Αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, πληγώθηκα! Καθότι την ανοιξιάτικη Athens Noise, αυτή του Μαΐου, ανοιξιάτικη δε θα την έλεγες, αφού μέχρι και τον Αλμπέρ Καμί ξέθαψα για να συμπληρώσω τις απαιτούμενες λέξεις και αυτό δεν πέρασε ασχολίαστο.
Αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, πληγώθηκα! Καθότι την ανοιξιάτικη Athens Noise, αυτή του Μαΐου, ανοιξιάτικη δε θα την έλεγες, αφού μέχρι και τον Αλμπέρ Καμί ξέθαψα για να συμπληρώσω τις απαιτούμενες λέξεις και αυτό δεν πέρασε ασχολίαστο.
Κάποιος από εσάς -ο Δημήτρης- μου έκρουσε τον κώδωνα! «Φίλος, δε μας τα λες καλά! Στην πρώτη στήλη, πέρυσι, μας είχες υποσχεθεί τις θεραπευτικές ιδιότητες της φασαριόζικης πρωτεύουσας, αλλά δε βλέπω να γίνεται και πολύ λόγος γι’ αυτή», μου είπε… Ενεός, στήλη άλατος, παγωτό… όπως θέλεις πες το! Κι εγώ που νόμιζα ότι μόνο ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας διάβαζε τις στήλες ολόκληρες (κι αυτός από επαγγελματική διαστροφή), βρίσκομαι αντιμέτωπος με φανατικό αναγνώστη ο οποίος είτε συλλέγει τα αποκόμματα είτε κάνει επαναλήψεις στην ιστοσελίδα μας.
Αγαπητέ αναγνώστη, πριν προχωρήσω, επιφυλάσσομαι να σου στείλω ένα ευχαριστήριο mail (με όλους τους ιούς που γνωρίζω) για να δεις τότε φασαρία που θα πετύχω! Επίσης οφείλω να εξηγήσω ότι είμαι ερευνητής του ανήσυχου και όχι της φασαρίας με τη στενή έννοια του όρου και ότι πολλές φορές, προδίδοντας το Athens του τίτλου, εστιάζω σε βιβλία, μουσικές και ιστορίες ανθρώπων που έχουν να κάνουν περισσότερο με τις βλαβερές συνέπειες του εφησυχασμού, υπότιτλος που μάλλον θα ήταν ακριβέστερος και τον οποίο θα σκεφτώ σοβαρά εν καιρώ (λες;).
Για του υποτίτλου, λοιπόν, το αληθές, δεν έχω καλύτερο παράδειγμα «ανήσυχης» πόλης από τον κήπο του Μεγάρου Μουσικής, για να αποδείξω ότι αυτή η Αθήνα είναι γεμάτη εκπλήξεις! Στις 6 Ιουνίου, όπως κάθε χρόνο αυτή την εποχή, το περιοδικό «Διαβάζω» απένειμε τα ετήσια βραβεία του. Λόγω αυτού και λόγω του αφιερώματος στον Κωνσταντίνο Καβάφη, δύο χιλιάδες λάτρεις του λόγου και της ποίησης οδηγήθηκαν στο γρασίδι του κήπου. Και πριν με κατηγορήσετε ότι αυτοαποκαλούμαι λογολάτρης, να εξηγήσω ότι παρά την αδυναμία μου στο Αλεξανδρινό και το ενδιαφέρον μου στα βραβεία, βρέθηκα εκεί γιατί ήταν υποψήφιοι τρία φιλαράκια, ο Νίκος, η Έμυ και ο Άγγελος! Κουβερτούλες, σκαμνάκια, φελιζόλ, ροφήματα λυκίσκου (μπιρίτσες δηλαδή), αναψυκτικά και καφέδες… Εξαιρετικός καιρός, ανθισμένα παρτέρια, αδηφάγα μάτια και αγάπη για την τέχνη…
Προτείνω να μην περιμένετε τον επόμενο Ιούνιο για να επισκεφτείτε τον κήπο του Μεγάρου, ο οποίος είναι ένας πνεύμονας -που γράφαμε και στις εκθέσεις γυμνασίου- στο κέντρο της πολύβουης -που κάποιοι συνεχίζουν να γράφουν και εκτός εκθέσεων- πόλης. Από τις 10 το πρωί έως τη δύση του ηλίου, τα 22 στρέμματα κήπου περιμένουν όσους θέλουν να χαρούν το πάρκο σε όποια φάση ζευγαρώματος κι αν βρίσκονται. Εκείνους που πριν εκδηλωθεί το πάθος κάνουν διαγωνισμό ποιος γνωρίζει τα περισσότερα φυτά και ζώα… εκείνους οι οποίοι αφού εκδηλωθεί το πάθος δεν ασχολούνται με κανένα άλλο ζώο παρά μόνο με αυτό που ξύπνησε μέσα τους… τους άρτι παντρεμένους οι οποίοι χέρι-χέρι αναρωτιούνται σιωπηλά πού πήγε το ζώο της δεύτερης φάσης… τους άλλους με το γλυκό τους μωράκι και τα πλέον απαραίτητα (καρότσι, μπιμπερό, πιπίλα, σκόνη γάλα, θερμός με ζεστό νερό, πάνες, κι άλλες πάνες, καπελάκι, αντηλιακή, κουδουνίστρα και πολλή μα πολλή αντοχή)… τους παλιότερους με τα πιτσιρίκια, τις μπάλες, τα σκοινάκια και το Betadine… και όοοολους τους υπόλοιπους μέχρι τα παππούδια που κοιτάζονται σα να τους ενώνει η μεγαλύτερη αγάπη και βρίζονται σαν να τους χωρίζει το βαθύτερο μίσος!
Εκ του μίσους ορμώμενος και ελπίζοντας στο βιτριολικό χιούμορ των αναγνωστών της στήλης, σας προσκαλώ να προτείνετε ανενδοίαστα το χορευτικό summer soundtrack του νέου μας πρωθυπουργού και να μου το στείλετε με mail! Δε θα βάλω κανένα περιορισμό. Για να σας διευκολύνω, θα σας δώσω hit hints του 1992 και του 2002. Επί πρωθυπουργίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (πάω γυρεύοντας να τινάξω τη στήλη στον αέρα) χορεύαμε Macarena των Los Del Rio. Δέκα χρόνια αργότερα, επί πρωθυπουργίας του Κωνσταντίνου Σημίτη, κουνιόμαστε στις πίστες με το Asereje των Las Ketchup… Βάλτε τα τώρα στο youtube κι αν δε σας κάνουν να χαμογελάσετε, εγώ θα παραιτηθώ…
Μέχρι να βρούμε, λοιπόν, τι θα χορέψουμε φέτος στους γάμους, αφιερώνω σε όλους όσοι έμειναν έπειτα από πολλά χρόνια χωρίς δουλειά, μερικούς στίχους από το Flying των Nice Little Penguins: Here I am, I’m on my own / For the first time really on my own / So will I make it ‘till it work all right / Can I make it through the night And I go / Uuuh, uuuh, uuuh I am flying / Uuuh, uuuh, uuuh in open space Look at me, I’ m riding high / I’ m the airbornmaster of the sky / And everything beneath me seems to fade / Without a trade, without a shade
Καλό καλοκαίρι!
Υ.Γ. Η παράσταση «Αναζητώντας τον Αττίκ», για όσους δεν κατάφεραν να τη δουν το χειμώνα που μας πέρασε στο Badminton, θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα και στα ανοιχτά θέατρα του Λεκανοπεδίου! 20μελής θίασος με ζωντανή ορχήστρα, μπαλέτο και επικεφαλής τη Νίνα Λοτσάρη, την Ευαγγελία Μουμούρη, τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη, τον Άγγελο Παπαδημητρίου και τον Άκη Σακελλαρίου στο ρόλο του Αττίκ! Μπορεί από την περιοδεία να λείπει η εξαιρετική Σία Κοσκινά, αλλά όχι η θρυλική και μοναδική Ζωζώ Σαπουντζάκη!
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, 210-7282000, www.megaron.gr
*Ο Γιώργος Ριζόπουλος είναι μηχανικός και κατά συνθήκη γραφιάς (rizopoulos72@ gmail.com εκφραστείτε ελεύθερα εδώ, χωρίς αιδώ! Στείλτε σκέψεις, ιδέες, διαφωνίες, φωτογραφίες…)