Στη γη της γυμνής πέτρας, του καυτού ήλιου, της πεισματάρας ελιάς και της φραγκοσυκιάς ευχαριστηθήκαμε δροσερές βουτιές στις θάλασσες των θρύλων, σεργιάνια στην απογευματινή σκιά των πύργων, μαγικές εικόνες απ’ το παρελθόν στις στροφές των επαρχιακών δρόμων και μια γενναία κρασοκατάνυξη με συνοδεία μανιάτικου σύγκλινου… Για μία σκάρτη μέρα, δεν το λες και λίγο.
Πίσω στην Αθήνα τώρα, αναπολώντας τρεις στάσεις της διαδρομής απ’ το Βαθύ στο Ταίναρο και τις δεκάδες «εκκρεμότητες» που αφήσαμε, μετράμε πολλούς καλούς λόγους για να ξαναπάμε. Όχι για μια μέρα μόνο, στα κλεφτά, αλλά για όσο χρόνο αντιστοιχεί στις ομορφιές της Μάνης –της «Έξω» και της «Μέσα» που λένε και οι ντόπιοι.
Γερολιμένας, ουζάκι πλάι στον Κάβο Γκρόσο. Το πάλαι ποτέ ορμητήριο των πειρατών, που υπήρξε επίσης καταφύγιο και εμπορικό λιμάνι, απ’ τα τελευταία σημεία προσέγγισης ελληνικών πλοιαρίων πριν ξανοιχτούν για Τυνησία και Αλγέρι («στο Τούνεσι στην Μπαρμπαριά» που λέει και το τραγούδι), αποτελεί αξέχαστη εικόνα για τον επισκέπτη. Επιβλητικός και μεγαλοπρεπής ο Κάβο Γκρόσο (φωτό τίτλου), ο βραχώδης όγκος που φωλιάζει η βοτσαλωτή παραλία με τη λευκή γυαλιστερή πέτρα του Γερολιμένα, δεσπόζει απ’ τη μια πλευρά του φυσικού λιμανιού –πίνεις το ουζάκι σου απέναντι και σου μαγνητίζει τη ματιά. Απ’ την άλλη, μες στους ξενώνες, τα ταβερνάκια, τους δύο πύργους-ξενοδοχεία και τα παλιά πέτρινα σπίτια, χτισμένα πάνω στους βράχους και τη θάλασσα, ξετυλίγεται νωχελικά η ελαφρώς σικελική εκδοχή του μεσογειακού καλοκαιριού.
Βάθεια, στη στροφή περίμενε το χθες. Στα 10 χλμ περίπου από τον Γερολιμένα, σε μια στροφή του δρόμου ψηλά στο λόφο, ξεπροβάλλει απρόσμενα ο οικισμός της Βάθειας, που αιφνιδιάζει ευχάριστα τον ταξιδιώτη με την εξαιρετική του θέση και τη φρουριακή, παλιοκαιρίτικη όψη του. Χτισμένη πάνω σε λόφο κατά το 18ο και 19ο αιώνα, η Βάθεια υπήρξε ένα πρώτης τάξης παρατηρητήριο απ’ το οποίο κάποτε μπορούσε να ελέγχει κανείς απρόσκοπτα την απέραντη θάλασσα και τη στεριά. Αυτό για τον επισκέπτη του σήμερα σημαίνει θαυμάσια θέα και -αν βρεθείτε απόγευμα εκεί- όμορφο ηλιοβασίλεμα.
Μοναδικό δείγμα παλιάς οχυρωματικής αρχιτεκτονικής, ο οικισμός (με τους ετοιμοπόλεμους πύργους του, χτισμένους ασφυκτικά κοντά ο ένας στον άλλον και τα μικροσκοπικά τους παραθύρια-πολεμίστρες) μοιάζει να περιμένει ακόμη κάποια επίθεση από πειρατές, ξένους εισβολείς ή ντόπιους «γδικιωμούς». Περιπλανηθείτε στα στενά σοκάκια ανάμεσά τους και θα ζωντανέψουν για χάρης σας εικόνες ενός πολύ ιδιαίτερου ελληνικού παρελθόντος. Αρκετοί από τους αρχιτεκτονικούς αυτούς θησαυρούς περισώθηκαν με πρωτοβουλία του ΕΟΤ τη δεκαετία του 1980. Τι κρίμα που αρκετά απ’ τα αναστηλωμένα κτίσματα, αφού λειτούργησαν για κάποια χρόνια ως ξενώνες και παραδόθηκαν στη συνέχεια στους ιδιοκτήτες τους, σήμερα μαραζώνουν εκ νέου…
Αρεόπολη, πέτρα σε φόντο …πέτρινο. Απλωμένη στους πρόποδες του Προφήτη Ηλία, η πετρόκτιστη Αρεόπολη ανήκει στις πιο γοητευτικές γωνιές της Αποσκιερής Μάνης. Άγονο και πετρώδες το βουνό του ορεινού όγκου του Ταϋγέτου, με το γυμνό θεόρατο όγκο του να υψώνεται στο βάθος του παραδοσιακού οικισμού, φτιάχνει ένα σεληνιακού τύπου φόντο στα μαγευτικά πυργόσπιτα και τους πέτρινους ξενώνες που συνθέτουν το κυρίως «σκηνικό» μέσα στο οποίο δεν κουράζεσαι να βολτάρεις. Ένας ατέλειωτος μπλε ουρανός, οι ελιές, κάποιες αυλές λουλουδιασμένες και ο καυτός αυγουστιάτικος ήλιος, σού θυμίζουν βέβαια σταθερά ότι δεν είσαι στο φεγγάρι, αλλά στην άγρια πλευρά της μεσογειακής γης. Το μεγάλο άγαλμα του Πετρόμπεη στην κεντρική πλατεία σου θυμίζει επίσης ότι είσαι στη γη των Μαυρομιχαλαίων…
Αφήνοντας το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ έξω από τον παραδοσιακό οικισμό, τραβήξαμε κατά τις 7 παρά το απογευματάκι (ώρα που αποδείχτηκε ιδανική βόλτα στο χωριό, γιατί οι πύργοι είχαν αρχίσει ήδη να σκιάζουν τα σοκάκια, ενώ ο κόσμος ήταν ακόμη λιγοστός) τον κεντρικό λιθόστρωτο πεζόδρομο περιδιαβαίνοντας μέσα από τις παραμυθένιες, παλιές κατοικίες και τα κουκλίστικα ταβερνάκια, cafe και μπαράκια.
Σταματήσαμε στη θρυλική Πλατεία της 17ης Μαρτίου 1821, όπου δεσπόζει ο ναός των Ταξιαρχών. Η μητρόπολη της Αρεόπολης, με το γλυπτό της τέμπλο, το λιθανάγλυφο διάκοσμο και το εντυπωσιακό, γιγαντιαίο καμπαναριό της (του 1836) έκρυβε από πίσω της μια ταβέρνα που ξέραμε ότι φημίζεται για το «κλέφτικο», αλλά ο λόγος που κάτσαμε ήταν πρωτίστως η ησυχία της (εκείνη την ώρα), η γραφική ατμόσφαιρα της πλατείας και η σκιά της.
Ευτυχώς δικαιωθήκαμε και στο φαγητό: μανιάτικο σύγκλινο (κομμάτια χοιρινού που καπνίζονται με ντόπια αρωματικά, βράζονται και συντηρούνται στο λάδι), μόνο του ή σε μεζεκλιδικη ομελέτα, κολοκυθοκορφάδες, τέλειο γουρουνόπουλο με κριτσανιστή πετσούλα και καλό κόκκινο κρασί μάς έπεισαν να αφήσουμε την υπόλοιπη βόλτα για την άλλη φορά… Γιατί θα ξανάρθουμε οπωσδήποτε. Εκτός των άλλων, έχουμε να επισκεφτούμε και τον παραδοσιακό ξυλόφουρνο της κυρίας Μηλιάς. 180 ετών φούρνος –λέγεται ότι είναι ο παλιότερος της Πελοποννήσου- και δεν προλάβαμε να δοκιμάσουμε τίποτα: ούτε λαλάγγια ούτε τηγανίδες ούτε κάποια από τις πίτες της κυράς. Είχε πέσει ήδη η νύχτα και το μόνο που προλάβαμε ήταν να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά μέσα απ’ το παράθυρό της, που σιγοψιθύριζε ιστορίες μιας αλλιώτικης Ελλάδας και μιας αλλιώτικης εποχής. Εκεί, στο τέλος της πλατείας, πίσω απ’ το παλιό πηγάδι, καθώς έστεκε ορθάνοιχτο.
ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: Εφημερίδα ICookGreek
