Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Ιλινόις, με επικεφαλής την Δρ Μπρέννα Έλλισον, ανέλυσαν τις παραγγελίες 1.459 ατόμων που είχαν φάει ανά ομάδες σε εστιατόριο της Οκλαχόμα σε μια περίοδο 19 εβδομάδων. Υπήρχαν 15 είδη στο μενού για να διαλέξουν, τα οποία εντάσσονταν σε οκτώ κατηγορίες (σούπες/σαλάτες, μπιφτέκια/σαντουιτς, ζυματικά, συνδυαστικά γεύματα, πιάτα για χορτοφάγους, μπριζόλες κατ’ επιλογή και προεπιλεγμένες, και τα πιάτα ημέρας). Σε ορισμένα τραπέζια εδόθη μενού με πληροφορίες για τις θερμίδες των τροφίμων, ενώ σε άλλα τραπέζι δόθηκε ένας απλός κατάλογος. 

 

Τα άτομα που γευμάτιζαν στο ίδιο τραπέζι έτειναν να διαλέγουν κύρια πιάτα που δεν ήταν ακριβώς ίδια, αλλά άνηκαν στην ίδια κατηγορία. Για παράδειγμα, αν ένας είχε παραγγείλει μπιφτέκι me μανιτάρια, κάποιος άλλος είχε παραγγείλει μπιφτέκι με μπλε τυρί. 

 

«Θέλουμε να διαφέρουμε από τους φίλους μας, αλλά όχι πολύ», εξηγεί η Δρ Έλλισον και συμπληρώνει ότι «οι φίλοι παίζουν ρόλο στο τι παραγγέλνουμε εν μέρει επειδή οι άνθρωποι έχουμε μια φυσική τάση να θέλουμε να ανήκουμε σε μια ομάδα. Επίσης, επειδή υπήρχαν τόσες πολλές επιλογές στο μενού, οι συμμετέχοντες στο πείραμα έτειναν να ακούνε τις παραγγελίες των φίλων τους και έτσι δεν χρειαζόταν να διαβάσουν ολόκληρο τον κατάλογο». 

 

Οι ερευνητές υπολόγισαν επίσης πόσο άρεσε κάθε πιάτο του μενού, αναλύοντας τις επιλογές των εθελοντών. Παράγοντες, όπως το κόστος και οι θερμίδες επηρέαζαν πόσο προτιμητέο ήταν ένα πιάτο. 

 

Γενικά, πάντως, στους συμμετέχοντες δεν άρεσαν οι σαλάτες ή τα πιάτα για χορτοφάγους. Αλλά αυτό άλλαζε αν ένα άτομο στο τραπέζι επέλεγε μια σαλάτα: όσες περισσότερες σαλάτες παραγγέλνονταν σε ένα τραπέζι, τόσο περισσότερο άρεσαν στους συνδαιτυμόνες. 

 

Το ίδιο ίσχυε και για τα τρόφιμα με πολλές θερμίδες και υψηλή τιμή: γενικά απέφευγαν να τα παραγγείλουν, αλλά αν κάποιος έκανε την αρχή, μετά τα επέλεγαν και άλλοι.