Κάποιες γυναίκες πάνε στο πάρτι της μητρότητας όταν οι άλλες γυρίζουν. Γιατί αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα;

Κάποιες γυναίκες πάνε στο πάρτι της μητρότητας όταν οι άλλες γυρίζουν. Γιατί αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα;

Στα παιδικά πάρτι υπάρχει τουλάχιστον μία.
Φτάνει πάντα λίγο πιο αργά από τις άλλες, το πρόσωπό της έχει πάντα μια δεύτερη στρώση make up (που συνήθως δεν αρκεί για να κρύψει τις γραμμές της ηλικίας), τα ρούχα είναι λίγο πιο μουντά, λες και μουλιάζουν σε ένα βαρύ, λαχανιασμένο σύννεφο ανησυχίας και υπερπροστατευτικότητας. («Δεν θα ιδρώσουν εδώ μέσα τα παιδιά;»).΄Η, μπορεί να τη δεις στην παιδική χαρά. Συνήθως κουβαλάει μια τεράστια τσάντα με τα «απαραίτητα», οπωσδήποτε νερό, μωρομάντιλα και εφεδρικά μωρομάντιλα επειδή σιχαίνεται τις λάσπες και τα χώματα – το καταλαβαίνεις γιατί κάθεται σε ένα παγκάκι και κοιτάζει από μακριά τα κουβαδάκια λες και πρόκειται να εκραγούν. «Έχετε άλλα εγγόνια;» τη ρωτούν αυθάδικα οι μικρομαμάδες, με τα τζιν και τις αλογοουρές, που τρέχουν ολόγυρα. «Δεν είμαι η γιαγιά – η μαμά είμαι» διευκρινίζει ήσυχα, με ένα γρήγορο, αμήχανο χαμόγελο. Και μετά κοκκινίζει σαν να ντρέπεται λίγο. Μαμά στα 49, στα 50, στα 52;

Κι όμως! Οι στατιστικές σε ολόκληρη την «πολιτισμένη» Δύση δείχνουν πως την ώρα που οι δείκτες των γεννήσεων στις ηλικίες 25 – 35 είναι ίδιοι ή υποχωρούν (η κρίση, μοιραία, επηρεάζει και τη γονιμότητα), στις ηλικίες πάνω από 40-50 τα νούμερα «εκρήγνυνται»: σε αρκετές περιπτώσεις, όπως π.χ. στην Αμερική, η αύξηση φτάνει το 100% (17% απ’ αυτό αφορά στις γυναίκες ηλικίας 45-49). Αντίστοιχα, σχεδόν το ένα τέταρτο όλων των υιοθετημένων παιδιών έχουν γονείς που φλερτάρουν με την τρίτη ηλικία. Οι λόγοι είναι προφανείς: η πρόοδος της αναπαραγωγικής «τεχνολογίας». Οι γυναίκες καριέρας που ξαφνικά, μες στα deadlines, ακούν το ξυπνητήρι του βιολογικού ρολογιού. Υιοθεσίες, παρένθετες μητέρες, καταψύξεις εμβρύων και πάει λέγοντας. Κι έτσι, ξαφνικά, στα 50, εκεί που θα έπρεπε να υπολογίζεις τα ένσημα για τη σύνταξη ή να προγραμματίζεις check up για την οστεοπώρωση και ταξίδια στον κόσμο, βρίσκεσαι σε μια κουζίνα να παλεύεις με αποστειρωτήρες και να σκουπίζεις κομματάκια φρουτόκρεμας απ’ το πάτωμα.

Kαι, ΟΚ, ας το παραδεχτούμε. Ο περισσότερος κόσμος δεν το βρίσκει αυτό πολύ νορμάλ. «Απαράδεκτο». «Μα πώς τα βγάζει πέρα;» «Κρίμα στο παιδί – στα 20 του, θα έχει δύο γονείς γέρους», ήταν μερικά από τα πιο ευγενικά σχόλια που διάβασα, σε ένα parents’s site, όταν «έσκασε» το θέμα στο chat. «Εγωιστικό και επικίνδυνο» ήταν ένα άλλο – κι ως προς το δεύτερο μέρος, τουλάχιστον, δεν ήταν ψέματα. Οι εγκυμοσύνες σε μεγάλη ηλικία, πέρα από το ότι εκθέτουν τις μέλλουσες μητέρες σε ένα κάρο ρίσκα (για αποβολές, διαβήτη, υπέρταση, προβλήματα στη γέννα κ.λπ.), δίνουν και μεγάλο ποσοστό πρόωρων μωρών ή παιδιών με αναπνευστικά προβλήματα, νευρολογικές και μαθησιακές διαταραχές, αυτισμό, σύνδρομα Down. Αλλά ακόμα και αν τα βάλεις όλα αυτά στην άκρη, υπάρχει πάντα η κοινή σωματική φθορά. Η κούραση, η εξάντληση – μπορεί μια γυναίκα στα 52 να αντέξει τις εικοσιτετράωρες ξαγρύπνιες, το σήκω-πλύνε-τάισε-καθάρισε-κοίμισε- σκύψε-σήκωσε και σκύψε ξανά; Και τι γίνεται με τα πάρτι και τις εκδρομές στο βουνό και τις ποδηλατάδες και τα παιχνίδια με την μπάλα και τις ώρες στη θάλασσα; «Κάθε παιδί, δικαιούται να έχει έναν τουλάχιστον υγιή, γερό γονιό – δεν αρκεί απλά να είναι ζωντανός», λένε οι ψυχολόγοι. Ή «είναι κακό να μεγαλώνει κανείς με το διαρκή φόβο πως θα χάσει τους δικούς του. Αυτό δημιουργεί και συντηρεί ένα διαρκές στρες που στο μέλλον κάνει το παιδί ανίκανο να διαχειριστεί τα απλά θέματα της ζωής του».

Ακόμα όμως και αν υπάρχει ένα μερίδιο αλήθειας σε αυτή την άποψη, υπάρχει σίγουρα και η άλλη πλευρά: ένα μερίδιο ρατσιστικής ανοησίας. Μπορεί και υποκρισίας. Για σκεφτείτε: καθημερινά, χιλιάδες εκατομμύρια μεσήλικες και ηλικιωμένοι, γιαγιάδες και παππούδες (σ.σ. τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια μόνο στην Αμερική) φροντίζουν παιδιά. Τα ταΐζουν, τα ντύνουν, τα κοιμίζουν, τα πηγαινοφέρνουν σε μαγαζιά, γιορτές, μαθήματα και φροντιστήρια, χωρίς ποτέ κανείς να αμφισβητεί την ικανότητά τους να είναι καλοί και στοργικοί «κηδεμόνες» μόνο και μόνο επειδή έχουν πίεση ή αρθριτικά. Το αντίθετο! Είμαστε ευγνώμονες που υπάρχουν, «δανειζόμαστε» το χρόνο τους. Α ναι – χρόνος. Να, κάτι άλλο που συνήθως έχει μια μαμά στα 50. Χρόνο να αφιερώσει, να προσέξει, να φροντίσει, να αφοσιωθεί. Ελεύθερη πια από τις φροντίδες μιας καριέρας που της «κατάπινε» τη ζωή στα 30 ή στα 40, όταν ισορροπούσε δέκα πιατίνια στον αέρα («δούλεψε», «κέρδισε χρήματα», «κάνε παιδιά», «μεγάλωσέ τα», «μείνε θηλυκό για τον άντρα σου» κ.λπ.), η πενηντάρα μαμά μπαίνει χαρούμενα και ολόψυχα στο full time mom project. Είναι πιο ώριμη, κάνει λιγότερα λάθη, έχει καλύτερο βιοτικό επίπεδο, καλύτερη ασφάλεια, καλύτερη περίθαλψη. Άρα, καλύτερη υγεία.

Το σημαντικότερο; Νομίζω πως είναι αυτό που μου είπε η φίλη μου η Β. – high tech στέλεχος των media μέχρι πέρυσι και πρόσφατα, στα 48 της, θετή μαμά μιας υπέροχης πιτσιρίκας οκτώ μηνών. Νοικοκυρά πια, με γονική άδεια. «Αν βρεις το κουράγιο να τα αντέξεις όλα αυτά – τις εξωσωματικές, τις αποβολές και ύστερα τη γραφειοκρατία, τις αιτήσεις, τις εξετάσεις, τα χρόνια της αναμονής – το παιδί που θα σου έρθει είναι το παιδί της θέλησης, της λαχτάρας σου. Είναι το μεγάλο δώρο της ζωής σου. Το σέβεσαι και το λατρεύεις – πώς μπορεί αυτό να είναι κακό;»