Nιώθετε κουρασμένοι, πηγμένοι, κάπως υπερφορτωμένοι με όλα όσα συμβαίνουν γύρω σας, και το μόνο που θέλετε είναι κάποιος να σας παραδώσει με ασφάλεια από τον καναπέ στην αγκαλιά του Μορφέα; Ήρθε η ώρα να πάρετε εκδίκηση από τον… σκεπτόμενο εαυτό σας!
Nιώθετε κουρασμένοι, πηγμένοι, κάπως υπερφορτωμένοι με όλα όσα συμβαίνουν γύρω σας, και το μόνο που θέλετε είναι κάποιος να σας παραδώσει με ασφάλεια από τον καναπέ στην αγκαλιά του Μορφέα; Ήρθε η ώρα να πάρετε εκδίκηση από τον… σκεπτόμενο εαυτό σας!
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή ακόμα και του πιο σκληροπυρηνικού foodie που θέλει ένα διάλειμμα. Στιγμές που δεν αντέχει άλλο φινόκιο, που το σχεδόν ωμό μοσχαρίσιο φιλέτο με σάλτσα από τριαντάφυλλο του κάθεται στο στομάχι, που δεν μπορεί να κατεβάσει άλλη γουλιά απ’ το chateau του ’69, που η ντιζαϊνάτη καρέκλα του hip εστιατόριου με τον βραβευμένο σεφ απλά δεν τον βολεύει. Υπάρχουν στιγμές που μια υπερλαδωμένη πίτσα με τόνους κρατσανιστού μπέικον και έξτρα τυριού, ένα πελώριο σουβλάκι που προσδίδει ρεαλιστική βάση στην έννοια του «απ’ όλα» περιέχοντας τα πάντα μέσα του, ένα γιγάντιο μπέργκερ (γνωστό και ως google earth burger – ορατό και από το διάστημα) με κακής ποιότητας –αλλά κολασμένης γεύσης– μπιφτέκι, σάλτσες, τυρί τσένταρ και ψευδο-αφράτο ψωμί, σε συνδυασμό με ένα μεγάλο ποτήρι παγωμένη μπίρα ή κόκα κόλα πάνω στον καναπέ ή στην ξεχαρβαλωμένη καρέκλα του βρωμικάδικου της γειτονιάς (για το οποίο έχεις ακούσει αμέτρητα urban legends περί καθαριότητας και υγιεινής) είναι από τα πιο απολαυστικά γεύματα της ζωής σου. Σε όλους συμβαίνει. Άλλοι το παραδέχονται σαν αδυναμία και άλλοι το κάνουν κρυφά, δίνοντάς του έξτρα πόντους αμαρτωλής ευχαρίστησης.
Η ίδια ακριβώς επιθυμία για κάτι απόλυτα ανούσιο και ουσιαστικά προσβλητικό για τη νοημοσύνη σου, υπάρχει και για τα τηλεοπτικά προϊόντα κατηγορίας «σχεδόν trash». Μπορεί να γαλουχήθηκες με «Sopranos» και «Wire», μπορεί να μην έχεις ακόμα ξεπεράσει το τελευταίο επεισόδιο του «6 Feet Under», να θεωρείς την αργόσυρτη εξέλιξη του «Mad Men» και την αψεγάδιαστη στιλιστική του προσέγγιση case study για μελλοντικούς σεναριογράφους και στυλίστες, αλλά κάπου μέσα σου, πίσω από το οχυρό της HBO και του AMC, πίσω από τα τηλεοπτικά πρέπει και τα must sees, κάθεται κρυμμένος και πεινασμένος ο trash εαυτός σου, αδημονώντας για τη στιγμή που θα τον ελευθερώσεις και θα καταναλώσει με λαιμαργία τα αμέτρητα τηλεοπτικά σκουπίδια που, κατά καιρούς, υπάρχουν εκεί έξω. Eπειδή όμως, ο καλός tv foodie στις κρίσιμες στιγμές φαίνεται, τότε είναι που η εξευγενισμένη σου τηλεοπτική περσόνα πρέπει να επέμβει και να δώσει μια κατεύθυνση στο τέρας του trash-tv που κυκλοφορεί ελεύθερο σε ένα τηλεοπτικό σύμπαν γεμάτο πειρασμούς. Με άλλα λόγια, όπως υπάρχει καλό και κακό junk food, έτσι υπάρχει καλή και κακή χαμηλού επιπέδου -με μια τάση προς το trash- τηλεόραση.
Η επιθυμία για κάτι που όχι απλά δεν απαιτεί εργασία από τον εγκέφαλό σου, αλλά μπορεί να λειτουργήσει σαν «ρουφήχτρα εγκεφαλικών κυττάρων», συνήθως έρχεται σε περιόδους κούρασης, υπερφόρτωσης και παραίτησης, σαν να μην μπορείς να ενδιαφερθείς σοβαρά για κάτι παραπάνω, σαν να θέλεις κάποιος άλλος να ενδιαφερθεί για σένα όσο είσαι ξαπλωμένος στον καναπέ και να σε παραδώσει με ασφάλεια στην αγκαλιά του Μορφέα. Αυτό το κάτι, τη φετινή χρονιά ήταν το «Revenge». Ένα σαπούνι που δεν ντρέπεται καθόλου για την ευτελή του ύπαρξη, αντιθέτως τη χαίρεται και την καμαρώνει, χωρίς να έχει δεύτερες σκέψεις. Ακόμα και αν δεν έχετε επαφή με το περίφημο είδος της σαπουνόπερας, όλοι πάνω κάτω γνωρίζουμε τα βασικά χαρακτηριστικά του γνωρίσματα:
* Σεναριακές τρύπες μέσα στις οποίες χάνονται βασικοί πρωταγωνιστές.
* Κοντινά ζουμ στα μάτια των ηθοποιών, παρατεταμένη ανεξήγητη σιωπή, κορύφωση μουσικής.
* Ανεκδιήγητες ανατροπές ανά δεκάλεπτο.
* Επιφανειακοί χαρακτήρες χωρίς καθόλου περιεχόμενο και πολλές φορές χωρίς λόγο ύπαρξης.
* p.t.w. ερμηνείες (Painful to Watch).
* Συνεχόμενα flash backs με αλλεπάλληλες αλλαγές φωτογραφικού φίλτρου.
* Ασταμάτητο bitching.
* Mηδαμινή συνέπεια στην εξέλιξη των χαρακτήρων, χάνεις 3 επεισόδια και ο μέχρι προσφάτως «καλός» της υπόθεσης έχει εξελιχθεί σε άκαρδο κάθαρμα έτοιμο να συνθλίψει σαν σκουλίκι όποιον βρεθεί στο δρόμο του.
Όλα αυτά θα τα βρείτε στο «Revenge» και με το παραπάνω, στα 50 περίπου λεπτά που διαρκεί κάθε επεισόδιο. Ακολουθούν λίγα λόγια για την υπόθεση, αν και πραγματικά είναι το τελευταίο που θα σας απασχολήσει: Νεαρά ζάμπλουτη επιστρέφει στις φτωχογειτονιές του Χάμπτονς, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια μαζί με τον μακαρίτη πλέον πατέρας της, ο οποίος κατηγορήθηκε άδικα για εγκληματικές πράξεις που δεν διέπραξε, καθώς εξαπατήθηκε από πλούσια οικογένεια της περιοχής από την οποία η νεαρά πρόκειται να πάρει εκδίκηση, διαγράφοντας από τον χάρτη εξουσίας όλους όσοι σχετίζονταν με την πλεκτάνη που στήθηκε εις βάρους του αγαπημένου της μπαμπά. Προσοχή! Η νεαρά είναι αποφασισμένη να εκδικηθεί και απολύτως τίποτα δεν στέκεται εμπόδιο στο θανάσιμο σχέδιό της. Ούτε καν οι βασικοί κανόνες της λογικής. Μέχρι τώρα βρισκόμαστε στο τέλος της πρώτης σεζόν, κατά πάσα πιθανότητα θα πάρει το πράσινο φως και για δεύτερη, γεγονός που σημαίνει πως το σενάριο θα τραβηχτεί περισσότερο και από τα πλαστικοποιημένα πρόσωπα του συντριπτικού ποσοστού των πρωταγωνιστών.
Βαθμολογία: 7 στις 10 σαπουνόφουσκες