Η Χίος του σήμερα θα σας κερδίσει με τους ζεστούς και φιλόξενους κατοίκους. Κρατάνε επίμονα ζωντανά τα χωριά και δίνουν ζωή στην ύπαιθρο.

Όταν θέλω να μπω στους αυθεντικούς ρυθμούς των βορειοαιγαιοπελαγίτικων νησιών, σε αυτή την αλήθεια που κουβαλάνε οι άνθρωποι, τα σπίτια τους, τα μαγαζιά τους και τα προϊόντα τους, που δεν υπάρχουν ειδικά για μένα -με την ιδιότητα του τουρίστα- αλλά παντελώς ερήμην μου, και δεν έχουν φτιαχτεί ειδικά για να τα καταναλώσω εγώ -πάλι με την ιδιότητα του τουρίστα- αλλά εκείνοι που τα παρασκεύασαν.

Όταν θέλω να ξαναβρώ τις μικρασιάτικες καταβολές μου, να δω τα αρχοντικά του Κάμπου να βάφονται πορτοκαλιά τα δειλινά, να με πλημμυρίσουν τα αρώματα από τα εσπεριδοειδή και τα πλούσια μποστάνια, να με ταξιδέψει στη χώρα του παραμυθιού το ροδόνερο και η μαστίχα.

Όταν θέλω να πατήσω μεσαιωνικά πέτρινα χωριά και παραλίες με μαύρα βότσαλα και να δω τα ντοματίνια, κατακόκκινα σαν αίμα, να βάφουν τους τοίχους του χωριού, καθώς κρέμονται αρμαθιές ολόκληρες από τα μπαλκόνια περιμένοντας τον ήλιο να τα στεγνώσει, μέχρι να μην τους απομείνει τίποτα, εκτός από το άρωμα και τη γεύση. Μα τι άλλο να θέλει ένα ντοματίνι εκτός από το άρωμα και τη γεύση;

Όταν θέλω να θυμηθώ τα αληθινά πρόσωπα της υπόλοιπης Ελλάδας: Τον μπακάλη με τα τουρσιά που τα φτιάχνει μόνος του. Να μπω στο μαγαζί με τα χίλια χρώματα και να πάρω ξιδάτο σκορδάκι, κρεμμύδι, πιπερίτσες και ρέγγα για το ουζάκι μου. Το φούρναρη που ‘ναι στο πόδι από το χάραμα μα δεν του λείπει η καλημέρα. Μ’ αυτήν και ένα ζεστό κουλούρι να ανοίξει το πρωινό μου χαλαρά, έτσι όπως θα ήθελα να ανοίγουν τα πρωινά μου. Τον καφετζή, τον λουκουματζή, τον μανάβη κι εκείνο το μικρό αλάνι του δρόμου να με κοιτάει με το καπέλο του στραβά και να ‘ναι πιο γλυκό κι από το πορτοκάλι που κρατάει στο βρόμικο χεράκι του.