Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’50 που η «γυναίκα του γιατρού» αποφάσισε να αφήσει το σπίτι της, στο Κολωνάκι και να αναλάβει την εποπτεία του «γερμανικού» φούρνου στην Αίγινα, τόπο καταγωγής του ανδρός της, που δεν πήγαινε πολύ καλά. Ούτε η ίδια δε φανταζόταν, βέβαια, τότε πως επρόκειτο να δημιουργήσει το εμβληματικότερο ζαχαροπλαστείο του νησιού.
Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’50 που η «γυναίκα του γιατρού» αποφάσισε να αφήσει το σπίτι της, στο Κολωνάκι και να αναλάβει την εποπτεία του «γερμανικού» φούρνου στην Αίγινα, τόπο καταγωγής του ανδρός της, που δεν πήγαινε πολύ καλά. Ούτε η ίδια δε φανταζόταν, βέβαια, τότε πως επρόκειτο να δημιουργήσει το εμβληματικότερο ζαχαροπλαστείο του νησιού.
Κοντά 60 χρόνια αργότερα από την επίσημη γέννηση του «Αιάκειον», το 1958, η κ. Ντόλυ Κουκούλη, καθισμένη απέναντί μου, σε ένα από τα τραπεζάκια του και αγναντεύοντας το αιγινήτικο ηλιοβασίλεμα θυμάται πώς άρχισαν όλα: «…Ήρθε ο άντρας μου μια μέρα καταστεναχωρημένος. “Xάνουμε λεφτά” είπε. Παρότι είχε γίνει μεγάλη επένδυση να κάνουν «γερμανικό» το φούρνο στο οίκημα του πεθερού μου στο νησί -650 χρυσές λίρες είχε κοστίσει μόνο η σκεπή- ο φούρνος δε δούλευε. Εγώ είχα μια μοδίστρα με το μήνα, που λένε, στη Αθήνα, που μου έραβε τα ρούχα για τα παιδιά, την κυρία Μαρία… Είχε μια ανιψιά που ήτανε φίλη μου. Είχε τελειώσει τη Γαλλική Ακαδημία μα δούλευε στου Φλόκα το ζαχαροπλαστείο, το κεντρικό στην Πανεπιστημίου, και την απέλυσε. Λέω τότε στον άντρα μου: “H Ρίτα έχει πολλή ανάγκη να δουλέψει. Τι λες; Δεν την παίρνουμε στην Αίγινα;” “Καλή η ιδέα σου” μου λέει “Αλλά πώς; Τι; θα είναι ένας άνθρωπος ξένος στο μαγαζί;” Λέω “τι σας νοιάζει, θα το αναλάβω εγώ, θα βγάλουμε την άδεια στο όνομα μου, θα κάνω τη Ρίτα συνέταιρο, κι εγώ θα έρχομαι ένα Σαββατοκύριακο”. Έτσι το ξεκίνησα. Καταλάβατε; Δεν ήξερα ούτε γάλα να ψήσω, όχι να κάνουμε καφέδες. Ούτε γάλα. Πώς ήταν του Λουμίδη παλιά, δε θα το θυμάστε, το φτιάξαμε σαν του Λουμίδη, με τις ωραίες, μεγάλες γυάλες και τα γλυκά του κουταλιού και τις πολύχρωμες καραμέλες… Το γέμισα πράγματα. Λέγανε “Τι θα τα κάνει όλα αυτά; Στη θάλασσα θα τα πετάξει το Σεπτέμβρη”. Εγώ έτσι το έκαμα και ήρθε ο κόσμος…»
Save
Save
Save
Save
Φτάνει ο καφές με ένα πολυώροφο γλύκισμα από ολόφρεσκο παντεσπάνι, υπόξινη κρέμα και λαχταριστές φράουλες, που με προσγειώνει προς στιγμήν στο σήμερα. Όχι για πολύ. «Εδώ ήταν βαπόρια όταν πρωτοήρθε η μαμά, δεν μπαίναν μέσα στο λιμάνι», γυρίζει τη συζήτηση ξανά στο χθες, η κόρη της κ. Κουκούλη. «Ναι, πηδούσαμε στις μαούνες και μας φέρνανε» επιβεβαιώνει η κοντά 80 ετών σήμερα αγαπητή κυρία που μας ταξιδεύει με τις ιστορίες της παλιάς αστικής Αθήνας και της Αίγινας σε εποχές που ήταν χωριό. «Τη θάλασσα έβλεπα απ’ το μαγαζί και κανά ψαροκάικο, ρίχνανε εδώ, στο πεζοδρόμιο, τις παλαμίδες οι ψαράδες για ένα τάλιρο, σούρουπο ήτανε θυμάμαι και μαζεύονταν ο κόσμος για να γλιτώσουν τη δραχμή από τον πάγκο…»
Save
Save
Save
Save
Και πότε αποφασίσατε να το κάνετε «επισήμως» από φούρνο ζαχαροπλαστείο; «Μετά από κανά δυο χρόνια που η Ρίτα έφυγε. “Και τώρα”, μου λέει ο άντρας μου, “πού θα βρεις άνθρωπο να βάλεις”; “Τι θα πει πού θα βρω άνθρωπο; Εγώ δεν είμαι άνθρωπος; Εγώ θα το κρατήσω. Κοπέλα εσωτερική έχουμε, η νοσοκόμα είναι από το μεσημέρι ως το βράδυ, τα παιδιά έχουν σχολείο, εσύ μόλις γυρίσεις στη μια από το ιατρείο είσαι σπίτι, όλα λύνονται άμα θέλετε”. Ξέρετε τι ήταν να δουλέψει γυναίκα εκείνη την εποχή; Και μάλιστα “η γυναίκα του γιατρού;”. Όμως δε μου χαλούσε χατίρι ο άντρας μου. Μ’ άφησε να ΄ρθω, στον πεθερό μου ήμουν άλλωστε… Από το δεύτερο χρόνο κιόλας ήθελα να το κάνω κανονικό ζαχαροπλαστείο. Κι ας μην ήξερα να φτιάχνω ούτε σταφύλι γλυκό του κουταλιού. Τι πάει να πει; Έφερα τους καλύτερους ζαχαροπλάστες της Αθήνας. Από τον Παπασπύρου, τον Τσίτα, το Κοσμικόν και δε θυμάμαι πόσους άλλους –με προδίδει κι η μνήμη τελευταία… Μέσα σε λίγο χρόνο το «Αιάκειον» έγινε στέκι των επισκεπτών της Αίγινας και όλου του καλού κόσμου. Ο Μόραλης ερχόταν από παλικαράκι εδώ. Θεός σχωρέσ’ τον. Έλεγε “το γραφείο μου είναι στο Aιάκειο”. Τα έχει γράψει κιόλας κάπου».
Save
Save
Save
Save
Ποια γλυκά κυριαρχούσαν τις χρυσές εποχές; «Αυτά που έχουμε και τώρα. Η αμυγδάλου, οι σοκολατίνες η νουγκατίνα, οι εργολάβοι-μακαρόν, ό,τι είχαν τα καλά κεντρικά ζαχαροπλαστεία της Αθήνας τα είχα κι εγώ. Απ’ το 1960 και μετά το μαγαζί δούλευε φουλ. Δεν ήταν μόνο οι τεχνικές και οι εξαιρετικές πρώτες ύλες, που μέχρι σήμερα διαλέγουμε, ήταν που έκανε κι εντύπωση. Δυο μικρά γαλακτοπωλεία στο στενό υπήρχαν μόνο, πουλούσαν μπακλαβά και γαλακτομπούρεκο, όταν έβγαλα εγώ παγωτό. Είχα πάρει και ωραίες πορσελάνες να το προσφέρω, θυμάμαι τότε το έβαλα 10 δραχμές το μεγάλο, το «Αιάκειον», και δεν προλαβαίναμε να τους σερβίρουμε…»
Save
Save
Save
Save
Με πάνω από μισό αιώνα ζωής στην πλάτη του, το «Αιάκειον» σήμερα συνεχίζει να ατενίζει το λιμάνι της Αίγινας στα καλά χέρια της ίδιας οικογένειας -των παιδιών και των εγγονιών της κ. Ντόλυς Κουκούλη. Παραμένει εμβληματικό ζαχαροπλαστείο μιας ολόκληρης εποχής, τόπος συνάντησης των επισκεπτών του νησιού και η τελευταία στάση πριν την αναχώρηση όσων δεν συνηθίζουν να φεύγουν με άδεια χέρια: για ένα κουτί βουτυράτα μπακλαβαδάκια, για ωραία αμυγδαλωτά, για τυλιχτά γλυκίσματα με αιγινήτικο φιστίκι…
Save
Save
Save
Save
Info
Τι; Αιάκειον -Ιστορικό καφεζαχαροπλαστείο
Πού; Στην Παραλιακή της Αίγινας (Λ. Δημοκρατίας 18)
Περισσότερα: Τ. 2297 022249 | [email protected] | www.aiakeion.gr
Save
Save
Save
Save