Στο περιβόητο «Συμπόσιό» του, ο μεγάλος φιλόσοφος, εμφανίζει το Σωκράτη ως πότη απιστεύτου αντοχής, που όλο το βράδυ πίνει κρασί και συζητάει, μέχρι τη στιγμή που θα βάλει και τους τελευταίους να κοιμηθούν και θα αποχωρήσει…κύριος.

Είναι αξιοσημείωτο πόσο πολύ πίνουν οι ομηρικοί ήρωες χωρίς ποτέ να μεθάνε. Ήρωας που να τρικλίζει δεν είναι προφανώς ήρωας κατά τις αξίες του μεγάλου ποιητή της αρχαιότητας. Αντιθέτως, ήρωας είναι εκείνος που μπορεί να πιει γενναίες ποσότητες χωρίς να χάσει το μυαλό του, δηλαδή αυτός που μπορεί να παίζει με τη φωτιά χωρίς να καίγεται . Τα «σαλεμένα φρένα» αποτελούν βαρύτατη κατάσταση για τον Όμηρο, ο οποίος με χίλιους δυο τρόπους προειδοποιεί στα έπη του για το κακό που μπορεί να φέρει η υπερκατανάλωση κρασιού. Σε βαθμό τέτοιο γίνεται ορατή αυτή η απέχθειά του για το… σουρωμένο άνθρωπο, ώστε ο Αθήναιος στους Δειπνοσοφιστές» του να παρατηρεί: «…της μέθης δε κατατρέχων ο ποιητής». Κάτι σαν εμπάθεια, να το πούμε, απ’ την πλευρά του ραψωδού απέναντι στις αρχαιοελληνικές…σκνίπες.

Από αυτή την άποψη ο ομηρικός κόσμος βρίσκεται στον αντίποδα του διονυσιακού –ως κόσμος λογικός, συνετός, ταγμένος στην καθαρότητα του νου και συνεπής στο θρυλικό «μέτρον άριστον»– και συγγενεύει εξ αίματος με τον κόσμο του Πλάτωνα . Στο περιβόητο «Συμπόσιό» του, ο μεγάλος φιλόσοφος, εμφανίζει το Σωκράτη ως πότη απιστεύτου αντοχής, που όλο το βράδυ πίνει κρασί και συζητάει, μέχρι τη στιγμή που θα βάλει και τους τελευταίους να κοιμηθούν και θα σηκωθεί να φύγει. Έχει πια ξημερώσει και αντί να πάει σπίτι του να …πέσει σε ύπνο βαθύ, μοίρα κάθε μεθυσμένου, εκείνος οδεύει προς το Λύκειο, όπου θα περάσει όλη την υπόλοιπη ημέρα, σαν να μην τρέχει τίποτα. Και αυτό δεν συνέβη μια και δυο φορές. Ο Πλάτωνας είναι κάθετος ως προς τις ικανότητες του δασκάλου του στο θέμα μας: «Σωκράτη μεθύοντα ουδείς εώρακεν πώποτε»!