…ο οποίος και παρακαλεί τις εταιρείες να του αποστέλλουν τιμής ένεκεν με courier όλα τα νέα CD & DVD στο σπίτι.
Justin Timberlake – Future Sex/Love Sounds (CD, BMG, 2006) 
Υλικά:
Απίστευτη ποικιλία ΠΟΠ υλικών από διαφορετικούς μουσικούς χώρους (r&b, hip hop, pop, electro, soft rock) αλλά και χρόνους
(’60, ’70, ’80, ’90).
Κοφτά beats, soul μελωδίες και pop διάθεση.
Πικάντικο αλλά και ξινό για να μη θεωρηθεί και δεδομένο. Ο Prince χτυπημένος καλά με γεμάτες κουταλιές από Michael Jackson στα high του. Άλλωστε, ο Justin το δήλωσε: το album θα λέγονταν «Purple Rain» αλλά το όνομα ήταν πιασμένο.
Εκτέλεση:
Ο γνωστός chef / παραγωγός Timbaland κάνει το θαύμα του.
Απαλλαγμένος από τις hip hop υστερίες και το εμμηνοπαυστικό rap που του επιβάλλει συνήθως η Missy Elliot οδηγεί και καθοδηγείτε από τον Justin σε εξαιρετικές μαγειρικές επιδόσεις.
Ο Justin προσπαθεί να καμουφλάρει τη φωνή του όσο μπορεί (Sexy Back) μα σαν ρίξει το φαλσέττο του στην κατσαρόλα όλα απογειώνονται. (What goes around comes around, Lovestoned).
Τα φωνητικά μπαχαρικά από τον Snoop Dogg και τον T.I. βρίσκονται εδώ περισσότερο για να πούμε ότι τα βάλαμε παρά γιατί έχουν επιπτώσεις στο αποτέλεσμα.
Αποτέλεσμα:
Το σύνολο λειτουργεί σχεδόν ως nutraceutical (τρόφιμο –φάρμακο). Το ακούς το πρωί που ξυπνάς και νιώθεις μια ευεξία, μια ζωντάνια, μια χαρά για τη ζωή άλλο πράγμα. Το ξανακούς όταν έχεις γυρίσει σπίτι , πτώμα από τη δουλειά και νιώθεις ότι τώρα αρχίζει η μέρα. Έξω οι πόνοι κι οι καημοί ! Κορυφαίο κομμάτι το My love (Υποψιάζομαι ότι αν το ακούστε πολλές φορές θα σας ρίξει τη χοληστερίνη, την κακιά.)
Βαθμολογία: 5 στα 5 (Κορυφαίο Πιάτο)
Pet Shop Boys – Concrete (2CD, Parlophone / EMI, 2006) 
Υλικά:
Παλαιότερα και νεότερα πιάτα των Pet Shop Boys δουλεμένα σε συνδυασμό με την BBC Concert Orchestra. Οι ρυθμοί και οι ηλεκτρονικές μελωδίες σε κλασική ενορχήστρωση και εκτέλεση. Αρκετό lounge, λίγο disco, μπόλικο pop και ένα κοφτό κουταλάκι όπερα.
Εκτέλεση:
Κομμάτια των pet shop boys που από τη φύση τους έχουν μια concertoγεύση μέσα τους, όπως τα Rent (από τη συνεργασία με τη Lisa Minnelli), Nothing has been proved (από την ταινία Scandal), After All (από τη δουλειά τους για το «Θωρηκτό Ποτέμκιν»), ανακατεύονται καλά με επιτυχίες από το τελευταίο album τους Fundamental και πασπαλίζονται με γενναίες δόσεις υπέρσουξέ (Left to my own devices, West End girls, It’s a sin), έτσι για κάτι πιο piquant.
O Trevor Horn έχει την μουσική διεύθυνση, οι ενορχηστρώσεις του Craig Armstrong και του Angelo Bandalamenti τηρούνται για το απαραίτητο homage, ενώ οι guest εκτελέσεις από τους Rufus Wainwright και Robbie Williams είναι ότι πρέπει για να αναδειχθεί η γλυκόπικρη γεύση από τα Casanova in Ηell και Jealousy αντίστοιχα. Σιγά να μην τολμήσω να κρίνω και την ορχήστρα του BBC τώρα.
Αποτέλεσμα: Η gay ειρωνεία των Neil Tennant & Chris Lowe σιγοβράζει live στην βασιλική γάστρα της καθωσπρέπει Γηραιάς Αλβιόνας. 600 άτομα (by invitation only) συνυπάρχουν στην αίθουσα του Mermaid Theatre στις 8 Μαΐου και γεύονται ζωντανά το αποτέλεσμα, ενώ το Radio 2 αναμεταδίδει το κονσέρτο στις 27 Μαΐου για εκλεκτούς ακροατές. Τώρα και σε CD. Καιρός ήτανε.
Βαθμολογία: 4 στα 5 (Να γλείφεις τα δάχτυλα σου)
Tip: Συνοδέψτε το cd με ένα ημι-επίσημο dinner party με φίλους και παρατηρήστε τις αλλαγές στηδιάθεση και στη θεματολογία της συζήτησης. Θα τα δείτε όλα.
World Trade Center (Οι Δίδυμοι Πύργοι) 
Σκηνοθέτης: Oliver Stone
Ηθοποιοί: Nicolas Cage, Maria Bello, Maggie Gyllenhaal, Michael Pena
Σενάριο: Andrea Berloff
Διάρκεια: 129 λεπτά
Υλικά:
Στον καυτό φούρνο της καταστροφής που προκάλεσαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο World Trade Center, στη Νέα Υόρκη, ψήνονται για 129 λεπτά ακριβώς: δύο πύργοι που γκρεμίζονται, δύο αστυνομικοί που εγκλωβίζονται στα συντρίμμια, δύο οικογένειες που το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να κοιτούν τις τηλεοράσεις τους και να περιμένουν και ένας κόσμος, ο οποίος σιγά σιγά αντιλαμβάνεται το μέγεθος του συμβάντος και πέφτει σε σοκ για να μην είναι ποτέ ξανά ίδιος. Χάος, κλειστοφοβία, δράμα, ολίγον από μελό και ολίγον από αγωνία δραματοποιούν την ιστορική αλήθεια του πιάτου.
Εκτέλεση:
Μετά τη γευστική αποτυχία του άνοστου Αλέξανδρου, ο Oliver Stone μαγειρεύει με βάση τα απλά και δυνατά συναισθήματα του straight κινηματογράφου, αποφεύγοντας τελείως τα πικάντικα μπαχαρικά της πολιτικής παρανοϊκότητας και συνωμοσιολογίας που συνήθως διακρίνουν τα πιάτα του.
Ξεκινά σοτάροντας τους απλούς ρυθμούς της ζωής εκείνο το πρωί στη Νέα Υόρκη. «Σβήνει» με τη σκιά ενός αεροπλάνου πάνω στον ουρανοξύστη, εικόνα ικανή να ανασύρει στη μνήμη μας όλη τη γεύση από τις τηλεοπτικούς συνειρμούς της 11 ης/09, που τόσο ισχυρά έχουν σταθεί στον ουρανίσκο όλων μας.
Όμως το σινεμά έχει τη δυνατότητα να σπάσει το προστατευτικό καπάκι της τηλεοπτικής οθόνης και να μας ρίξει βαθιά μέσα στο στομάχι του άμεσου γεγονότος. Κι ο Oliver Stone τα καταφέρνει υπέροχα. Στο χάος των πολλών προστίθεται η κλειστοφοβία των δύο αστυνομικών.
Εδώ του σεναριογράφου του έχει ξεφύγει αρκετά το μελό. Ευτυχώς ο Stone οδήγησε τους Nicolas Cage & Michael Pena καθώς και τις κινηματογραφικές τους συζύγους , Maria Bello & Maggie Gyllenhaal, σε ένα ήρεμο αλλά δυνατό παίξιμο και γλιτώσαμε τη σαπουνάτη επίγευση.
Αποτέλεσμα:
Γεύση με κλιμακωτή ένταση, χωρίς ποτέ να φτάνει σε ισχυρό κρεσέντο, και με μεγάλη διάρκεια. Στις περισσότερες μπουκιές μοιάζει σαν να παγώνει στο στόμα. Ακόμα και χωρίς το μαγικό καλάθι των πολιτικών του κόλπων ο Oliver Stone παραμένει ο καλύτερος ψυχίατρος της αμερικάνικης πραγματικότητας.
Tip: Αυτή η ταινία δεν είναι για να τη βλέπετε και να τρώτε σουβλάκια. Προτιμήστε άντ’ αυτού κανένα Merlot και λίγο γραβιέρα Σύρου….Άντε και κανένα φρουτάκι να γλυκαίνεστε.
Βαθμολογία: 3 στα 5 (Νόστιμο, αλλά το΄χουμε ξαναφάει)