LOOKING BACK | Πιτσιρίκα ακόμα, μαθήτρια του Δημοτικού, θυμάμαι που επισκέφθηκα με το σχολείο μου την Ιερά Μονή Ταξιαρχών στο Αίγιο. Εκείνο που μου έχει μείνει στη μνήμη είναι που είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά το τελετουργικό της παρασκευής της ξακουστής ροδοζάχαρης: το σχεδόν μυστικιστικό γλυκό από ροδοπέταλα με το υπέροχο άρωμα, που φτιάχνουν οι καλόγεροι στο μοναστήρι το οποίο βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Κλωκός, στην ανατολική όχθη του ποταμού Σελινούντα, μέσα σε ένα καταπράσινο μαγευτικό τοπίο με άφθονα νερά.

ΦΩΤΟ: από παλιά συσκευασία

Θυμάμαι πόσο είχα εντυπωσιαστεί από τους θαυμαστούς ροδώνες του μοναστηριού, με τις σπάνιες ροζ τριανταφυλλιές που μοσχοβολούσαν από μακριά. Οι μοναχοί τις φρόντιζαν με ευλάβεια, περιμένοντας υπομονετικά τα μπουμπούκια ν’ ανοίξουν τα ροδοπέταλά τους. Έκοβαν προσεκτικά τα τριαντάφυλλα, τα τοποθετούσαν σε μεγάλα καλάθια και στη συνέχεια αφαιρούσαν τα ροδοπέταλα με το μοναδικό άρωμα. Τα στρουμπουλά παιδικά μου χεράκια συμμετείχαν με περίσσια χαρά στη διαδικασία του μαδήματος, την ώρα που ένας χαμογελαστός καλόγερος μοιραζόταν μαζί μας τη μυστική συνταγή.

Η ροδοζάχαρη αποτελεί εμβληματικό γλυκό του κουταλιού της πόλης που μεγάλωσα και δεν λείπει από κανένα αιγιώτικο σπιτικό. Είναι το γλυκό που με καλωσόρισε στο πατρικό, νεογέννητο κοριτσάκι ακόμα, για να έχω πάντα… ρόδινα μάγουλα, καθώς και τη γλύκα και το άρωμά του! Και τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, όμως η γλύκα και το άρωμα της ροδοζάχαρης με συνοδεύουν πάντα κάνοντας την ζωή μου πιο… ρόδινη και συνάμα ζαχαρένια!

Πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα ICookGreek