Τα πραγματικά παιδιά του πατέρα του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», J. R. R. Tolkien, μάλλον συγκαταλέγονται μεταξύ των ελαχίστων εκείνων παιδιών των κοινωνιών της αφθονίας, που το ενδιαφέρον τους για τον Αϊ Βασίλη δε στηρίχτηκε στην ιδιότητα του Καλού-Παππούλη-Που-Φέρνει-Φανταχτερά-Δώρα. Φρόντισε ο πατέρας τους γι’ αυτό.
Τα πραγματικά παιδιά του πατέρα του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», J. R. R. Tolkien, μάλλον συγκαταλέγονται μεταξύ των ελαχίστων εκείνων παιδιών των κοινωνιών της αφθονίας, που το ενδιαφέρον τους για τον Αϊ Βασίλη δε στηρίχτηκε στην ιδιότητα του Καλού-Παππούλη-Που-Φέρνει-Φανταχτερά-Δώρα. Φρόντισε ο πατέρας τους γι’ αυτό.
Όχι με το χρήμα του. Με το χρόνο του, τη διάθεσή του, την τρυφερότητά του, τη δημιουργικότητά του, το χιούμορ του και την απεριόριστη φαντασία που αποδεδειγμένα διέθετε. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, πριν από πολλές πολλές δεκαετίες, κλεινόταν στο γραφείο του, έπαιρνε τα πενάκια του και συνέθετε ένα γράμμα: την «απάντηση» του Άγιου Βασίλη στις κάρτες των δικών του παιδιών. Μέσα από ένα σερί εξαίσιων χειρογράφων εξιστορούσε με όμορφα λόγια και λεπτομερείς εικόνες τη ζωή στο Βόρειο Πόλο και την απίθανη καθημερινότητα στο Εργαστήρι του. Η προσμονή, η αναζήτηση, η χαρά και η έκσταση της ανακάλυψης κάθε νέας επιστολής την αυγή των Χριστουγέννων ήταν συναισθήματα τόσο έντονα για τα παιδιά του που επισκίαζαν ακόμη κι εκείνα της έλευσης των παιχνιδιών.
Το πρώτο γράμμα έφτασε στο γραμματοκιβώτιο των Tolkien’ s το 1920, όταν ο Τζον, το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας, ήταν 3 χρόνων. «Αγαπητέ Τζον», έγραφε, «άκουσα ότι ρώτησες τον μπαμπά σου πώς είμαι και πού μένω. Σου ζωγράφισα τον εαυτό μου και το σπίτι μου…». Σε επόμενο γράμμα ο Άγιος ζητούσε συγγνώμη για την τρεμάμενη γραφή του (ήταν όντως, φρόντιζε ο …συντάκτης γι’ αυτό), καθώς πληροφορούσε τα μικρά ότι είναι 1.900 χρόνων και επιπλέον ότι κάνει ψοφόκρυο. Για παραπάνω από δύο δεκαετίες (μέχρι το 1942) τα παιδικά χρόνια του Τζον, του Μάικλ, του Κρίστοφερ και της Πρισίλα πλούτιζαν σε εικόνες, ιστορίες, συναισθήματα, γέλια και συγκίνηση, από τα αντίστοιχα γράμματα που έφταναν στο σπίτι τους στην Αγγλία απευθείας από το …Βόρειο Πόλο. Ήταν συστημένα και είχαν και γραμματόσημο! Καθώς τα χρόνια κύλαγαν, η ανυπέρβλητη φαντασία του Tolkien γένναγε συνεχώς νέους ήρωες και περιπέτειες, που όξυναν την περιέργεια των αδερφιών και τα έδεναν όλο και πιο πολύ με τους μυστικούς τους φίλους απ’ το παγωμένο βασίλειο: την Πολική Αρκούδα, τα ξαδέρφια της Πακσού και Βαλκοτούκα, που ήρθαν κάποτε για επίσκεψη και δεν έφυγαν ποτέ, τον Ίλμπερεθ, τον γραμματέα, τα Κόκκινα Γκνομ…
Ειδικά η Πολική Αρκούδα, βασιλιάς των βοηθών και πρίγκιπας της γκάφας, πρόσφερε άφθονες στιγμές γέλιου με την παροιμιώδη τεμπελιά της και την επίσης παροιμιώδη ατζαμοσύνη της. Όπως τα Χριστούγεννα του 1926, όταν προκάλεσε εκείνη την τρομακτική έκρηξη, που κούνησε τα αστέρια από τη θέση τους και έσπασε το φεγγάρι στα τέσσερα, με αποτέλεσμα ο Άνθρωπος του Φεγγαριού να πέσει στην πίσω αυλή και πριν τον πάρουν χαμπάρι να φάει όλες τις σοκολάτες απ’ το κελάρι. Δεν είχε σοκολάτα για τα παιδιά εκείνη τη χρονιά. «Τα δέντρα τα ζωγράφισε η Πολική Αρκούδα», πληροφορούσε τα παιδιά στην επιστολή του 1939 για να συμπληρώσει «βέβαια μοιάζουν πιο πολύ με ομπρέλες»… Στο τελευταίο γράμμα του, το 1942, ο Tolkien-Αγ. Βασίλης δεν παραλείπει να υπαινιχτεί τη φρίκη του πολέμου, υπογραμμίζοντας τη χαρά του που έλαβε κι εκείνη τη χρονιά γράμμα τους, καθώς αυτό σημαίνει ότι οι μικροί του φίλοι είναι όλοι καλά. «Έχουν μειωθεί τόσο πολύ οι επιστολές από παιδιά φέτος» σχολιάζει με πίκρα…
Τα γράμματα αυτά, μαζί με τις εικόνες, τους φακέλους και τα γραμματόσημα πρωτοκυκλοφόρησαν το 1976 με τον τίτλο «Τhe Father Christmas Letters». Προσωπικά έπεσα επάνω τους σε πριν από καμιά πενταετία σε μεταγενέστερη προφανώς έκδοση με τίτλο «Letters from Father Christmas», στο βιβλιοπωλείο του Ευριπίδη, στο Χαλάνδρι. Τα θυμάμαι κάθε χρόνο τέτοιον καιρό, όχι μόνο ως ενδεχόμενο δωράκι, αλλά κυρίως που οι διαφημίσεις προσπαθούν να με πείσουν πως τα «τέλεια παιδικά Χριστούγεννα» προϋποθέτουν δώρα-υπερπαραγωγές. Μπα! Τα «τέλεια παιδικά Χριστούγεννα» θέλουν μαγεία και η μαγεία είναι κάτι που μπορεί να φτιαχτεί από πράγματα τόσο ταπεινά, όσο μια κόλλα χαρτί και μερικοί πολύχρωμοι μαρκαδόροι. Αρκεί να έχεις τη διάθεση να αφιερώσεις χρόνο και μια κάποια δόση παιδικότητας ακόμη ζωντανή.
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ICookGreek | T.09
