Καµιά 15αριά χλµ. έξω απ’ τα Καλάβρυτα, ψηλά-ψηλά, στα 800 µέτρα, σκαρφαλωµένη στις καταπράσινες πλαγιές του Χελµού και µέσα στις κρυστάλλινες ποταµίσιες πηγές του Βουραϊκού, βρίσκεται η Κέρτεζη…
Καµιά 15αριά χλµ. έξω απ’ τα Καλάβρυτα, ψηλά-ψηλά, στα 800 µέτρα, σκαρφαλωµένη στις καταπράσινες πλαγιές του Χελµού και µέσα στις κρυστάλλινες ποταµίσιες πηγές του Βουραϊκού, βρίσκεται η Κέρτεζη…
Φωτό: Ηλίας Φουντούλης
Από τα πεντακάθαρα νερά του ποταµού αυτού είναι που ποτίζονται τα ορεινά αγροτοχώραφα και ίσως γι’ αυτό να δίνουν τόσο νόστιµα κηπευτικά και όσπρια τόσο ξεχωριστά σαν τα ονοµαστά κερτεζίτικα φασόλια. Ίσως πάλι, για την αξέχαστη γεύση που αφήνει µια ζεστή καλοχυλωµένη φασολάδα µε λίγη ρέγγα, καµιά ελιά και ξερό κρεµµύδι στουµπιστό σε κάποια ταβέρνα του χωριού, να… φταίει η ίδια η Κέρτεζη. Η µακριά βόλτα που προηγήθηκε στο δάσος της µε τις αγριοκαστανιές, τα πλατσουρίσµατα µες στα ρυάκια και κάτω απ’ τα πλατάνια, η βρόχινη θέα των παραδοσιακών βαρβαρίτικων σπιτιών που ξέµειναν στο χώρο και το χρόνο, η «βασιλική» στην πλατεία του χωριού µε τη φηµισµένη της εικόνα, το κεφαλόβρυσο που δεσπόζει µέσα στο χειµωνιάτικο τοπίο, το κρύο που κάνει τα χνώτα να ατµίζουν, το κράτσα κρούτσα από το κούτσουρο που σιγοκαίει…
Τι να πει κανείς; Πώς να ξεχωρίσεις τη γεύση απ’ τον τόπο της; Πώς να χωρίσεις το πιάτο απ’ τον άνθρωπο; Τι µένει απ’ τη φασολάδα της γιαγιάς αν η γιαγιά λείπει; Με αυτές τις σκέψεις κατά µέρος και µε τις θύµησες µπροστά (µαζέψτε θύµησες, γιατί αυτές νοστιµίζουν τα φαγητά) σα βρείτε φασόλια από την Κέρτεζη να τα πάρετε. Κρύωσε ο καιρός και στην Αθήνα, και οι φασολάδες δίνουν και παίρνουν. Είτε λευκές (µε το κρεµµυδάκι τους, το λαδάκι τους, το σέλινο και το καρότο, το λεµόνι και τη φρέσκια ρίγανη που βάζουν στα Καλάβρυτα) είτε κόκκινες µε την προσθήκη ντοµάτας, οι φασολάδες είναι γραµµένες στο dna του Έλληνα και κάθε φορά που τις µαγειρεύουµε (ξανα)γράφουµε τη δική µας συλλογική και ατοµική γαστρο-ιστορία. Κι αν τα φασόλια µας είναι, ας πούμε, από την Κέρτεζη, χωρίς να το πολυκαταλάβουµε, προσθέτουµε και µια πρέζα κι απ’ την ιστορία του τόπου που τα γέννησε. Κι έτσι το τραπέζι µας γίνεται ακόµη πιο πλούσιο…
