Δέκα μέρες έλειψα στα βουνά της Ηπείρου και δε μπορώ να συγκεντρωθώ!
Δέκα μέρες έλειψα στα βουνά της Ηπείρου και δε μπορώ να συγκεντρωθώ! Ο.Κ., ξέρω ότι η λέξη παραθερισμός προϋποθέτει και θέρος, αλλά αν έγραφα παραεαρισμός –εκ του έαρος, ήτοι της ανοίξεως– ουδείς θα καταλάβαινε, συμπεριλαμβανομένου και του Μπαμπινιώτη, που ούτως ή άλλως δε νομίζω ότι διαβάζει τη στήλη μου!
Επιπλέον δε, είναι και ο καλύτερος τρόπος να μιλήσω για το ευτυχές, από καλλιτεχνική άποψη, τριήμερο που προηγήθηκε της απουσίας μου και που περιελάμβανε και την «Τριλογία του Παραθερισμού», απ’ όπου και ο τίτλος της στήλης. Ευγενείς σε ελεύθερη πτώση, παραθερίζουν ατάραχοι, παρά το αδιέξοδο στο οποίο από καιρό έχουν βρεθεί.
Τι σας θυμίζει; Δεν ξέρω αν ήταν επιλογή του Χουβαρδά ή πρόταση του Μαστοράκη, αλλά στα χέρια του σκηνοθέτη, ο Γκολντόνι έδειχνε πιο επίκαιρος από ποτέ! Ευφυές κοινωνικοπολιτικό σχόλιο έμοιαζε σα συνέχεια του περσινού οστροφσκικού «Σε στενό οικογενειακό κύκλο» που σκηνοθέτησε ο ίδιος, ομοίως επιτυχώς. Το Εθνικό στα καλύτερά του! Περλέγκας, Λυμπεροπούλου, Πιατάς, Παπαληγούρα, σκηνικά, κοστούμια εξαιρετικά! Η σπουδαιότητα ενός κειμένου αποδεικνύεται όταν, παρουσιαζόμενο από ομάδα ικανών ανθρώπων, ακόμη και 250 χρόνια μετά τη συγγραφή του, δείχνει εντυπωσιακά σύγχρονο και ανατρεπτικό!
Ομοίως ευτυχής και η ετέρα θεατρική επιλογή, «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα». Ο Λόρκα πιάνεται από ένα φαινομενικά απλό, εύπεπτο, λαϊκό θέμα και με λόγο- νυστέρι επεμβαίνει, όπως πάντα, χωρίς επαρκές αναισθητικό. Ο χαμός του πατέρα της οικογένειας επιβάλλει τον εγκλεισμό οκτώ γυναικών, εκ των οποίων, οι πέντε κόρες διψούν για έρωτα, ζωή και ελευθερία. Εκεί που νομίζεις ότι ελέγχεις το συναισθηματικό χάος και ότι είσαι παρατηρητής μιας ιστορίας από άλλη εποχή που δε σε αφορά, διαπιστώνεις ξαφνικά ότι βρίσκεσαι στο επίκεντρο και δεν ξέρεις από πού να φυλαχτείς.
Σκηνοθεσία απέριττη και ερμηνείες καθηλωτικές! Κόρα Καρβούνη, Αννέζα Παπαδοπούλου, Τζίνη Παπαδοπούλου, Μπέτυ Αρβανίτη… όλες εντυπωσιακές! Παράσταση δυνατή και συνεπής στο πνεύμα του συγγραφέα, τέτοια δηλαδή που μπορούσε να ικανοποιήσει τόσο έναν απλό και αμύητο θεατή όσο και έναν απαιτητικό θεατρόφιλο.
Εγχείρημα που, με μεγαλύτερη όμως δυσκολία, επεδίωξε και νομίζω ότι πέτυχε, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στο «Μέσα», το οποίο είναι η τρίτη, εκ του τριημέρου, εμπειρία μου – δυστυχώς τελείωσε στις 15 Μαΐου. Και λέω «δυσκολία» γιατί πρόκειται για ένα θαυμάσιο installation στο Παλλάς που απευθυνόταν σε όλους όσοι ήταν διατεθειμένοι να «βιώσουν» αυτό που συνέβαινε. Αναρωτιέμαι αν τελικά χρειάζεται να είναι κανείς εκπαιδευμένος, να βλέπει χωρίς να απαιτεί ή να αφήνεται σε ένα θέαμα έξι ωρών χωρίς να οδηγείται σε αυτό που ονομάζουμε συνήθως «τέλος»!
Μετά το πρώτο τέταρτο της ώρας, όπου είχα αλλάξει τριάντα στάσεις στο κάθισμά μου αναρωτώμενος τι είναι αυτό που βλέπω, αποφάσισα να αφεθώ και να ταξιδέψω άκριτα! Σύντομα είδα στη σκηνή τον εαυτό μου –εγώ πότε θα αποκτήσω τέτοιο κορμί;– να επαναλαμβάνει πράξεις στις οποίες δεν έχω δώσει ποτέ σημασία. Φεύγοντας θέλησα να πειραματιστώ και να ζήσω τη ρουτίνα των δικών μου καθημερινών κινήσεων όπως οι ήρωες, χωρίς δηλαδή να μιλάω στο κινητό, να βλέπω τηλεόραση, να διαβάζω εφημερίδες, να ακούω ραδιόφωνο και να καπνίζω! Εγώ, πάντως, μια λύτρωση την ένιωσα…
Τη λυτρωτική αυτή λήξη της χειμερινής καλλιτεχνικής σεζόν, ακολούθησε το ταξίδι στα Γιάννενα και μια άλλη, κατά τι πιο διονυσιακή, σεζόν που αφορούσε περισσότερο στην γαστέρα και ουχί στο πνεύμα. Τη διέγερση συναισθήματος ευλάβειας των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας ακολούθησε, κατά τα κερκυραϊκά πρότυπα, από το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου, η καθιερωμένη πομπή στο άντρο της ρ-ακολασίας, στο καφενείο του Γκουγιάννου, στο γυαλί καφενέ απέναντι. Τσίπουρο, κλαρίνα, μεζέδες, τσίπουρο, χορός στη μέση του δρόμου, αποκλεισμένοι οδηγοί που γελούσαν και… τσίπουρο! «Γύφτοι», «χωριάτες», «χτενισμένες κότες», «ψευτοεναλλακτικοί», «θείτσες», «ξέκωλα», «κουλτουριάρηδες», ξέχασαν τις ταμπέλες, τις κρίσεις και τις επικρίσεις και έγιναν αυτό που θα έπρεπε να είναι πάντα… μια παρέα χωρίς ετικέτες… μια παρέα όλοι μαζί που έχουν πολλά να πουν, πολλά να ακούσουν και ακόμη πιο πολλά να τραγουδήσουν!
Κάπως έτσι ξεκίνησε και η κατρακύλα… Τα κόκκινα αυγά χωριάτικα, τα αχνισμένα γιαννιώτικα κουλούρια της Βάσως άπαιχτα, η μαγειρίτσα της μαμάς χωρίς λόγια, το ψήσιμο του οβελία εξαιρετικό (να τον ακούτε τον Φαλλιέρο), το κοκορέτσι της Γιούλης απίστευτο… Παραδοσιακά, όπως κάθε Πάσχα έτσι και φέτος, την τιμητική του, από φαρμακευτικής απόψεως, είχε το Ζ, γιατί μπορεί να μη μας φαίνεται, αλλά είμαστε ευαίσθητα παιδιά και δε μπορούμε ούτε το πολύ φαγητό (τινάξαμε τα Zantac) ούτε την ανθοφορία (και τα Zirtek επίσης)! Μεταξύ μας, τα του στομάχου είναι για τους υπόλοιπους. Εγώ έχω τον αχόρταγο…
Την τιμητική τους, επίσης, είχαν και άπαντες οι Γιώργηδες, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Οφείλω δε να στηλιτεύσω δημοσίως σχετικά άσματα όπως «Κυρα-Γιώργαινα, σ’ το λέω υπευθύνως: ο Γιωργάκης σου είν’ ένας θεατρίνος! Για δουλειά σού μίλησε, πονηρά σε φίλησε, η αυγούλα μύρισε και δε γύρισε…» κρίνοντάς τα ως ψευδή και ανυπόστατα. Και τώρα πώς θα αδυνατίσουμε που έρχεται το θέρος; Με τόσο σαβούρωμα όχι «Μέσα» ούτε έξω δε μπορώ να εμφανιστώ… Αυτά είναι τα αποτελέσματα του παραεαρισμού…
ΥΓ: «… τέλος, σας ζητώ συγγνώμη για τις λέξεις: ψυχή, κάθαρση, γενναία, σπόρος και ιδιαίτερα για τη λέξη αγάπη, λεξιλόγιο παρωχημένο … αλλά ίσως να οφείλεται σε κάποιου είδους αμήχανη απελπισία … ευχαριστούμε …» (Γράμμα στον Ορέστη, Ιάκωβος Καμπανέλλης) @: [email protected] εκφραστείτε ελεύθερα εδώ, χωρίς αιδώ! Στείλτε σκέψεις, ιδέες, διαφωνίες, φωτογραφίες… *ο Γιώργος Ριζόπουλος είναι μηχανικός και κατά συνθήκη συγγραφέας και ηθοποιός