Μοιάζει με (κωμικο)τραγική ειρωνεία, αλλά το πιο ενδιαφέρον κείμενο (απ’ όσα τουλάχιστον έχω διαβάσει) του Πέτρου Κωστόπουλου, ήταν αυτό με το οποίo ανήγγειλε την πτώχευση της ΙΜΑΚΟ, της εκδοτικής εταιρείας του…
Μοιάζει με (κωμικο)τραγική ειρωνεία, αλλά το πιο ενδιαφέρον κείμενο (απ’ όσα τουλάχιστον έχω διαβάσει) του Πέτρου Κωστόπουλου, ήταν αυτό με το οποίo ανήγγειλε την πτώχευση της ΙΜΑΚΟ, της εκδοτικής εταιρείας του…
…Δεν μπορώ να ξέρω αν ήταν ειλικρινές (εδώ κολλάει η ατάκα από το «Βασιλιά Λιρ»: όσα ο δόλος κρύβει, ο χρόνος ξεσκεπάζει), αλλά σίγουρα επρόκειτο για ένα μετρημένο κείμενο που άξιζε τον κόπο να διαβάσεις -αρετές που δεν διέθεταν τα κείμενα του Κωστόπουλου την εποχή της παντοδυναμίας του. Και για πρώτη φορά ο (ηττημένος πλέον…) Κωστόπουλος εμφανίστηκε ως κανονικός άνθρωπος με αδυναμίες, χωρίς την αλαζονεία της θριαμβευτικής επιτυχίας, που είχε γίνει το σήμα κατατεθέν του τις περασμένες δεκαετίες. Ωστόσο, φαντάζομαι ότι η ποιότητα του κειμένου-τίτλων τέλους της ΙΜΑΚΟ δεν λέει απολύτως τίποτα στους εργαζόμενους-ες της εταιρείας του που παραμένουν απλήρωτοι-ες ή στους εξωτερικούς συνεργάτες που έφαγαν ένα μεγαλοπρεπές life-style φέσι.
Όταν δεν μπορούν να χαμογελάσουν οι εχθροί σου
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, η κατάρρευση της ΙΜΑΚΟ δεν μπορεί να χαροποιήσει ούτε τους πιο φανατικούς εχθρούς του Κωστόπουλου-ούτε εμάς που ως νέοι διαμορφώσαμε την κοινωνική μας ταυτότητα ως αντι-ΚΛΙΚ και αντι-life style. Τα περιοδικά της ΙΜΑΚΟ δεν κλείνουν επειδή εξελίχθηκαν σε μια πιο προσεγμένη και βαθιά εκδοχή δημοσιογραφίας. Δεν κλείνουν ούτε γιατί το κοινό διεύρυνε τις αναζητήσεις τους σε σφαίρες πέραν του glossy κουτσομπολιού. Αντιθέτως, κλείνουν γιατί σε μια οικονομία που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση (λόγω της κρίσης αλλά και λόγω της μνημονιακής αντιμετώπισής της) η διαφημιστική αγορά έχει υποστεί καθίζηση και το αναγνωστικό κοινό δεν θεωρεί σκόπιμο να ξοδέψει έστω κι ένα ευρώ για να δει αποκλειστικές φωτογραφίες της Μενεγάκη να ψωνίζει στη Λαϊκή της Κηφισιάς (παραμένει μυστήριο αν η εν λόγω Λαϊκή όντως υπάρχει ή αποτελεί σκηνικό στημένο από τους παπαράτσι για να φωτογραφίζουν τις διασημότητες σε… αυθόρμητες καθημερινές στιγμές). Τα νούμερα που δίνει ο ίδιος ο Κωστόπουλος («Ο τζίρος των περιοδικών έχει πέσει μέσα σε τέσσερα χρόνια από 70% έως 90% ενώ στα ραδιόφωνα οι ζημιές αγγίζουν το 60%») είναι χαρακτηριστικά. Αν μάλιστα προσθέσουμε την ακαταμάχητη (δωρεάν γαρ…) δυναμική του διαδικτύου και του free press, μπορούμε να αποκτήσουμε τη συνολική εικόνα της κρίσης στον Τύπο. Επομένως, έχω την αίσθηση ότι πλανώνται όσοι σπεύδουν να ενταφιάσουν το life style μαζί με την IMAKO. Το life style έχει να κάνει με την ανάγκη των ανθρώπων να πάρουν μια (ψευδ)αίσθηση από τις ζωές που θεωρούν πρότυπες και που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ζήσουν ποτέ. Πάνω σε αυτήν την επιθυμία τζίραρε η ΙΜΑΚΟ, αλλά δεν είναι αυτή που τη δημιούργησε.
Το τέλος της επίπλαστης ανεμελιάς
Ωστόσο, αυτό που γίνεται πλέον φανερό ότι τελειώνει μαζί με το ΝΙΤΡΟ (στην πραγματικότητα είχε τελειώσει προ πολλού) είναι η επίπλαστη ανεμελιά τού «η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή». Το μότο που χαρακτήρισε το ΚΛΙΚ κατά τη διάρκεια του μεσουρανήματός του και στη συνέχεια το Nitro (το οποίο ατυχώς επαναλαμβάνει ο Κωστόπουλος στο αποχαιρετιστήριο κείμενό του) δεν βρίσκεται πλέον στα χείλη κανενός. Όχι μόνο γιατί για όλους αυτούς (τους τόσο πολλούς….) που χάνουν τις δουλειές τους και που τα φέρνουν βόλτα (αν τα φέρνουν…) με πολύ μεγάλη δυσκολία, η ζωή είναι μια χαρά θλιβερή. Όχι μόνο γιατί οι κάτοικοι μια χώρας που κατευθύνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον γκρεμό πνίγονται από το άγχος για το μέλλον. Η κυριότερη αιτία που δεν εισακούγεται πλέον το πρόσταγμα της κωστοπούλειας ανεμελιάς, είναι ότι ο χρόνος που έχει κυλήσει από την πρώτη αστραφτερή εμφάνιση του ΚΛΙΚ έχει δώσει στους περισσότερους να καταλάβουν (στους περισσότερους, γιατί πάντα υπάρχουν οι αθεράπευτα ανόητοι) ότι δεν υπάρχει διατεταγμένη ανεμελιά, ότι δεν μπορεί κανείς να είναι ευτυχής επειδή έτσι το αποφάσισε μια ωραία πρωία, ότι η ζωή δεν είναι ένα συνεχές πάρτι, ότι το τι θα κάνουμε με αυτή τη μία και μόνη ζωή που μάς έχει δοθεί, μπορεί να είναι ενίοτε ένα αγωνιώδες ερώτημα με πολύ δύσκολες απαντήσεις. Η ζωή δεν είναι ούτε γενικά «μικρή», αλλά ούτε και γενικά «μεγάλη», όπως από τη μεριά τους είχαν ισχυριστεί οι Τρύπες σε εκείνο το στιχάκι. Μπορεί κάλλιστα να είναι και τα δύο, αν και συνήθως δεν είναι τίποτα από αυτά, κινούμενη στο πεδίο του ανυπόφορα μετρίου. Η ζωή μπορεί να είναι θλιβερή και χαρούμενη, ανιαρή και περιπετειώδης, αγαπησιάρικα τρυφερή και άτεγκτα σκληρή. Μπορεί πολλές φορές να μην είναι στο χέρι μας η ευτυχία, αλλά πάντοτε η αξιοπρέπεια αποτελεί μια από τις επιλογές που βρίσκεται μπροστά μας.
Υ.Γ. Με τις καλύτερες σκέψεις στους ανθρώπους της ΙΜΑΚΟ που σηκώνουν τώρα το σταυρό των τηλεφώνων και των ραντεβού για μια νέα αρχή…