Αυτό που έχω να δηλώσω είναι ότι ο μόνος κλάδος της οικονομίας που μπορεί άνετα να «μου» ανήκει είναι τα σουβλατζίδικα.

Στις μέρες μας, η χρήση του «μου»έχει παραγίνει.
Και ιδιαίτερα στις ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές διαφημίσεις, σύμφωνα με τις οποίες έχω τη δική μου τράπεζα, τη δική μου εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, το δικό μου σούπερ μάρκετ και τη δική μου ασφαλιστική!
Σε κάθε περίπτωση εγώ κρατάω τις επιφυλάξεις μου, ιδιαίτερα βλέποντας το επιτόκιο της τράπεζάς (μου), αλλά και τον λογαριασμό του κινητού τηλεφώνου (μου).
Στην πραγματικότητα, οι διαφημιστές προσπαθούν να με πείσουν ότι είναι τόσο πετυχημένες οι υπηρεσίες και τα προϊόντα που μου προσφέρουν αυτές οι εταιρείες, και τόσο πολύ νοιάζονται για μένα, που πρακτικά γίνονται μέρος του εαυτού μου. Μπούρδες!
Αυτό που έχω να δηλώσω είναι ότι ο μόνος κλάδος της οικονομίας που μπορεί άνετα να «μου» ανήκει είναι τα σουβλατζίδικα.

Σήμερα αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας ποιες προϋποθέσεις πρέπει να πληροί ένα σουβλατζίδικο ώστε να μπορέσω να το θεωρήσω «το σουβλατζίδικο μου»…

Μπιφτέκι γεμιστό με γύρο
Καταρχήν θα πρέπει να έχει συγκεκριμένο -αλλά και εύλογα περιορισμένο- μενού. Καινοτομίες τύπου «κοτομπέικον» και «σουβλάκι πράσινων λαχανικών» ανήκουν στη σφαίρα του αδιανόητου για τον εν λόγω χώρο και απορώ ποιος τις σκέφτηκε πρώτος και ποιος αποφάσισε να τις υιοθετήσει δεύτερος, τρίτος κ.λπ. Οι μόνες καινοτομίες που θα πρέπει να είναι αποδεκτές είναι βασισμένες σε παραδοσιακά εδέσματα του σουβλατζίδικου, π.χ. μπιφτέκι γεμιστό με γύρο (Υπάρχει! Ψάξτε το εντατικά!).
Κατά τα άλλα το μενού θα πρέπει να έχει λίγα, διακριτικά, παραδοσιακά προϊόντα, παρασκευής του ίδιου του σουβλατζίδικου και όχι ετοιματζίδικα ή κατεψυγμένα.
Πίτα ή ψωμάκι με γύρο, σουβλάκι (καλαμάκι στα αθηναϊκά) με κρέατα ακανόνιστα στο σχήμα και όχι εκείνους τους κύβους με τη γεωμετρική ακρίβεια της μηχανής, μπιφτέκι χειροποίητο, άντε και σουτζουκάκι, πατάτες τηγανητές, καμιά χωριάτικη και καμιά αλοιφή σπιτική, αυτά σε γενικές γραμμές αρκούν.

Μακριά από τις μοντερνιές
Κατά δεύτερον, η κατασκευή και η όλη διακόσμηση του μαγαζιού θα πρέπει να είναι από ανύπαρκτη (όπως το βρήκαμε όταν το νοικιάσαμε) έως χαμηλών τόνων και να κινείται μακριά από το μοντέρνο.
Πλακάκια και αλουμίνια είναι τα αναμενόμενα δομικά υλικά, που χαίρουν της προτίμησής μας. Οι νεοεμφανιζόμενες εκδοχές με ξύλινα πατώματα, πορτοκαλί τοίχους, κόκκινες λάμπες για να κρατάνε ζεστά τα ψητά και τα λοιπά, παραπέμπουν σε all-day-café-bar-restaurant, concept εξαιρετικά ξένο προς ένα σουβλατζίδικο, πόσο μάλλον το σουβλατζίδικό μου.
Μέσα στο προφίλ θα πρέπει να θεωρείται απαραίτητη η ανάγκη για έλλειψη εξαερισμού, ώστε να υπάρχει η κατάλληλη ατμόσφαιρα.

Πώς να το πούμε;
Επίσης, το όνομα του σουβλατζίδικου θα πρέπει να κινείται και αυτό εντός της παράδοσης, ή τέλος πάντων να σέβεται τις κλασικές αξίες της ελληνικής ευρηματικότητας (πονηριάς, κουτοπονηριάς κ.λπ.). Π.χ., ο γύρος του Άιφελ, Γύρομπανκ, τα Άγραφα, ο Βαρδάρης, ο Τάκης είναι, κατά την κρίση μου, πετυχημένα ονόματα, σε αντίθεση με το Gyros House, Planet Gyros, Souvlaki Center και τα τοιαύτα αγγλοπρεπή.

Μάστορα, τα ρέστα
Τέλος, το σερβίρισμα έχει συγκεκριμένο τελετουργικό το οποίο είναι η προστιθέμενη υπηρεσία που πωλείται μαζί με το τελικό προϊόν (κάτι σαν να λέμε τσάμπα σέρβις για το αυτοκίνητο). Απαραίτητη είναι η παρουσία μάστορα κάθιδρου –ει δυνατόν μουστακαλή– με άσπρη, πάρα πολύ λερωμένη, ποδιά, και χαρακτηριστικά μαύρα νύχια από τα λάδια και τα κάρβουνα. Επίσης απαραίτητη είναι η λαδόκολλα για το τύλιγμα της πίτας, η προσθήκη χαρτοπετσέτας γύρω από τη λαδόκολλα, και η προσφορά του έτοιμου προϊόντος με σαφή προέκταση του βραχίονα του μάστορα προς τα μούτρα του αγωνιούντα πελάτη.
Όσο για την πληρωμή επιβάλλεται τα ρέστα να είναι γεμάτα αλατοπίπερα και λίγα λάδια –όσα δε ρούφηξε η ποδιά. Έξτρα υπηρεσίες, όπως κάρβουνα, αλάδωτες πίτες και γυναίκα μάστορα που καθαρίζει πατάτες δίνουν επιπλέον πόντους στο δικό μου σουβλατζίδικο.