BLOGS | Κάποια Χριστούγεννα περασμένα βρεθήκαμε με συγγενείς και φίλους στο πατρικό, όπου ο πατέρας είχε ψήσει κατά γενική ομολογία το τέλειο γουρουνόπουλο –απίθανα ζουμερό, μαγειρεμένο καλά καλά μέχρι το κόκαλο, με κολασμένα τραγανή πέτσα.
Τον ρώτησα πώς το έκανε και μου είπε ότι απλώς έψησε πολλή ώρα το γουρουνόπουλο στο φούρνο της κουζίνας πάνω σε κληματόβεργες. Σκέφτηκα πως άξιζε να μοιραστώ μαζί σας τη συνταγή του, καθώς θα μπορούσε να ενδιαφέρει κάποιους. Ζήτησα λοιπόν απ’ τον πατέρα μου να γίνει λίγο πιο συγκεκριμένος, μιας και αυτές οι «κληματόβεργες» ακούγονται αρκετά περίπλοκες στα αυτιά μας. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Το βάρος. Είχε προμηθευτεί μισό γουρουνάκι κομμένο κάθετα (μέχρι τη νεφραμιά) περίπου 4 κιλά.
Το σκεύος. Το έψησε σε ταψί του φούρνου καθώς δε χώραγε στη γάστρα.
Οι κληματόβεργες. Στον πάτο του ταψιού είχε στρώσει κληματόβεργες. Τις είχε κόψει από αυλή φίλων, τις είχε καθαρίσει εντελώς από τα φύλλα και τις είχε κόψει περίπου στο μήκος που χρειαζόταν για να χωράνε στο ταψί του. Ο τρόπος που τις είχε ακουμπήσει στο ταψί ήταν σταυρωτά -μια σειρά οριζόντιες και μία κάθετες- δημιουργώντας μια υποτυπώδη «σχάρα» με τις βέργες του αμπελιού.
Τα υλικά. Λεμόνι, λάδι, αλάτι, πιπέρι (και βέβαια το γουρουνόπουλο)
Η προετοιμασία. Πριν ακουμπήσει το γουρουνόπουλο στις κληματόβεργες του ταψιού έκανε το εξής: Το αλάτισε μέσα-έξω και έβαλε και το ανάλογο πιπέρι. Το έτριψε όλο καλά καλά με λεμόνι (με τη μισή κούπα του λεμονιού) και το άλειψε με τα χέρια του με λάδι.
Το ψήσιμο: Τοποθέτησε το χοιρινό στο ταψί, αρχικά με την πέτσα προς τα κάτω να ακουμπάει τις κληματόβεργες. Έριξε περίπου ένα νεροπότηρο νερό και κάλυψε όλο το ταψί με ασημόχαρτο γυρνώντας το και στις άκρες να κλείσει καλά. Το έβαλε στον φούρνο και το έψησε στους 180° C για 1 1/2 ώρα. Το έβγαλε, το γύρισε από την άλλη (με την πέτσα προς τα πάνω), έριξε λίγο νερό ακόμη και το έψησε για άλλη 1 ώρα, αυτή τη φορά στους 200° C χωρίς αλουμινόχαρτο. Τέλος γύρισε το φούρνο στο γκριλ και συνέχισε το ψήσιμο μέχρι να πετύχει την τόσο τραγανή και ωραία σε χρώμα κρούστα που ήθελε. Το τελευταίο αυτό στάδιο του γκριλ είναι το μόνο που χρειάζεται ιδιαίτερα αυξημένη προσοχή και παρακολούθηση, γιατί ψήνεται πολύ γρήγορα και μπορεί εύκολα το φαγητό να αρπάξει.
Το αποτέλεσμα. Η γεύση ήταν φανταστική και πεντακάθαρη γιατί –όπως θα παρατηρήσατε– δεν είχαν χρησιμοποιηθεί επιπλέον μπαχαρικά πέρα από τα στοιχειώδη και οι κληματόβεργες χάρισαν στο κρέας το υπέροχα διακριτικό τους άρωμα.
