Είναι κάπως παράξενο να γράφεις για την επέτειο του θανάτου του Ρενέ Γκοσινί –πέθανε σα σήμερα το 1977 σε ηλικία μόλις 51 ετών. Είναι παράξενο γιατί σε έναν τέτοιο τύπο νιώθεις ότι δεν πολυκολλάει ο αόριστος· είναι διαρκώς παρών, συντασσόμενος με έναν απρόσβλητο από τη φθορά και την απώλεια διαρκή ενεστώτα. Μια αείρροη παρουσία που διασχίζει ευφρόσυνα το συμβατικό χρόνο.
Είναι κάπως παράξενο να γράφεις για την επέτειο του θανάτου του Ρενέ Γκοσινί –πέθανε σα σήμερα το 1977 σε ηλικία μόλις 51 ετών. Είναι παράξενο γιατί σε έναν τέτοιο τύπο νιώθεις ότι δεν πολυκολλάει ο αόριστος· είναι διαρκώς παρών, συντασσόμενος με έναν απρόσβλητο από τη φθορά και την απώλεια διαρκή ενεστώτα. Μια αείρροη παρουσία που διασχίζει ευφρόσυνα το συμβατικό χρόνο.
Ο Γκοσινί θα είναι μαζί μας όσο καιρό θα είναι και ο Αστερίξ. Γιατί στην περίπτωση του συγγραφέα Γκοσινί και του σχεδιαστή Ουντέρζο, οι δημιουργοί ταυτίζονται με τους ήρωες που έπλασαν: τον Αστερίξ, τον Οβελίξ, το ανυπότακτο γαλατικό χωριό. Και τι άλλο είναι ο Αστερίξ παρά η ανοιχτοσύνη της καρδιάς, το αδιάλλακτο αίσθημα του δικαίου, η ευφυΐα που δεν οδηγεί στον κυνισμό αλλά στη γενναιοδωρία· το κέφι για ζωή που βρίσκει την πραγμάτωσή του μόνο στο μεγάλο «εμείς» της παρέας. Ο Αστερίξ είναι διαρκώς παρών για να μας υπενθυμίζει αυτό που πρέπει να είμαστε.
Η φευγαλέα ευτυχία. Καθόλου τυχαία, το μεγάλο τσιμπούσι αποτελεί τη θριαμβευτική κορύφωση κάθε περιπέτειας των ανυπότακτων Γαλατών, αφού έχουν πλακώσει στις φάπες τους Ρωμαίους. Εκεί που μαζεύονται οι ελεύθεροι πολιορκημένοι (πλην του καημένου του Κακοφωνίξ που μένει πάντα φιμωμένος και δεμένος χειροπόδαρα…) για να ριχτούν με τα μούτρα στο φαΐ και το ποτό, να αφηγηθούν ηρωικές ή αστείες ιστορίες, να κάνουν τις αγκαλιές της συμφιλίωσης (οι καβγάδες τους θα ξαναρχίσουν στα πρώτα καρέ του επόμενου τεύχους…), να γελάσουν και να τραγουδήσουν. Κυρίως όμως για να γιορτάσουν το ανεκτίμητο δώρο της ζωής.
Τα γαλατικά τσιμπούσια βέβαια δεν συνάδουν με τους σύγχρονους κανόνες της υγιεινής διατροφής. Για την ακρίβεια, βρίσκονται στον αντίποδα. Με εμβληματική φιγούρα τα ολόκληρα ψητά αγριογούρουνα μπροστά στα οποία λιγοθυμάει ο καλός Οβελίξ, το φαγητό είναι πολύ, πάρα πολύ: σε ποσότητα, σε γευστικότητα, αλλά και σε… ανθυγιεινότητα –πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς άλλωστε; Στα τσιμπούσια του ανυπότακτου χωριού όλα προσφέρονται με μεγάλη γενναιοδωρία, με την ίδια ακριβώς γενναιοδωρία που αντιμετωπίζουν τη ζωή αυτοί οι ευγενείς χωριάτες. Πάντα πρόθυμοι να τα δώσουν όλα για την ελευθερία, το χωριό, το φίλο, την αγαπημένη.
Το τελευταίο καρέ σε κάθε ιστορία του Αστερίξ είναι μια σκηνή ονείρου. Ιδωμένο από μακριά, το γαλατικό τσιμπούσι αποτελεί μια απόκοσμη εικόνα. Είναι η στιγμή της φευγαλέας ευτυχίας, της παναγαθοσύνης των ανθρώπων. Ένα καρέ μετά είναι η λευκή σελίδα και οι Ρωμαίοι που ετοιμάζονται πάλι να στραγγαλίσουν το γαλατικό όνειρο. Και μόνο η γεύση του μεγάλου λουκούλειου γεύματος μένει να θυμίζει ότι το όνειρο όντως υπήρξε –έστω και για ένα μόνο καρέ.
