Ευτυχώς που βρέθηκε ο Καλλίδης (αλλά και κάποιοι άλλοι) κάποτε εκεί για καφέ κι έριξε την ιδέα «δε βγάζετε και καμιά ποικιλία, ρε παιδιά»… Έτσι μπορούμε να πίνουμε εμείς σήμερα τα τσιπουράκια μας στην πιο καλά κρυμμένη παλιά, αθηναϊκή «Αυλή» της πόλης. Όταν βρούμε τραπεζάκι βέβαια.
Ευτυχώς που βρέθηκε ο Καλλίδης (αλλά και κάποιοι άλλοι) κάποτε εκεί για καφέ κι έριξε την ιδέα «δε βγάζετε και καμιά ποικιλία, ρε παιδιά»… Έτσι μπορούμε να πίνουμε εμείς σήμερα τα τσιπουράκια μας στην πιο καλά κρυμμένη παλιά, αθηναϊκή «Αυλή» της πόλης. Όταν βρούμε τραπεζάκι βέβαια.
Δυο συνεχόμενα Σάββατα παλεύαμε να πιούμε ένα τσίπουρο στην «Αυλή» μετά από βόλτα στη Βαρβάκειο και τα πέριξ, αλλά ματαίως. Τη μια είχε μόλις πιάσει τα δυο τελευταία τραπεζάκια ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, με την παρέα του… Ας όψεται η στάση που κάναμε στο μπαχαράδικο «Elixir» στο 41 της Ευριπίδου να πάρουμε κανέλα και γαρίφαλα, να φτιάξουμε κρητική κανελάδα από συνταγή φίλου -για 3 λεπτά μας έφαγε το τραπεζάκι μέσα απ’ τα χέρια μας ο υποψήφιος δήμαρχος κι αναγκαστήκαμε να αναζητήσουμε την τύχη μας προς τα λημέρια του Ψυρρή. Την άλλη δεν έπεφτε καρφίτσα, καθώς οι πλέον συμπαθητικές φατσούλες της πόλης είχαν καταλάβει εξολοκλήρου τη μικροσκοπική αυλή-κειμήλιο παλιάς Αθήνας και ήδη δυο παρέες ορθίων περίμεναν πριν από μας «να αδειάσει κάτι». Την τρίτη φορά σταθήκαμε πολύ τυχεροί –ίσως γιατί δεν πήγαμε Σάββατο ούτε προχωρημένο μεσημέρι.
Το φοβερό με την «Αυλή» είναι αφενός ότι σε αιφνιδιάζει απόλυτα γιατί είναι το μόνο πράγμα που δεν περιμένεις να δεις περνώντας τη λιλιπούτεια πορτούλα στην Αγ. Δημητρίου (πόρτα που από μόνο σου δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ανοίξεις, αν δε στο σφυρίξει κάποιος) και αφετέρου ότι τέτοια αυλή έχεις να δεις από ασπρόμαυρη ταινία της Φίνος Φιλμ –ναι, όπως το θυμάσαι: τα δωμάτια-σπιτάκι δεξιά-αριστερά με τις πόρτες τους να βλέπουν τον κοινό υπαίθριο χώρο στη μέση. «Είναι ένα από τα εναπομείναντα αθηναϊκά riad (τα μαροκινά σπίτια με τις εσωτερικές αυλές) του Ψυρρή, αυτά τα “συγκροτήματα» κατοικιών” που χτίστηκαν κυρίως στα τέλη του 19ου αιώνα και φιλοξενούσαν καμιά δεκαριά (ανάλογα με το μέγεθος) οικογένειες (χαρακτηριστικό παράδειγμα και υπόδειγμα αναστήλωσης είναι το taf της Νορμανού). Σε πολλές περιπτώσεις (όπως της Αυλής εδώ) στα ισόγεια των κτιρίων αυτών υπήρχαν μαγαζιά, ένας τσαγκάρης, ένας που πουλούσε μπουκάλες φωταερίου, ένα μικρό μπακάλικο με σακιά με όσπρια κι ένα καφενείο που εξυπηρετούσε τόσο τις ανάγκες των κατοίκων όσο και των γύρω μαγαζιών» λέει για το χώρο ο Φώτης Βαλάτος σε παλιότερο κείμενό του στη lifo.gr «Μια (πρώην) μυστική αυλή» -που αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο.
Ένα μέρος-θησαυρός που πρωτίστως πας για την ατμόσφαιρα, καθώς δεν έχει πέσει ανακαίνιση, γεγονός που απ’ τη μια του προσθέτει πολλά αστέρια σε αυθεντικότητα, από την άλλη σε κάνει να ρίχνει και καμιά λοξή ματιά στα πανωσηκώματα να βεβαιωθείς ότι είναι ακόμη στη θέση τους. Το ότι πας κυρίως για το χώρο δε σημαίνει βέβαια ότι θα μείνεις νηστικός και θα πίνεις ξεροσφύρι. Ευτυχώς τα παιδιά άκουσαν τη συμβουλή του Βασίλη Καλλίδη, που όπως λέει ο ίδιος στο βιβλίο του βρέθηκε εκεί κατά τύχη σε κάτι γυρίσματα του Food and the City, και βάλανε όντως ποικιλίες στο μενού –και μάλιστα γενναίες: ολόκληρη ομελέτα έχουν μέσα εκτός από λουκάνικα, κεφτεδάκια, σαγανάκια, μισό κιλό τηγανητές πατάτες, σαλάτα συν κάτι ακόμα που θα ξεχνάω σίγουρα. Την ποικιλία-γίγα ενισχύουν οι τηγανιές και οι συκωταριές, επίσης μεγάλες, ΑΑ ποιότητα, ολόφρεσκες, δυο βήματα είναι άλλωστε η Βαρβάκειος. Τσίπουρα, ούζα, μπίρες, όλα καλά, σέρβις φιλικότατο και χαλαρό –υπομονή να έχεις μόνο όταν γίνεται χαμός (γιατί τηγάνι είναι αυτό, έχει και τα όριά του) και είναι βέβαιο ότι θα περάσεις τζάμι.
Info
H «Αυλή», καφενείο
Αγ. Δημητρίου 12 (κάθετος στην Ευριπίδου)