Ερευνητές της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Μέμφις, με επικεφαλής τον Δρ Γουίλφρεντ Καρμαους, μελέτησαν πως ο δείκτης μάζας σώματος (ΔΜΣ) αλλάζει με την πάροδο του χρόνου, από την ηλικία του ενός έως και τα 18 έτη ζωής. Παρατήρησαν λοιπόν ότι, τα διαρκώς παχύσαρκα άτομα είχαν κάποιες συγκεκριμένες ενδομήτριες επιρροές. 

 

Παλαιότερες μελέτες που είχαν εστιάσει στους παράγοντες κινδύνου παχυσαρκίες και τις συνέπειές της, είχαν επικεντρωθεί στο σωματικό βάρος σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Στη νέα μελέτη έγινε καταγραφή της επιρροής της παχυσαρκίας σε βάθος χρόνου, με ανάλυση στοιχείων από το Αρχείο Γεννήσεων της Νήσου Γουάιτ, στη Μ. Βρετανία. 

 

Εντοπίστηκαν 1.456 βρέφη που είχαν γεννηθεί μεταξύ Ιανουαρίου 1989 και Φεβρουαρίου 1990, για τα οποία υπήρχαν διαθέσιμα στοιχεία για το ύψος και το βάρος τους σε ηλικία ενός, δύο, τεσσάρων, δέκα και 18 ετών. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το ΔΜΣ των παιδιών καθώς μεγάλωναν μπορούσε να ενταχθεί σε τέσσερα διακριτά πρότυπα. 

 

«Εντοπίσαμε μια πρώιμη εμμένουσα ομάδα παχυσαρκίας που ξεκινούσε από νωρίς, δηλαδή πριν από την ηλικία των τεσσάρων ετών. Στη συνέχεια, υπήρχε μια ομάδα καθυστερημένων περιττών κιλών, δηλαδή παιδιών που πήραν βάρος λίγο πιο αργά και μια ομάδα παιδιών με παροδικά περιττά κιλά, όπου ήταν υπέρβαρα ως βρέφη αλλά καθώς μεγάλωναν είχαν φυσιολογικό βάρος. Τέλος, η έσχατη ομάδα περιλάμβανε παιδιά που είχαν φυσιολογικό βάρος, από τη γέννηση μέχρι και την ενηλικίωση», εξηγεί ο Δρ Καρμαους. 

 

Περίπου το 4% των παιδιών εντάσσονταν στην ομάδα της πρώιμης εμμένουσας παχυσαρκίας, το 12% στην όψιμη παχυσαρκία και το 13% στην πρώιμη παροδική παχυσαρκία. Στην ομάδα του φυσιολογικού σωματικού βάρους εντάχθηκε το 72% των παιδιών. 

 

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα παιδιά που είχαν μητέρα καπνίστρια κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είχαν πολλές πιθανότητες να ενταχθούν στην ομάδα της πρώιμης εμμένουσας παχυσαρκίας. Το ίδιο ίσχυε, αν μια μητέρα ήταν υπέρβαρη στα πρώιμα στάδια της κύησης. Αυτό κάνει τους ερευνητές να πιστεύουν ότι υπάρχει μια «έμφυτη» μορφή παχυσαρκίας, που περνάει στο παιδί μέσω του μεταβολισμού που κληρονομεί από τη μητέρα του, σε ενδομήτριο στάδιο. 

 

Εξάλλου, στοιχεία που αφορούσαν τα παιδιά σε ηλικία 18 ετών έδειξαν ότι όσα είχαν πρώιμη εμμένουσα παχυσαρκία, είχαν διπλάσιο κίνδυνο άσθματος και υπέρτασης, από τα παιδιά με διαρκώς φυσιολογικό σωματικό βάρος. 

 

Ο Δρ Καρμάους επισημαίνει ότι ενδεχομένως οι πρώιμες παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση της παιδικής παχυσαρκίας θα πρέπει τελικά να ξεκινούν από τη μητέρα πριν αυτή αποφασίσει να τεκνοποιήσει.