BLOGS | Θυμάμαι ξανά, μέρες που είναι, τις Καθαρές Δευτέρες που είχα ξεχάσει… Αυτές τις Δευτέρες, τις μόνες γιορτινές Δευτέρες που έχουν ποτέ υπάρξει.

Όσο προχωράω, γυρνάω προς τα πίσω… Σε όσα έχουν περάσει κι έμοιαζαν οριστικά χαμένα, και τώρα τα ξανασυναντάω σε καινούργια μονοπάτια που, δεν ξέρω πώς, ανοίγονται στη σκοτεινή και, μέχρι πρόσφατα, απροσπέλαστη ζούγκλα της μνήμης.

Θυμάμαι ξανά τη σκάλα εκείνης της τσουλήθρας που δεν είχε κανονικά σκαλιά, αλλά ράβδους σαν του μονόζυγου και είχα δυσκολευτεί πολύ να την ανέβω· το ανθολόγιο που είχα χάσει και είχα περάσει βδομάδες με τον φόβο πως θα το ζήταγε ο δάσκαλος, αλλά μετά ευτυχώς βρήκα ένα παλιό· τον βράχο πάνω από τον οποίο έβλεπες τη θάλασσα στην Κρήτη, αν και δεν είμαι σίγουρος αν αυτός ο βράχος μού είχε όντως συμβεί σε εκείνες τις διακοπές· μήπως ήταν ο βράχος που διάβαζα εκείνες τις διακοπές στους Ναυαγούς του Ιωνάθαν, πάνω στον οποίο στεκόταν ο πρωταγωνιστής, μπροστά στη απέραντη γαλάζια έρημο που περικλείει τη Γη του Πυρός,

Θυμάμαι ξανά, μέρες που είναι, τις Καθαρές Δευτέρες που είχα ξεχάσει, ενώ ποτέ δεν σταμάτησα να θυμάμαι τις Πρωτοχρονιές. Αυτές τις Δευτέρες, τις μόνες γιορτινές Δευτέρες που έχουν ποτέ υπάρξει. Δεν τις θυμάμαι τόσο σαν πρόσωπα ή περιστατικά, αλλά σαν παράξενα φαγητά με αλλόκοτα σχήματα και γεύσεις: τον ταραμά, τον χαλβά που ήταν τελείως διαφορετικός από τον κανονικό αν και είχε το ίδιο όνομα, το χταπόδι, τη λαγάνα που ήταν σαν ψωμί αλλά δεν ήταν ψωμί, τα ραπανάκια, τα τουρσιά από το βάζο που είχαν όλα την ίδια γεύση ανεξαρτήτως σχήματος και χρώματος, το καλαμάρι κονσέρβα και –το πιο αλλόκοτο όλων– το ολόκληρο φύλλο μαρούλι που μέχρι να το δω μια Καθαρή Δευτέρα πίστευα ότι υπήρχε μόνο στις διαφημίσεις του Rio Mare. Παράξενα φαγητά, σαν βγαλμένα από τα γεύματα που προσέφερε ο πλοίαρχος Νέμο στα βάθη της αβύσσου. Αναδύονταν μια φορά το χρόνο και μετά καταδύονταν στα σκοτεινά νερά του ωκεανού, μέχρι την επόμενη χρονιά.

Μετά στο βουνό για τον αετό, που όταν φύσαγε επιτέλους και σηκωνόταν ψηλά, σήμαινε η κρίσιμη ώρα να μου δώσουν οι μεγάλοι να κρατήσω τη καλούμπα, που είναι ίσως η πιο σημαντική αποστολή που μπορεί να σου αναθέσουν στη ζωή, γιατί από το πόσο ψηλά κρατιέται ο χαρταετός, εξαρτιέται η σταθερότητα των εφτά πυλώνων πάνω στους οποίους έχει οικοδομηθεί ο Κόσμος. Το ότι ο χαρταετός αποτελεί ζήτημα από το οποίο εξαρτάται η επιβίωση της ανθρωπότητας, οφείλω να ομολογήσω ότι το είχα ξεχάσει· το θυμήθηκα πάλι πρόσφατα, τώρα που όλο πίσω γυρνάω – πώς είναι δυνατόν να είχα ξεχάσει κάτι τόσο σημαντικό;

Η αλήθεια είναι ότι η επιβίωση της ανθρωπότητας δεν εξαρτάται πλέον από μένα, ενώ τις αλλόκοτες γεύσεις της Καθαρής Δευτέρας τις έχω συνηθίσει εδώ και καιρό. Μόνο με εκείνο το παιδί που διάβαζε τους Ναυαγούς του Ιωνάθαν έχω αρχίσει να ξανασυναντιέμαι τελευταία, αργά τα απογεύματα, όταν χάνεται το φως και οι σκιές γεμίζουν το δωμάτιο. Συνήθως στέκεται στο βράχο μπροστά στην απέραντη γαλάζια έρημο που περικλείει τη Γη του Πυρός, και κρατάει το χαρταετό του ψηλά στον ουρανό. Ίσως για τον δει ο πλοίαρχος Νέμο και να το πάρει μαζί του στο περιπετειώδες ταξίδι στην άβυσσο, όπου όλα μπορούν να συμβούν.