Εντάξει, το ομολογώ, είμαι ένοχη: έχω ένα παιδί «κακόφαγο». Το κρίμα μου είναι βαρύ και το πληρώνω καθημερινά. Με ενοχές σκαλωμένες στα φυλλάδια για την πυραμίδα των τροφών και την παιδική ανάπτυξη. Με τη διακριτική επιτίμηση των παιδιάτρων. Με τις αλαζονικές υποδείξεις, φίλων, γιαγιάδων, θειάδων, μπατζανάκηδων, συμπυκνωμένες στη φράση-κόλαφο «εμάς η Ρηνούλα μας τα τρώει όλα».

Εντάξει, το ομολογώ, είμαι ένοχη: έχω ένα παιδί «κακόφαγο». Το κρίμα μου είναι βαρύ και το πληρώνω καθημερινά. Με ενοχές σκαλωμένες στα φυλλάδια για την πυραμίδα των τροφών και την παιδική ανάπτυξη. Με τη διακριτική επιτίμηση των παιδιάτρων. Με τις αλαζονικές υποδείξεις, φίλων, γιαγιάδων, θειάδων, μπατζανάκηδων, συμπυκνωμένες στη φράση-κόλαφο «εμάς η Ρηνούλα μας τα τρώει όλα».

Το αβγό δεν το ‘φαγε ποτέ – μωρό ακόμα, όταν τον τάισα την πρώτη μπουκιά ασπράδι μέσα από μια κόκκινη σινιέ αυγοθήκη, ορθάνοιξε έντρομος τα μάτια του και μετά «στόλισε» το καρεκλάκι του με ένα υπέροχο δειγματολόγιο από τα καλούδια του στομαχιού του. Το ίδιο ακριβώς έπραξε και σε κάθε μελλοντική μου απόπειρα να τον μυήσω στα μυστικά και τα απόκρυφα του gourmet-νιανιά για νήπια. Το ψάρι, το κατανάλωσε μόνο σε ψαρόσουπα, μέχρι τα πέντε. Έκτοτε, καμιά δύναμη δεν στάθηκε ικανή να τον κάνει να πλησιάσει πιάτα με διάφορες λιχουδιές μαγειρεμένες με 17 «έξυπνους» τρόπους που κάλυπταν τη χαρακτηριστική οσμή της ψαρίλας. Τα όσπρια -λέει- τον κάνουν και πλήττει, το ρύζι το βρίσκει άνοστο, τα μαγειρευτά πολύ λαδερά. Όσο για τη σαλάτα, σταδιακά την εξορίζει από το διαιτολόγιό του, παρά τις ηρωικές μου μάχες στα χαρακώματα του think green, στις οποίες τώρα πια απαντάει με εξυπναδίστικη, πρώιμη εφηβο-αγορίλα («Καλά, ρε μαμά, τι τα θες τα μαρούλια, θα βοσκήσεις;»). Πρακτικά, λοιπόν, διά της εις άτοπον αναγωγής, το διαιτολόγιό του γιου μου περιορίζεται πλέον στα ΣΟΣ της επιβίωσης: γάλα, τυρί, κρέατα, κιμάδες, φρούτα, ζυμαρικά. Ψωμί ναι, ευτυχώς όχι καραμέλες, τσιπς, γλυκά.

Εντάξει, το ομολογώ, είμαι ένοχη: έχω ένα παιδί «κακόφαγο». Το κρίμα μου είναι βαρύ και το πληρώνω καθημερινά. Με ενοχές σκαλωμένες στα φυλλάδια για την πυραμίδα των τροφών και την παιδική ανάπτυξη. Με τη διακριτική επιτίμηση των παιδιάτρων. Με τις αλαζονικές υποδείξεις, φίλων, γιαγιάδων, θειάδων, μπατζανάκηδων, συμπυκνωμένες στη φράση-κόλαφο «εμάς η Ρηνούλα μας τα τρώει όλα». (Η το άλλο, το καλύτερο: «Εσύ φταίς, που του φτιάχνεις τα ιδιαίτερα. Άσ’ τον νηστικό μια μέρα και θα δεις»). Με ατέλειωτα κηρύγματα για τη θερμιδική κόλαση του ταπεινού burger (σ.σ. διότι, κατά τα φαινόμενα, όλα τα «κανονικά» παιδιά αυτής της πόλης τρέφονται με φακές ή σόγια και στα ταχυφαγεία συχνάζουν μόνο τα ορφανά, τα κακοποιημένα, άντε και οι Εmo, που ίσως είναι και τα δύο. Επίσης, οι πιτσαρίες, τα σουβλατζίδικα και τα ντελιβεράδικα ζουν από την κρατική διαφήμιση). Σ’ όλα τα παραπάνω προσθέστε και τη βουβή ταπείνωση του ενήλικα, που έχει δοκιμάσει όλα τα γνωστά κόλπα –-πλην του σπρωξίματος στον οισοφάγο- για να μπουκώσει «υγιεινά» ένα εξάχρονο : την προτροπή, τη δοκιμή, την τιμωρία, τη δωροδοκία, την επιβράβευση, το καλό παράδειγμα ΚΑΙ τη συστηματική ασιτία. Περιέργως, κανένα δεν έπιασε. Αντιθέτως, ο παδικός εμετός παραμένει μέχρι σήμερα ένα επιχείρημα ακλόνητο.

Μπορεί το πρόβλημα να είναι κληρονομικό, δεν ξέρω – το οικογενειακό μας saga βρίθει από τάχαμου χαριτωμένες ιστορίες για το πώς περιέφερα το συκώτι επί ώρες αμάσητο στα μάγουλά μου, για τη μάχη του σπανακόρυζου που δόθηκε με τρεχαλητά γύρω από το τραπέζι της κουζίνας (και ολοκληρώθηκε αργότερα με ένα γερό χέρι ξύλο στο σαλόνι – φυσικά, μέχρι σήμερα, αναγουλιάζω στη θέα του, μπλιαχ…) και την ανθελληνική μου στάση απέναντι στις μαύρες ελιές. Μπορεί να φταίει ο καπιταλισμός, οι χρηματαγορές, η υπερκατανάλωση… Ή που το αργόσυρτο, «μαμαδίστικο» μεσημεριανό τραπέζι είναι πια μια φαντασίωση που παίζει σε διαφημίσεις για βούτυρα και ζαμπονάκια. (Και, βεβαίως, καμιά μαργαρίνη δεν πουλήθηκε ποτέ με τη φράση «Άντε, αγόρι μου, τελείωνε το φαΐ, να προλάβουμε τα αγγλικά…»). Πότε πότε, ξεφουρνίζοντας νευρικά ένα κοτόπουλο (ε ναι, πάλι..), με βασανίζει η ιδέα πως το παιδί μου μου λέει με τον τρόπο του αυτό που δεν θέλω να ακούσω: «Σε παρακαλώ, μαμά, περισσότερο παιχνίδι, χρόνο, ελευθερία, λιγότερη δουλειά, διάβασμα, καριέρα, ανταγωνισμό». Αχ, και πώς να το χωνέψω…