“Με ηρεμεί να μαγειρεύω!” Η Ευανθία Ρεμπούτσικα συναντά την Ντένη Καλλιβωκά και μιλούν για μουσική, μαγειρική και τα υλικά της μαγείας.

“Με ηρεμεί να μαγειρεύω!” Η Ευανθία Ρεμπούτσικα συναντά την Ντένη Καλλιβωκά και μιλούν για μουσική, μαγειρική και τα υλικά της μαγείας.

Moυσικός και συνθέτρια με λυρισμό και ευαισθησία, η Ευανθία Ρεμπούτσικα υπήρξε πάντα με την τέχνη της ένα είδος «πρέσβειρας ειρήνης» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας – μια μουσική «γέφυρα» στις σχέσεις των δύο χωρών. Επ’ ευκαιρία της ιστορικής της συναυλίας στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και της άλλης, μεγάλης συναυλίας για τους Γιατρούς του Κόσμου, στην Αθήνα, βρεθήκαμε και μιλήσαμε. Για μουσική, μαγειρική και τα υλικά της μαγείας.

Η πρώτη εικόνα της σε αιχμαλωτίζει: γλυκιά κι αέρινη σαν ξωτικό, ανοίγει εγκάρδια την πόρτα στο σπίτι-αγροικία της, στην Αγία Παρασκευή, ένα χώρο γεμάτο με αντίκες, βιβλία, μουσικά όργανα. Αντικείμενα με μνήμη και ψυχή.

«Πού γράφετε μουσική;», τη ρωτώ.
«Όπου να ’ναι. Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Έχω γράψει και με δεκαπέντε άτομα δίπλα μου. Πολλές φορές γράφω στην κουζίνα – κάποια κομμάτια της “Πολίτικης κουζίνας”, ετοιμάστηκαν μέσα εκεί. Μου αρέσει νωρίς το πρωί, όταν ξυπνάω, να κάθομαι στην κουζίνα, να ανοίγω το παράθυρο, να παίρνω το μαντολίνο μου και να γράφω. Γράφω περισσότερα με το μαντολίνο απ’ ό,τι με το βιολί, που είναι το βασικό όργανο που παίζω», απαντάει, σχεδόν χωρίς ανάσα. Η επόμενη ερώτηση είναι αστεία, σαν παιδικό παιχνίδι:

«Αν ήσαστε μουσικό όργανο, τι όργανο θα ήταν αυτό;»
«Νομίζω βιολί. Επειδή από τη μια έχει αυτό το χαρακτηριστικό ήχο, που μπορείς να το κάνεις να δυναμώσει και να βγάλει τον ήχο του ‘‘νεύρου’’ και από την άλλη μπορείς και να το ‘‘μαλακώσεις’’. Μέσα σ’ αυτό το όργανο έχω δει ένα κομμάτι του χαρακτήρα μου», εξομολογείται.

Οι συνθέσεις της έχουν ποίηση, εικόνες, νοσταλγία – αναρωτιέμαι τι είδους μουσικές την εμπνέουν. Μας λύνει την απορία λέγοντας ότι ακούει τα πάντα: «Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ καλός βυζαντινός ψάλτης, έτσι άκουγα πολύ βυζαντινή μουσική. Αλλά αυτό που μου αρέσει πιο πολύ είναι η κλασική μουσική. Αλλά ακόυω τα πάντα. Από λαϊκά μέχρι τραγούδια της Billy Hοliday ή του Frank Sinatra». Οι αγαπημένοι της καλλιτέχνες, λέει, είναι ο Μάνος Χατζηδάκις και ο Νίνο Ρότα, αλλά και μια σειρά άλλοι.

Η Πόλη των ονειρικών μυρωδιών
Της ζητώ να μου μιλήσει για γεύσεις, για μυρωδιές, για μέρη της Πόλης που αγάπησε κι αγαπά. «Tρελαίνομαι για την αιγυπτιακή αγορά, που έχει πολλά μπαχάρια. Όταν κάνω βόλτα, πάντοτε φεύγω από εκεί με γεμάτες τσάντες – αν μπεις να δεις τώρα την κουζίνα μου, θα δεις πάρα πολλά μπαχάρια σε μπουκάλια. Η επαφή με τον κόσμο αυτό και με τα μαγαζιά που είναι γεμάτα χρώματα από τα μπαχάρια, τα γλυκά και τις καραμέλες είναι μια εμπειρία ονειρική. Το να γεμίσεις τις τσάντες και να κουβαλήσεις όλα αυτά τα υλικά στο σπίτι, σχεδόν σε κάνει να πιστέψεις ότι μεταφέρεις ένα κομμάτι απ’ αυτή τη μαγεία μαζί σου. Αυτό στη συνέχεια σε προκαλεί να δημιουργήσεις, να πάρεις μια γνωστή συνταγή, να βάλεις κάποια δικά σου στοιχεία, να αυτοσχεδιάσεις, να κάνεις μικρές ‘‘αυθαιρεσίες’’. Όλος αυτός ο αυτοσχεδιασμός με τα μπαχάρια και τη μαγειρική είναι για μένα ένα ωραίο παιχνίδι. Με διασκεδάζει!»

Στη θάλασσα ή στο παλιό μαγέρικο
Μετά απ’ αυτή την εισαγωγή, είναι μάλλον ευνόητο ότι μαγειρεύει. «Ναι, μαγειρεύω. Ίσως όχι καθημερινά, αλλά είναι κάτι που μου αρέσει και με ηρεμεί πάρα πολύ. Το να σκαρώνεις συνταγές από το μυαλό σου, να αυτοσχεδιάζεις και να δοκιμάζεις τα πράγματα που φτιάχνεις είναι μια ανάταση της ψυχής, μια διαδικασία που σε φέρνει σε μεγάλη ευφορία. Ό,τι και αν έχεις, σου περνάει».

Προσθέτει πως το να πάει κάπου για φαγητό ή να μαγειρέψει για λίγους καλούς φίλους είναι μέρος της καθημερινότητάς της. «Αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ είναι να μαγειρέψω και να έρθουν φίλοι στο σπίτι. Αν θελήσω να πάω έξω, θα πάω κάπου ήσυχα – δε μου αρέσουν τα πολύ κοσμικά εστιατόρια. Δηλαδή ή θα με δεις να τρώω σ’ ένα τραπέζι πάνω στην άμμο, δίπλα στη θάλασσα, ή σ’ ένα μαγειρείο στο κέντρο, από κείνα τα παλιά ‘‘μαγέρικα’’ που υπήρχαν κάποτε στην Αθήνα. Παλιότερα, έτρωγα εκεί πολλές φορές τη βδομάδα».

Και το γευστικό της «πάθος»;
«Τα γλυκά. Μπορώ να ζήσω μία ολόκληρη μέρα τρώγοντας αποκλειστικά γλυκά. Μου αρέσουν πάρα πολύ, είμαι τρομερή γλυκατζού. Έχω ελαττώσει λίγο το κρέας, αλλά έχω αδυναμία στα γλυκά». Κι έτσι, με γλυκιά διάθεση, την αποχαιρέτησα κι έφυγα, αφήνοντάς την πίσω να σκαρώνει συνθέσεις στο μαντολίνο. Εκεί, στη φιλόξενη κουζίνα της, με τα «μαγικά» υλικά…