Ταξίδι στο μύθο!

Για το φως της.
Ένα φως μαγικό που παίζει με ανθρώπους, κτίσματα, θάλασσα κι ελιές παιχνίδια που αγαπούσε ο Ελύτης κι ο Θεόφιλος. Δεν είναι λίγο να είσαι η τρίτη περιοχή με τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια σε ολόκληρη τη Μεσόγειο.

Για τα καφενεία της.
Αλλοτινά και ψηλοτάβανα, να χωράνε όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή του ανθρώπου. Μαρμάρινα τραπεζάκια που ’χουν φιλοξενήσει ουζάκια αιώνων. Θεώρατα παράθυρα που ακόμη και σήμερα μπορείς να δεις να λούζουν στο φως τα πρόσωπα της πάλαι ποτέ αγίας τριάδας του χωριού: δήμαρχος-δάσκαλος-παπάς. Μόνο ο χωροφύλακας λείπει.

Για τον Κόλπο της Γέρας.
Να δω αυτές τις ελιές να χάνονται στη θάλασσα και μετά τραβώντας το δρόμο για το Πλωμάρι να περάσω μέσα από τον παχύ ίσκιο των πλατανιών ντουγρού για την ταβέρνα του «Παναγή». Εκεί ο ιδιοκτήτης θα με μυήσει στα μυστικά και τους μεζέδες του πλωμαριώτικου ούζου, διακριτικός όσο πρέπει, μα συνάμα φιλόξενος, σα να με ήξερε κι από χθες.

Για τα παλιά λιοτρίβια και τα σαπουνοποιεία.
Φαντάσματα της πρώιμης βιομηχανικής εποχής, τα κτίσματα αυτά, παρότι τέλεια ενταγμένα στην αρχιτεκτονική του φυσικού τοπίου, μοιάζουν ώρες ώρες να βγήκαν από λογοτεχνικές περιγραφές παλιών εργατικών συνοικιών στη σκοτεινή μεριά των λιμανιών του κόσμου.

Για τη Μυτιλήνη, το Μόλυβο, την Αγιάσο, τη Συκαμιά.
Χωριά και πόλεις γεννημένες για ζωγράφους και ποιητές. Όσες φορές κι αν χαθώ στο μύθο τους και την ομορφιά τους, αδύνατον να τις χορτάσω, αδύνατον να μην τις ξαναδώ.

Για ουζάκι, λαδοτύρι και σαρδέλες Καλλονής.
Γιατί ποιος ξέρει καλύτερα τους μεζέδες του ούζου από εκείνον που το έφτιαξε;