνοσκοπίας των προσώπων, των ρούχων, των χεριών. »Η Αθήνα η δική μου είχε και ”Δεληολάνηδες” και ”Κοραή” και κάτι καφέ στην περιοχή του Χολιντέι Ιν και του Χίλτον γεμάτα με άραβες στο στιλ του πράκτορα ή του σωματοφύλακα. Στον Κοραή έπαιρνα ελληνικό καφέ. Δεν είχα ακόμα περάσει στην ύστερη νεωτερική εσπρεσομανία και ίσως να μην με προκαλούσε το συγκεκριμένο μέρος για καινοτομίες. Γιατί ο ”Κοραής” (όπως όλες οι κλασικότροπες επιφάνειες όπου κάθισε η νεότητά μας- τουλάχιστον τα απογεύματα) έπαιζε ένα ρόλο συντηρητικό και καθησυχαστικό: δεν υποσχέθηκε ποτέ κάτι άλλο από αυτό που υπήρξε, ούτε θέλησε ποτέ να γίνει πέρασμα καλλιτεχνών. Αν στάθηκαν και ήπιαν καφέ και συγγραφείς, το έκαναν ως κοινοί πολίτες της περιοχής Ιπποκράτους, ως ανώνυμοι χρήστες μαζί με τον συμβολαιογράφο, τον λογιστή, τον φοιτητή που ξέμεινε με τις σημειώσεις του ή την κυρία με το περιοδικό για δυνατούς λύτες. »Ο ”Κοραής” ήταν ένα είδος αστικότητας χωρίς αστισμό. Δεν ξέρω αν μπορεί να σταθεί, μα έτσι πέρασε από κάποια χρόνια της ζωής μου- τα χρόνια όπου το τσιγάρο, οι εφημερίδες και η φαντασία της πόλης μπορούσαν να γεννούν εικόνες ικανές να γεμίσουν μια και δύο ώρες. Πληρότητα. Γι αυτό λυπάμαι πολύ για το τέλος του καφέ Κοραής. Γιατί μου υπενθυμίζει ένα από τα πολλά ”χαμένα κέντρα΄ μιας προηγούμενης ζωής και ενός προηγούμενου αιώνα».
