American Pie (1999)
H ταινία που μας έκανε να κοιτάμε καχύποπτα τις μηλόπιτες και οποιονδήποτε έφηβο βρίσκεται μόνος μαζί τους, αποτελεί μια ένοχη απόλαυση με βασικά συστατικά την αμερικανική βλακεία, το χοντροκομμένο χιούμορ και τα εφηβικά κλισέ. Εκτελείται σε σκεύος σεξο-φαρσο-κωμωδίας των 80s και σερβίρεται με ανθρακούχο αναψυκτικό, καθώς όσο πιο γρήγορα τη χωνέψεις τόσο το καλύτερο.
Fame (1980)
Τα υλικά, γνωστά και αγαπημένα: φόρμες χορού, αποτυχημένες περμανάντ (και mullet σε άντρες), ιδρώτας, τρελός χορός, 80s soundtrack, νοσταλγία και πάθος για μουσική. Το κλασικό σνακ, που λίγο ή πολύ όλοι φάγαμε στα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια, φέτος είναι πιο επίκαιρο από ποτέ: η γνωστότερη σχολή της δεκαετίας του ’80 (μετά τη Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή) θα ξανανοίξει τις πόρτες της μέσα στο 2009, οπότε και θα αρχίσει να προβάλλεται στους κινηματογράφους το ριμέικ της κλασικής τηλεοπτικής σειράς.
Grease (1978)
Αφού τσιγαρίσουμε μερικά γραμμάρια rock n’ roll μεταχίπικης αθωότητας στο λυκειακό μας σκεύος, μαζί με ανάλαφρα καλιφορνέζικα χρώματα από τη δεκαετία του ’50, εφηβικά σκιρτήματα και ένα από πετυχημένα soundtrack όλων των εποχών, προσθέτουμε τα δύο βασικά μας υλικά, Danny Zuko και Sandy Olsson (John Travolta, Olivia Newton-John) και αφήνουμε τη μεταξύ τους χημεία να αναλάβει τα «ηνία».
Dead Poets Society (1989)
Σε ένα σκεύος καθωσπρεπισμού ανακατεύουμε τα βασικά μας υλικά, που δεν είναι άλλα από τα μέλη μιας παρέας νεαρών φοιτητών σε ένα συντηρητικό πανεπιστήμιο των Ηνωμένων Πολιτειών. Λίγο πριν μουλιάσουν από το βράσιμο σε άοσμη και άγευστη εκπαίδευση, προσθέτουμε τον Robin Williams, που προκαλεί αναθυμιάσεις ανεξαρτησίας, έμπνευσης, ελπίδας και πάθους για ζωή, αλλάζοντας ολοσχερώς τη γεύση και τη μυρωδιά του αποτελέσματος. Ιδανική συνταγή για φιλοσοφικές αναζητήσεις και βραδιές ποίησης με τη συνοδεία κεριών.
Carrie (1976)
Για μερικούς τα σχολικά χρόνια είναι τα καλύτερα. Για άλλους …τα τελευταία. Αυτή η πρόταση θα μπορούσε να είναι μια υποσημείωση στη σκοτεινή και αιματοβαμμένη Carrie, συνταγή γραμμένη από τα χέρια του μετρ στο είδος, Stephen King. Στην εκτέλεση τώρα: αφήνουμε το βασικό μας υλικό (μια προβληματισμένη και περίεργη έφηβη με μυστήριες δυνάμεις, που δέχεται συνεχώς τα πειράγματα των συμμαθητών της) να σιγοβράζει μέσα στο μίσος και στα καταπιεσμένα ένστικτα μέχρι την απόλυτη εξιλέωσή της, σε ένα συγκλονιστικό φινάλε που προκάλεσε εφιάλτες σε όλους τους κακομαθημένους και δημοφιλείς εφήβους παγκοσμίως.
Brick – 2006
Καθώς ρίχνουμε τα υλικά μας στο σκεύος των teen movies, παρατηρούμε σημαντικές διαφορές στον τρόπο που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους σε σχέση με άλλες ταινίες του είδους. Ο πρωταγωνιστής είναι μεν σπασίκλας, αλλά δεν έχει ως κύριο μέλημα τις μαθηματικές εξισώσεις, καθώς στην προκειμένη περίπτωση προσπαθεί να λύσει το μυστήριο του φόνου μιας συμμαθήτριάς του. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες μπορεί να θυμίζουν σε εμφάνιση τις τυποποιημένες φιγούρες όλων των σχολικών ταινιών (η «κακιά του σχολείου», «ο νταής», «η αντικοινωνική» κ.λπ.) αλλά η γεύση τους διαφέρει: είναι συμπυκνωμένη, πολυεπίπεδη. Αφού βράσουμε το μείγμα μας σε υγρό νουάρ, το σερβίρουμε με καλό κρασί σε πλαστικό ποτήρι.
Donnie Darko (2001)
Το οπτικό έδεσμα του Donnie Darko (που αποτελεί προσωπική μου αδυναμία) κατά πάσα πιθανότητα θα το φάτε με λαιμαργία, αλλά λίγα λεπτά αργότερα δεν θα είστε 100% σίγουροι για το τι ακριβώς φάγατε. Είναι μια συνηθισμένη παρενέργεια της μυστικής συνταγής της ταινίας, που παραμένει μέχρι και σήμερα επτασφράγιστο μυστικό. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι μερικά από τα υλικά της: το μαύρο χιούμορ, τα διάσπαρτα ταξίδια στο χωρο-χρόνο, η εφηβική μελαγχολία, ένα τραγούδι των Joy Division, μια προφητεία για το τέλος του κόσμου, ένα μυστήριο κουνέλι και ένας νεανικός έρωτας.
Superbad (2007)
Η συνταγή του Superbad μπορεί φαινομενικά να μοιάζει με αυτή του American Pie, το αποτέλεσμα όμως είναι τόσο διαφορετικό στη γεύση, που την κατατάσσει σε μια καινούργια, ξεχωριστή κατηγορία. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο που κόβεται το χιούμορ. Σε αντίθεση με τις περισσότερες νεανικές κωμωδίες, που το χιούμορ μαρινάρεται σε ευτελή μείγματα με βασικά συστατικά το sex και τη φάρσα και έπειτα κόβεται σε χοντρά κομμάτια, στο Superbad το χιούμορ τεμαχίζεται με προσοχή, μαγειρεύεται με καλό σενάριο και αναδεικνύει μερικούς από τους πιο πολλά υποσχόμενους κωμικούς της γενιάς μας.
Ferris Bueller’s Day Off (1986) 
Καμία από τις παραπάνω συνταγές δεν θα μπορούσε να έχει γραφτεί αν δεν υπήρχε ο εμπνευστής της συγκεκριμένης κουζίνας και «πατέρας» των high-school movies, John Hughes. Ο προσφάτως αποθανών σκηνοθέτης κατάφερε να αναδείξει στην εικόνα την πιο γλυκιά, αθώα, αστεία και ιδιόρρυθμη πλευρά της εφηβείας, δημιουργώντας κινηματογραφικές συνταγές που αποτέλεσαν σχολή για τις επόμενες γενιές. Το «Ferris Bueller’s Day Off» (Η πιο κουφή μέρα του Φέρις Μπούλερ) αφηγείται τα όσα απίστευτα συμβαίνουν στη ζωή του πρωταγωνιστή Matthew Broderick κατά την διάρκεια μιας «κοπάνας» από το σχολείο και θεωρείται (μαζί με το Breakfast Club) η πιο αντιπροσωπευτική ταινία της φιλμογραφίας του.
