Στους στίχους της Ιλιάδας και της Οδύσσειας το κρασί εμφανίζεται συχνότερα και από το νερό! Για να είμαστε μάλιστα απόλυτα ακριβείς το νερό εμφανίζεται μόνο ως μέσο αραίωσης του οίνου: για να γίνει η “κράσις” και εκτός των άλλων να μας προκύψει και η λέξη “κρασί”.

Μέσα στους ατέλειωτους στίχους της Ιλιάδας και της Οδύσσειας το κρασί εμφανίζεται συχνότερα και από το νερό! Ή –για να είμαστε ακριβείς– το νερό εμφανίζεται μόνο ως μέσο αραίωσης του οίνου: για να γίνει η κράσις και εκτός των άλλων να μας προκύψει και η λέξη κρασί. Το κρασί συναντιέται ακόμη ως μέσο σιωπηλής επίκλησης των θεών, με τις περιβόητες σπονδές, το στάξιμο δηλαδή μερικών σταγόνων του πάνω στη γη πριν την πόση, που καταγράφει για άλλη μια φορά τη μαγική δυνατότητα του οίνου να επικοινωνεί με άλλες πραγματικότητες. Το κρασί ακόμη αποτελεί σύμβολο φιλοξενίας και εγκαρδιότητας προς το ναυαγό ή τον ταξιδιώτη και η προσφορά του κατάθεση καλής διάθεσης και φιλικών αισθημάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι από όλα τα μέρη που πέρασε ο Οδυσσέας, στα τόσα χρόνια της περιπλάνησής του, τα πιο εχθρικά αποδείχθηκαν εκείνα στα οποία κανείς δεν του πρόσφερε κρασί κατά την άφιξή του (όπως οι Λαιστρυγόνες). Δόλος πίσω από το κρασί δεν κρυβόταν ποτέ στον Όμηρο, παρά μόνο στην περίπτωση που ο Οδυσσέας το χρησιμοποίησε για να γλιτώσει εαυτόν και αλλήλους από τον Κύκλωπα.

Τόνοι κρασιού συνοδεύουν άλλωστε όλα τα ομηρικά γεύματα, υποδηλώνοντας σαφέστατα την άρρηκτη σχέση του με τη μεσογειακή διατροφή, αλλά και κρασί εμφανίζονται να πίνουν οι Αχαιοί πολεμιστές για να πέφτουν ατρόμητοι στη μάχη, ένδειξη ότι μέσα σ’ όλες τις αρετές του διώχνει και το φόβο απ’ τις ψυχές.