Ο Αλβέρτος Αρούχ, γνωστός στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό ως κριτικός εστιατορίων με το ψευδώνυμο Επίκουρος, δε είναι πια μαζί μας. Έφυγε χθες βράδυ, 12.04.2014, απ’ τη ζωή. Γαλήνια. Με την κόρη και τη σύζυγό του στο πλευρό του.
Ο Αλβέρτος Αρούχ, γνωστός στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό ως κριτικός εστιατορίων με το ψευδώνυμο Επίκουρος, δε είναι πια μαζί μας. Έφυγε χθες βράδυ, 12.04.2014, απ’ τη ζωή. Γαλήνια. Με την κόρη και τη σύζυγό του στο πλευρό του.
«Πώς θα επιθυμούσατε να ταφείτε» τον ρωτάει ο δημοσιογράφος του andro.gr σε μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Σεπτέμβρη. «Σκόνη στον άνεμο» απαντάει λακωνικά. Σκόνη στον άνεμο… O Αλβέρτος Αρούχ έσβησε χθες βράδυ, το θλιβερό νέο απλώθηκε βαρύ σήμερα στα social media μέσα από το ποστ της συζύγου του. «Θα τον αποχαιρετήσουμε αύριο, με πολιτική κηδεία, στο Α’ Νεκροταφείο, στις 3 το μεσημέρι», έλεγε, μεταξύ άλλων, μην παραλείποντας να θυμίσει πως «ο ίδιος ήθελε αντί για στεφάνια, τα χρήματα να δοθούν σε οποιονδήποτε φιλανθρωπικό σκοπό».
Παιδί σεφαραδίτικης οικογένειας Εβραίων απ’ τη Θεσσαλονίκη (έχει γράψει και το βιβλίο «Γεύσεις από σεφαραδίτικη Θεσσαλονίκη», εκδόσεις Φυτράκη) ο Αλβέρτος Αρούχ υπήρξε τόσα πολλά ταυτόχρονα, που οι λέξεις δε φτάνουν. Γευσιγνώστης, κριτικός εστιατορίων, συγγραφέας, καθηγητής οικονομίας, σινεφίλ, φίλος του ανεπιτήδευτου, εχθρός του νεοπλουτίστικου κιτς, κοσμοπολίτης με διεισδυτική ματιά, λάτρης της ελληνικής κουζίνας της οποίας την αλήθεια αναζητούσε πέρα απ’ τα μαρκετινίστικα κλισέ, ένας εξαιρετικός συνομιλητής, ένας άνθρωπος που με την ευρυμάθειά του, τους τρόπους του, την αγάπη του για τη ζωή και τις απολαύσεις της μπορούσε να πάει την ιστορία παραπέρα. Κάθε ιστορία, μικρότερη ή μεγαλύτερη.
Το πάθος του για το καλό φαγητό και τη γαστρονομία, σε πρώτη φάση υπήρξε μια προσωπική υπόθεση αφού δημοσιογραφικά αρχικώς εκφράστηκε ως αρθρογράφος σε οικονομική εφημερίδα. Ξεκίνησε να γράφει για τις γεύσεις «για πλάκα», με ψευδώνυμο. Ήταν μοιραίο όμως το αστείο αυτό να εξελιχτεί σε μια από τις πλέον σοβαρές ιδιότητες του επαγγελματικού του προφίλ –αν όχι η σοβαρότερη. Και σίγουρα εκείνη που στάθηκε αιτία να τον γνωρίσουμε, να τον διαβάζουμε, να αποζητάμε τη γνώμη του με κάθε ευκαιρία.
Αντίο Επίκουρε! Το «ουδείς αναντικατάστατος» ούτε κι εδώ θα βρει ισχύ.
Τα βιβλία του: «Γεύσεις από Σεφαραδίτικη Θεσσαλονίκη» (Φυτράκης, 2002), «Comedo Ergo Sum: Δέκα διάλογοι για το πνεύμα του φαγητού» (Νόβολι, 2011), «Art Cuisine: Το φαγητό ως τέχνη» (Imako, 2006) -πρώτο παγκόσμιο βραβείο στην κατηγορία Food Literature των Gourmand World Cookbook Awards 2007, «Κριτική του γευστικού λόγου» (Κέδρος, 2006), «Η Νέα Ελληνική Κουζίνα: Περί της ελληνικότητας του μουσακά, της γαστρονομικής μας ταυτότητας και της ανανέωσής της» (ίκαρος, 2012)
[PHOTO: www.andro.gr]
