Όταν ήμουνα μικρός δε μ’ άρεσε τίποτα που να άρεσε στους άλλους μικρούς. Δεν έβλεπα MTV ούτε διάβαζα ΚΛΙΚ και ο Τομ Κρουζ μού φαινόταν απλώς κοντός. Επίσης κορόιδευα τις μόδες της εποχής και θεωρούσα σαχλό τον τρόπο που αγαπιούνταν οι υπόλοιποι –μόνο εγώ κι οι φίλοι μου αγαπούσαμε με τον υψιπετή, γοτθικό και αυτοκαταστροφικό τρόπο που ταιριάζει στις χλωμές κι πολύ λεπτές κυρίες…
Όταν ήμουνα μικρός δε μ’ άρεσε τίποτα που να άρεσε στους άλλους μικρούς. Δεν έβλεπα MTV ούτε διάβαζα ΚΛΙΚ και ο Τομ Κρουζ μού φαινόταν απλώς κοντός. Επίσης κορόιδευα τις μόδες της εποχής και θεωρούσα σαχλό τον τρόπο που αγαπιούνταν οι υπόλοιποι –μόνο εγώ κι οι φίλοι μου αγαπούσαμε με τον υψιπετή, γοτθικό και αυτοκαταστροφικό τρόπο που ταιριάζει στις χλωμές κι πολύ λεπτές κυρίες…
Εν ολίγοις, τότε ήμουν ιδιαίτερα υψηλού (καίτοι underground…) επιπέδου. Εκ των υστέρων που τα ξανασκέφτομαι, καταλαβαίνω ότι ήμουν επίσης λίγο σνομπίστικου και κωλοπαιδίστικου επιπέδου. Όπως είναι εύλογο από τα ήδη λεχθέντα, το θέμα ροζ καρδούλες, σοκολατάκια, λουλούδια και Άγιος Βαλεντίνος όχι μόνο δεν έπαιζε, αλλά συνιστούσε έκφραση της έσχατης ξεφτίλας. Ωστόσο, όπως λέει και ο φίλος μου ο Κωστής από το Ηράκλειο, «ο σκοπός της ζωής είναι να καταπιείς ένα-ένα όλα όσα σιχαίνεσαι». Το εν λόγω απόφθεγμα δεν το γνώριζα μικρός, αλλά τότε ήταν που η ίδια η ζωή μού προσέφερε μια πρώτη πιστοποίηση της απολύτου ορθότητάς του.
Παρά τα όσα μού άρεσαν και, κυρίως, παρά τα όσα απεχθανόμουν, αγάπησα εκείνη που δεν έπρεπε. Δεν ήταν χλωμή, δεν ήταν πολύ λεπτή, δεν ήταν underground, έβλεπε φανατικά MTV, διάβαζε μανιωδώς ΚΛΙΚ κι είχε τον Τομ Κρουζ αφίσα στο δωμάτιό της. Αφίσα την οποία δυστυχώς δεν την είχα δει ιδίοις όμμασι, διότι ποτέ δεν μπήκα στο δωμάτιο της –ούτε βρέθηκα ποτέ σε κανένα άλλο δωμάτιο μόνος μαζί της.
Αρχικά, το μόνο πράγμα που μού χάρισε απλόχερα η αγαπημένη ήταν η χλεύη των κολλητών που αναρωτιόνταν «μα τι της βρίσκεις της ηλίθιας;». Παρά το ότι ο χαρακτηρισμός ήταν μάλλον υπερβολικός, εντούτοις, υπήρχε προφανώς αναντιστοιχία χαρακτήρων και γούστων. Αναντιστοιχία που γεφυρωνόταν όμως από το αναντίρρητο γεγονός ότι ήταν κουκλάρα. Τόσο κουκλάρα που ούτε που της πέρασα ποτέ από το μυαλό. Μ’ έβλεπε «σα φίλο», όπως είχε πει σε μια φίλη της για να πει στον φίλο της που ήταν και δικός μου φίλος. Τζάμπα το δούλεμα εν ολίγοις, γιατί αυτό το «σα φίλο» συνιστά ισόβια καταδίκη στο κάτεργο της απόρριψης, χωρίς δυνατότητα έφεσης και αναστολής.
Το δεύτερο πράγμα που μού χάρισε η αγαπημένη ήταν ένα γατί. Έφευγε για σπουδές στην Αγγλία (μαζί μ’ ένα μαλάκα γκόμενο που ‘χε τότε) κι επειδή η μαμά της τα σιχαινόταν τα κατοικίδια και δεν ήθελε να το φροντίζει, «σε σκέφτηκα αμέσως, γιατί ξέρω πόσο τ’ αγαπάς τα γατιά κι ο Τιτίκος είναι γλύκα», πράγμα που στην πραγματικότητα θα μπορούσε να μεταφραστεί σε «σκέφτηκα αμέσως να στο φορτώσω γιατί είσαι τόσο καψούρης μαζί μου που σιγά μην πεις όχι». Όπερ κι εγένετο. Της ευχήθηκα καλή σταδιοδρομία, με φίλησε στο μάγουλο, και φορτώθηκα το καλάθι με τη γάτα.
Περνώντας από την παρακείμενη καφετέρια, διαπίστωσα εκ νέου την αχανή δημιουργικότητα της αντροπαρέας όταν πρόκειται να χλευάσει ένα μέλος της. Ο Τιτίκος μετονομάστηκε σε Βαλεντίνο, ακολουθώντας τον προφανή συνειρμό: όχι χλωμή, όχι πολύ λεπτή, βλέπει MTV, διαβάζει ΚΛΙΚ, έχει αφίσα Τομ Κρουζ, αυτός ο χλιμίτζουρας την αγαπάει, οπότε ροζ καρδούλες, σοκολατάκια, λουλούδια, του Αγίου Βαλεντίνου, Βαλεντίνος. Σοφόν το σαφές. Ο Βαλεντίνος ήταν ξανθός, ριγέ, κεφάλας, σωματώδης, ευθυτενής. Θα λέγαμε ότι περίπου είχε το παρουσιαστικό του Απόστολου Γκλέτσου. Επίσης, η όλη συμπεριφορά του χαρακτηριζόταν από αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί «ηγεμονική αρρενωπότητα»: μετά από μια σειρά άγριων καβγάδων έδιωξε τους άλλους γάτους από τη γειτονιά, ήθελε διαρκώς να ερωτοτροπεί χωρίς να αναλαμβάνει όμως τις υποχρεώσεις που μπορεί να συνεπάγονται οι ερωτικές σχέσεις, ανέβαινε στην κουζίνα κι έχωνε την κεφάλα του στην κατσαρόλα, συστηματικά κοιμόταν πάνω στο μαξιλάρι μου, και το πρωί με ξυπνούσε για να τον ταΐσω. Γενικά ο Βαλεντίνος ήταν μεγάλος πρήχτης.
Επίσης ήταν πηγή μεγάλης πίκρας, γιατί θύμιζε διαρκώς την αγαπημένη που είχε χαθεί στην ξενιτιά, παραπλανημένη από έναν λεχρίτη. Η θετική πλευρά του ήταν ότι χάθηκε σχετικά σύντομα. Τον πάτησε αυτοκίνητο; Τραυματίστηκε θανάσιμα από κάποιον αντίζηλο γάτο; Ή μήπως χάθηκε στην αχανή μητρόπολη γιατί «baby I’ m free as a bird, να ‘ουμ’;» Όπως και να ‘χει, η τύχη του Βαλεντίνου θα παραμείνει για πάντα ανεξιχνίαστο μυστήριο, σαν τη δολοφονία του JFK ή το τι θα είχε γίνει αν ο Παπανδρέου απειλούσε τους Ευρωπαίους με στάση πληρωμών το 2010… Το παράξενο είναι ότι κάθε χρόνο τέτοια μέρα τον ψιλοσκέφτομαι τον Βαλεντίνο. Την άλλη πάλι όχι. Έμαθα πριν χρόνια ότι είχε μείνει στην Αγγλία. Είχε και δύο παιδιά.