Πώς κατάφερε ένα κρύο ποτήρι μπίρα από τις Άλπεις να συνδεθεί τόσο απόλυτα με τη γεύση του καυτού ελληνικού καλοκαιριού; Ακολουθήστε μας στην καλύτερη μπιρο-γνωσία της Lager και πιείτε την όπως της αξίζει.
Πώς κατάφερε ένα κρύο ποτήρι μπίρα από τις Άλπεις να συνδεθεί τόσο απόλυτα με τη γεύση του καυτού ελληνικού καλοκαιριού; Ακολουθήστε μας στην καλύτερη μπιρο-γνωσία της Lager και πιείτε την όπως της αξίζει.
Οι πρώτες σταγόνες μπίρας κύλησαν γύρω στα 4.300 π.Χ. και η πρώτη σχετική γραπτή αναφορά χρεώνεται στους Βαβυλώνιους, όμως τόσο οι αρχαίοι Κινέζοι όσο και οι Ασύριοι κι οι Ίνκας ασχολούνταν επίσης με την παραγωγή ζύθου. Εντούτοις, η ιδιαίτερη πατρίδα της μπίρας Lager είναι η Γερμανία, αφού εκεί καθιερώθηκε και εξελίχθηκε ως ξεχωριστός τύπος μπίρας.
Οι Γερμανοί ζυθοποιοί διαπίστωσαν για πρώτη φορά κάπου στα μέσα του 15ου αιώνα πως τα ευεργετικά αποτελέσματα της ωρίμανσης της μπίρας σε δροσερά κελάρια στα υψόμετρα των Άλπεων κέρδιζαν τις γευστικές εντυπώσεις. Αρκετά αργότερα, γύρω στα 1830, οι Βαυαροί Gabriel Sedlmayr και Anton Dreher εξελίσσουν εκτενέστερα τη μέθοδο παραγωγής της εν λόγω μπίρας και έτσι το 1842 παράγεται η πρώτη χρυσαφένια, διαυγής lager στην πόλη Pilsen της Βοημίας – μέχρι τότε οι μπίρες είχαν είτε θολή όψη είτε σκούρο χρώμα. Την ίδια σχεδόν περίοδο άρχισε να διαδίδεται κι η χρήση των γυάλινων ποτηριών, που ήρθαν να αντικαταστήσουν τα αδιάφανα μεταλλικά και τα ξύλινα – η νέα εποχή για την μπίρα μόλις ξεκινούσε.
Σήμερα η Γερμανία κι η Τσεχία συγκαταλέγονται στους κυριότερους εξαγωγείς μπίρας lager και ταυτόχρονα είναι οι πιο ένθερμοι καταναλωτές της, τη στιγμή που το ποσοστό κατανάλωσης μπίρας lager διεθνώς αγγίζει το 60% της συνολικής κατανάλωσης μπίρας.
Μπορεί τα καυτά καζάνια με το βραστό ζυθογλεύκος που αναδίδουν μια ζεστή, χορταστική μυρωδιά από φρεσκοψημένο ψωμί, μπερδεμένη με το πικρό και ταγγό άρωμα του λυκίσκου, να έρχονται σε αντίθεση με το πνεύμα του καλοκαιριού. Όμως το αποτέλεσμα είναι οπωσδήποτε μακράν πιο ελκυστικό, ικανό να δροσίσει και τα πιο θερμά θερινά απομεσήμερα.
Η μπίρα που ζει και βασιλεύει στη διάρκεια του θέρους βρίσκει στη χώρα μας μερικούς από τους πιο ταγμένους οπαδούς της. Αν και οι τύποι μπίρας διαφοροποιούνται κατά πολύ στο γευστικό τους σύνολο, οι lager είναι εκείνες που μέσα στην απλότητα της γεύσης τους κερδίζουν τις προτιμήσεις. Η ουσιαστικότερη διαφοροποίηση της μπίρας lager είναι πως -αντίθετα από τις μπίρες ale, weiss, σταρένιες κ.ά.- που χρησιμοποιούν αφροζύμες, αυτή χρησιμοποιεί στην παραγωγή της τη μαγιά που ονομάζεται βυθοζύμη.
Οι μπίρες lager διαφέρουν επίσης από τις υπόλοιπες μπίρες καθώς ζυμώνονται σε χαμηλές θερμοκρασίες της τάξης των 6 με 12 βαθμών Κελσίου, ενώ και η διάρκεια της ωρίμανσης είναι αρκετά μεγαλύτερη και κρατάει μερικούς μήνες. Σε αυτό το κομβικό σημείο της παραγωγής της μπίρας lager οφείλεται και το όνομά της.
Στα γερμανικά η λέξη lager σημαίνει αποθήκη και οι μπίρες αυτού του τύπου ξοδεύουν ένα μέρος της ζωής τους σε κρύες, υπόγειες αποθήκες. Οι βασικές πρώτες ύλες παραγωγής κάθε τύπου μπίρας διαφέρουν ποσοτικά από ζυθοποιείο σε ζυθοποιείο, βασίζονται στις συνταγές του εκάστοτε ζυθοποιού και χαρίζουν στην κάθε μπίρα τη μοναδικότητα στη γεύση της. Ωστόσο, μέσα από τις διαφοροποιήσεις αυτές στις πρώτες ύλες -λυκίσκος, βύνη, νερό, μαγιά- προκύπτει το παρακλάδι της lager, η μπίρα pils, που περιέχει αρκετά περισσότερο λυκίσκο στη συνταγή της με αποτέλεσμα να απευθύνεται στους λάτρεις των bitter συγκινήσεων. Άλλοι λιγότερο διαδεδομένοι τύποι lager είναι η μελαχρινή dark lager, η smoked lager, η bock κι η dunkel.
Αν θέλετε να απολαύσετε όλη της τη γεύση, σερβίρετε την μπίρα αυτή σε θερμοκρασία γύρω στους 6 με 8 βαθμούς Κελσίου στα κλασικά ψιλόλιγνα ποτήρια – τα ίδια που σερβίρουμε το freddo. Σε αυτά τα ποτήρια ο αφρός της μπίρας αναπτύσσεται και τα αρώματά της ξεδιπλώνονται ομοιόμορφα. Η ποσότητα και η διάρκεια του αφρού είναι δείγμα της ποιότητας της μπίρας, είναι όμως και ένα από τα χαρακτηριστικά που την κάνουν γοητευτική, προσθέτοντας εκείνο το «κάτι» στη διάφανη χρυσοκίτρινη παρουσία της και συνεπώς προτιμάμε να την πίνουμε σε ποτήρι κι όχι απευθείας από το μπουκάλι, ενώ ταυτόχρονα φροντίζουμε κατά το σερβίρισμα να δημιουργούμε ένα στρώμα από αφρό. Για να το πετύχουμε αυτό, θα πρέπει να φροντίσουμε τα ποτήρια να είναι πεντακάθαρα, χωρίς ίχνη λίπους ή υπολείμματα απορρυπαντικού, τα οποία θα εξαφανίσουν τον αφρό. Δεν ξεχνάμε ακόμα πως η μπίρα, σε αντίθεση με το κρασί, έχει μικρή διάρκεια ζωής κι η ημερομηνία λήξης της αναγράφεται στο μπουκάλι.
ΠΗΓΗ: To άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην φημερίδα ICookGreek Τ22
Μια ξανθιά lager έχει συνήθως γύρω στους 5% αλκοολικούς βαθμούς, λαμπερό χρυσοκίτρινο χρώμα, παχύ λευκό αφρό, ανάλαφρα αρώματα λυκίσκου και φρεσκοψημένου κριθαριού και γεύση δροσερή, ελαφριά, με ζωηρή αίσθηση βύνης και με φινετσάτη πίκρα. Το ελληνικό καλοκαίρι τη λατρεύει, το ίδιο και τα θερινά εδέσματα. Χωριάτικη σαλάτα, τραγανό μαριδάκι, πικάντικη τυροκαυτερή με φέτα, αφράτοι κολοκυθοκεφτέδες, φρέσκα τηγανητά καλαμαράκια και παχουλές, τυρένιες χορτόπιτες αποτελούν το alter ego μιας lager. Σουβλάκια και πίτσες, απλώς υποκλίνονται στην παρουσία της. Αν τύχει και στα χέρια σας βρεθεί μια μελαχρινή dark lager, ευκολόπιοτη παρά την παραπλανητική σκούρα χροιά της, θα διαπιστώσετε πως η μέτρια πυκνότητά της, τα ζωηρά, αλλά φίνα αρώματα της καλοψημένης βύνης, της καραμέλας, του κακάο και του καβουρδισμένου καφέ και η ευχάριστη, ευγενική πικράδα στο τελείωμα την κατατάσσουν στις καλοκαιρινές μας επιλογές. Με μια τέτοια μπίρα έχουμε τη δυνατότητα να συνοδεύσουμε πιο περίπλοκα πιάτα με συμπυκνωμένες γεύσεις, όπως σκουμπρί πλακί, καπνιστή μελιτζανοσαλάτα, τόνος, σαρδέλες στα κάρβουνα, μουσακά και σαγανάκια με γαρίδες
