Από γυναίκα καριέρας, μαμά διαρκούς ωραρίου και desperate housewife. Καλημέρα, θλίψη…

Από γυναίκα καριέρας, μαμά διαρκούς ωραρίου και desperate housewife. Καλημέρα, θλίψη…

Μέχρι χτες η ζωή είχε μια ρουτίνα: πρωινό ξύπνημα, το παιδί στο σχολικό, γραφείο, meetings, γράψιμο, τηλέφωνα, τρέξιμο στο σούπερ- μάρκετ, αγχωμένη επιστροφή στο σπίτι να προλάβεις τη γυναίκα/γιαγιά/τράμπα-σκάντζα-βάρδια του μπαμπά, κι άλλα τηλέφωνα κι άλλο γράψιμο, λίγο παιχνίδι, διάβασμα, τηλεόραση, μπάνιο, «δε νυστάζω ακόμα, ρε μαμά, διάβασέ μου κάτι», ύπνος. Και ύστερα ήρθε η κρίση. Η επιχείρηση που έκλεισε. Η απόλυση. Και ξαφνικά, ο γιος μου απέκτησε μια full time mom.

Πράγμα που –ο μικρός τουλάχιστον– το βρήκε «σούπερ». Αρκετά «σούπερ» δηλαδή, για να με βομβαρδίσει, γεμάτος έξαψη, με τον πλήρη διευκρινιστικό κατάλογο των «και δηλαδή»: «Και δηλαδή δεν θα τρέχουμε το πρωί; Και δηλαδή θα με παίρνεις εσύ από το σχολικό; Και δηλαδή θα με πηγαίνεις στο μπάσκετ; Και δηλαδή θα με βοηθάς και στα αγγλικά;». Ναι, ναι, ναι και yes. Για την ώρα, η μαμά θα δουλεύει λίγο από το σπίτι. «Σούπερ!». Χμ, όχι και τόσο.

Εντάξει, πρέπει να το ομολογήσω: μέχρι σήμερα στο debate «δουλειά vs οικογένεια», δεν είχα ποτέ δεύτερες σκέψεις. Για την ακρίβεια, πίστευα πως το δίλημμα ήταν ανύπαρκτο, ένα αστείο κλισέ για να γεμίζουν σελίδες τα γυναικεία περιοδικά των ’70’s. Πρώτον, το project «είμαι μαμά και νοικοκυρά» δεν το θεωρούσα καν δημιουργική επιλογή (σ.σ. πράγμα παράξενο, αν σκεφτείς πως με μεγάλωσε ακριβώς ένας τέτοιος άνθρωπος χωρίς να μπω ποτέ στον πειρασμό να αμφισβητήσω το ταλέντο του για ζωή – γεια σου μαμά!), δεύτερον, έτσι κι αλλιώς, οι φεμινίστριες μας έλεγαν πως δε χρειάζεται να διαλέξεις και τρίτον, προσωπικά, ήμουν πάντα υποχρεωμένη να δουλεύω… Ακόμα και ως λεχώνα, θυμάμαι το ’να χέρι στο πληκτρολόγιο και τ’ άλλο στο ριλάξ. Συνεπώς, οι κατηγορίες των SAHM (Stay at Home Moms) ή ακόμα και των απίθανων WAHM (Working at Home Moms), για μένα, δεν υπήρχαν. Δηλαδή, μέχρι σήμερα.

Κακά τα ψέματα, (ακόμα κι αν βάλεις στην άκρη το πολύ πρακτικό κομμάτι, το ότι δηλαδή από τη μια μέρα στην άλλη τα έσοδά σου μειώνονται δραματικά) το να «προσγειώνεσαι» ξαφνικά στα σαραντακάτι σου στον πλανήτη «πάνες – οικιακά» έχει τα ζόρια του. Εντάξει, το έκανε και η Λινέτ Σκάβο (πρώην πετυχημένη executive σε διαφημιστική, που ξαφνικά βρέθηκε να ψήνει κουλουράκια και να κάνει με το ζόρι καριέρα μάνας στα suburbia του Desperate Housewives) αλλά, στο κάτω κάτω, αυτή ήταν ένας ρόλος σε σίριαλ, που είχε στον τίτλο του τη λέξη «απόγνωση». Στην αρχή, βέβαια, δεν το σκέφτεσαι έτσι, κάνεις ηρωικές δηλώσεις, «τουλάχιστον θα με βλέπει το παιδί» ή «τώρα θα έχω χρόνο και για μένα». Σιγά σιγά, όμως, μετά τις πρώτες χαλαρές βόλτες, τα ξενύχτια, τα πρωινά που κοιμάσαι λίγο παραπάνω, τις βόλτες στις παιδικές χαρές, τα σπιτικά κέικ που ξεφουρνίζεις και το ψυγείο που τρίβεις για όγδοη φορά, αρχίζει και σε βρίσκει. Ποιο; Εκείνο το απαίσιο, προδοτικό συναίσθημα πως κάτι είναι «πάρα πολύ λάθος». Και μετά οι ενοχές («τώρα δηλαδή είμαι μάνα εγώ;»), η λύπη, η οργή, το άγχος πως εκεί έξω υπάρχει ζωή και συ δεν είσαι μέρος της, το ξαφνικό συναίσθημα της αχρηστίας. Και μετά, η κατάθλιψη –μια γκρίζα ομίχλη, που κολλάει στο πόδι σου κι ανεβαίνει και σιγά σιγά σε καταπίνει ολόκληρη.

Πολύ φυσιολογικό, πιθανόν. Οι ψυχολόγοι και λοιποί ειδικοί επιμένουν πως (άνω κάτω τελεία, σημειώστε) «οι γυναίκες καριέρας που σε αντίθεση με τις παραδοσιακές νοικοκυρές συνδέουν μεγάλο μέρος της αυτοεκτίμησης και της κοινωνικής τους καταξίωσης με την εργασία τους. Αν ο ρόλος της εργαζόμενης πάψει να υφίσταται, η γυναίκα δέχεται πλήγμα και μπαίνει στη διαδικασία πένθους για την απώλεια του ρόλου της, αισθάνεται αδύναμη, ανήμπορη και λίγη απέναντι στον εαυτό της και τους γύρω της. Σταδιακά όμως, σε μια προσωπικότητα υγιή, που η αξία της δεν προσδιορίζεται από τους ρόλους και έχει ισορροπημένη προσωπική ζωή, αυτό αλλάζει –η γυναίκα επαναπροσδιορίζεται βάσει των νέων συνθηκών, βρίσκει νέα ενδιαφέροντα και λύσεις».

Αλλά αυτό, απ’ ό,τι καταλαβαίνω, δε θα γίνει και αύριο. Προς το παρόν, ντιλάρω με το γιο μου το ενδεχόμενο να βρω μια άλλη δουλειά –εγώ δηλαδή θέλω, αλλά εκείνος αρνείται κι επιμένει πως αν πρόκειται να ξαναφεύγω από το σπίτι, καλά θα κάνω να βρω επιτέλους κάτι σχετικό με τα ενδιαφέροντά του, π.χ. πωλήτρια σε παιχνιδάδικο ή έστω σερβιτόρα σε σουβλατζίδικο –α, και cheerleader στον Ολυμπιακό. Κι επειδή αυτό το ζήτημα είναι κορυφαίο και άλυτο, αυτές τις μέρες διαβάζουμε πολλά μαθηματικά τετάρτης δημοτικού και πολλά αγγλικά και μετά εγώ φτιάχνω κέικ (μη βάλεις τίποτα με το νου σου, εννιά φορές στις δέκα, μου βγαίνει η ζύμη σα λάστιχο) και σκέφτομαι σοβαρά την πιθανότητα να γίνω blogger (σ.σ. αυτό τουλάχιστον ξέρω πώς να το κάνω, βρήκα οδηγίες από τις WHAM που υπάρχουν και είναι φοβερές τύπισσες και έχουν ένα site, το www.mammasworkathome.gr με ένα σωρό πρακτικές λύσεις). Διότι αν κρίνω από το πάρτι που βλέπω τριγύρω (σημειώστε πάλι: «οι άνεργοι στην Ελλάδα ξεπέρασαν το 1.000.000 τους τελευταίους μήνες, το δε ποσοστό στις γυναίκες εκτινάχθηκε στο 25,3%»), εμείς οι Λινέτ Σκάβο του Νέου Κόσμου είμαστε πολλές. Και είμαστε εδώ.