«“Ετσι λέει η μητέρα μου πως γινόταν. Ο προπάππους ο Γιάννης περνούσε απ’το γεφύρι της Πλάκας «μπουσουλητός», οι πλάκες γλιστρούσαν κι από κάτω κυλούσε ένας Άραχθος αφράτος κι απρόβλεπτος. Ο ίδιος Άραχθος που έσπασε τη χούφτα του καλόκαρδου, πέτρινου γίγαντα μόλις χθες, έπειτα από 150 χρόνια υπομονής». Της Όλγας Στέφου | rednotebook.gr
Η Ήπειρος είναι ένας μυστήριος τόπος. Οι λίμνες της τους χειμώνες παγώνουν και μπορείς να τις περπατήσεις. Άλλες έχουν δράκους, άλλες έχουν φαντάσματα γυναικών. Τα παλιά της κάστρα, πριν γίνουν πέτρα, ήταν πολεμιστές ψηλοί σαν βράχοι. Τα πλατάνια της είναι γιαγιάδες που λένε παραμύθια. Και τα γεφύρια της είναι χούφτες καλόκαρδων γιγάντων, αιώνια απλωμένες, φιλικές, να σε βοηθούν να περνάς. Δεν ξέρω πού να περνάς. Από το ένα χωριό στο άλλο, από τον ένα θρύλο στον επόμενο, από το μοιρολόι σε έναν ακόμα λυγμό.
ΠΗΓΗ: rednotebook.gr| της Όλγας Στέφου
Όταν ήμασταν παιδιά, στις κυριακάτικες εκδρομές πάντοτε σταματούσαμε στα γεφύρια. «Ας κατέβουμε λίγο εδώ!». Ο αδερφός μου ήταν μικρούλης και δεν έφτανε να κοιτάξει στο ποτάμι. Εγώ του κρατούσα το χέρι, οι «μεγάλοι» μας τραβούσαν φωτογραφίες.
Μεγαλώνοντας, μάθαμε όλα τα γεφύρια κι όλα τα ποτάμια. Δεθήκαμε με τον τόπο, με μια αγάπη αλλόκοτη, αφού δεν είχε όνομα, ούτε ταυτότητα παρά μονάχα μυρωδιά, ήχο, χρώμα. Ξέρετε, μαθαίνεις να πατάς στην ίδια κι απαράλλαχτη πέτρα που πάτησε κι ο προπάππους σου μπουσουλώντας, για να μην γλιστρήσει και πέσει.
“Ετσι λέει η μητέρα μου πως γινόταν. Ο προπάππους ο Γιάννης περνούσε απ’το γεφύρι της Πλάκας «μπουσουλητός», οι πλάκες γλιστρούσαν κι από κάτω κυλούσε ένας Άραχθος αφράτος κι απρόβλεπτος. Ο ίδιος Άραχθος που έσπασε τη χούφτα του καλόκαρδου, πέτρινου γίγαντα μόλις χθες, έπειτα από 150 χρόνια υπομονής.
Το γεφύρι της Πλάκας ήταν ένα γλυκό τραγούδι. Μοναδικό σε όλα τα Βαλκάνια, περήφανο, στολίδι. Αυτό το γεφύρι είχε κάποτε επιζήσει από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς, είχε φιλοξενήσει αντάρτες που δώσανε τα χέρια, μα έπεσε απ’την κούραση, παρατημένο χωρίς φροντίδα χρόνια τώρα. Φορτωμένο αγάπη, ωστόσο. Πέρασε από πάνω του ο Ποταμός και δεν άντεξε πια.
Χάσαμε, βλέπετε, έναν φίλο μας. Κι έμαθα το μυστικό, πως απ’την ώρα που η χούφτα έσπασε, τα δέντρα, οι άνθρωποι, ο ποταμός ενώθηκαν κι ακούγεται μονάχα ένας βαθύς, αργός ήχος, μουσικός, σπαρακτικός. Σαν κλάμα.
Βαθιά συγκινητικό το χθεσινό κείμενο της Όλγας Στέφου που δημοσίευσε το rednotebook.gr. Σήμερα διαβάζουμε στο epirusgate ότι το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο προτίθεται να συνδράμει στην αναστήλωση του ιστορικού Γεφυριού της Πλάκας με επιστημονική ομάδα που θα αποτελείται από μέλη του. Το Ίδρυμα έχει θέσει ήδη στη διάθεση των αρμόδιων υπηρεσιών και φορέων όλο το δυναμικό του για τη χρησιμοποίηση της αιχμής της τεχνολογίας στην αναστήλωση αυτού του ιστορικού μνημείου. Αξιοσημείωτη και η πρωτοβουλία του προέδρου της αλευροβιομηχανίας «Μύλοι Λούλη ΑΕ», Νικόλαου Κ. Λούλη, ο οποίος μιλώντας στο ΑΠΕ, εκφράζει τη δέσμευση της οικογένειας Λούλη να συμβάλει οικονομικά στην προσπάθεια: «Θεωρούμε ότι είναι ηθική υποχρέωσή μας τόσο απέναντι στην ιστορία της οικογένειάς μας όσο και στην περιοχή απ’ όπου ξεκίνησε η επιχειρηματική μας δραστηριότητα, να συμβάλουμε στην αναστήλωσή του»