Στις 7 Φεβρουαρίου του 2007 κάνει την εμφάνισή της στους δρόμους της πόλης η πρώτη εφημερίδα ελληνικού φαγητού –και φαγητού γενικώς: το μηνιαίο free press I Cook Greek. Πάνω στην ύλη του χτίστηκε σιγά σιγά, μήνα το μήνα, το site που επισκέπτεστε σήμερα και που πλέον ανανεώνεται καθημερινά.
Στις 7 Φεβρουαρίου του 2007 κάνει την εμφάνισή της στους δρόμους της πόλης η πρώτη εφημερίδα ελληνικού φαγητού –και φαγητού γενικώς: το μηνιαίο free press I Cook Greek. Πάνω στην ύλη του χτίστηκε σιγά σιγά, μήνα το μήνα, το site που επισκέπτεστε σήμερα και που πλέον ανανεώνεται καθημερινά.
Απ’ το 2007 μέχρι σήμερα μοιάζει να έχει περάσει ένας ολόκληρος αιώνας –ενώ μιλάμε για μια επταετία. Ωστόσο οι σημερινοί αναγνώστες θα θυμούνται ότι υπήρξε μια εποχή που η παντοδυναμία της life style προσέγγισης της ζωής (και της κουζίνας) φαινόταν άτρωτη. Πολύς, πάρα πολύς κόσμος, όχι μόνο ήταν διατεθειμένος να πληρώνει glossy έντυπα για να διαβάζει τα success stories των rich and famous της ελληνικής ή διεθνούς σκηνής, αλλά ήταν επιπλέον διατεθειμένος να χρεώνει και τις πιστωτικές του κάρτες για να τους μοιάσει. Το «καλό» πούρο, το θηριώδες 4Χ4, το ΣΚ στη «Μύκοοοονος-περνάμε-τέεεελεια» και μια βόλτα απ’ το «νέο hot και trendy» sushi restaurant ή τη «μίνιμαλ» νεοταβέρνα συνόψιζαν την κυρίαρχη αντίληψη για το «ευ ζην». Μια επίπλαστη ανεμελιά με μότο «η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή», χρηματοδοτούμενη κυρίως από καταναλωτικά δάνεια, βασίλευε στη χώρα και βέβαια αποτυπωνόταν και στο γαστρονομικό τοπίο. Ένα κοκτέιλ επιδεικτικού νεοπλουτισμού, ακριβών υλικών, δήθεν ψαγμένων προτάσεων και πομπωδών εκφράσεων σε ιλουστρασιόν χαρτί ανακάλυπτε καθημερινά το next big thing στη διασκέδαση και τη γεύση –ή εν ανάγκη το μηχανευόταν για τις ανάγκες του marketing.
Το φαγητό «απογκλαμουροποιείται». Στο σκληρό πλαίσιο της ακμάζουσας γκλαμουριάς και της βασιλεύουσας δηθενιάς, όπου ωραίο ήταν μόνο ό,τι γυάλιζε και αξιόλογο μόνο ό,τι ήταν ακριβό, το να τολμήσεις να βγάλεις «γαστρονομικό έντυπο» σε χαρτί εφημερίδας και να το μοιράζεις τσάμπα στο μετρό, ήταν από μόνο του μια τομή. Το I Cook Greek την τόλμησε. Και δικαιώθηκε. Γιατί κάπου εκεί έξω, μακριά από τις ατσαλάκωτες, φανταχτερές εικόνες του life style, στους μεγάλους ή μικρούς, κεντρικούς ή απόμερους, βρώμικους ή σενιαρισμένους, αλλά πάντως δαιδαλώδεις, δρόμους της πόλης, μας περίμεναν κανονικοί άνθρωποι, που έτρωγαν κανονικά, μίλαγαν κανονικά (έλεγαν δηλαδή το σπανακόρυζο σπανακόρυζο και όχι «ανοιξιάτικο ριζότο με baby σπανάκι αρωματισμένο με άνηθο») και μαγείρευαν –ή ήθελαν να μάθουν να μαγειρεύουν– κανονικά. Ήταν οι νέοι μας φίλοι.
Ο γραφίστας γίνεται συντάκτης και ο συντάκτης γραφίστας. Στην προσπάθεια του I Cook Greek να «απογκλαμουροποιήσει» την ελληνική κουζίνα, να φέρει το μαγείρεμα στα μέτρα μας, «να στρώσει τραπέζι για ανθρώπους σαν κι εμάς», να μιλήσει για την παράδοση χωρίς να τη μετατρέπει σε μουσειακό είδος αλλά ούτε σε φολκλορικό αφήγημα και να εκφράσει παράλληλα τις νέες μας συνήθειες στον τρόπο που τρώμε και που πίνουμε (ως γνωστόν η ζωή δε σταμάτησε την εποχή της γιαγιάς, οι επόμενες γενιές συνέχισαν κι αυτές να μαγειρεύουν) βρήκε πολύτιμο σύμμαχό του τη mousegraphics και τους εξαιρετικούς γραφίστες της (τον Creative Director Γρηγόρη Τσακνάκη και τον τότε Art Director Γιάννη Ξενάκη). Σχεδιαστικά το έντυπο κατάφερε να ολοκληρώσει με αξιοθαύμαστο τρόπο όσα οι λέξεις των συντακτών δεν αρκούσαν για να εκφράσουν πλήρως. Ποτέ οι λέξεις δεν αρκούν. Γραφίστες έμπαιναν στην ουσία των κειμένων, σπαζοκεφαλιάζοντας επί ώρες για την καλύτερη δυνατή εικονογράφηση, συντάκτες έκαναν με τη σειρά τους το ανάποδο: έκοβαν, έραβαν, τροποποιούσαν μέχρι τελικής πτώσης ένα κείμενο, μια ιδέα, μια ατάκα προκειμένου να αφήσουν χώρο στο γραφίστα να εκφραστεί. Κορυφαίες στιγμές αυτής της πρωτοποριακής συνεργασίας υπήρξαν πολλές, αλλά ας μνημονεύσουμε εδώ τουλάχιστον τα τεύχη που κέρδισαν Χρυσό Ερμή και ΕΒΓΕ. Ήταν το 2008 – 2009. To βραβεία αφορούσαν το τεύχος «ψάρι» που είχε ως εξώφυλλο κανονικό χαρτί ιχθυοπωλείου (ναι, από εκείνο που τυλίγουμε τα ψάρια), και το τεύχος «κρέας» του οποίου το εξώφυλλο αντίστοιχα ήταν φτιαγμένο από αληθινό χαρτί χασάπικου.
www.icookgreek.com Αν μνημονεύονται όλα αυτά σήμερα εδώ, με αφορμή τα γενέθλια της εφημερίδας, είναι κυρίως για σας τους χιλιάδες νέους φίλους που αποκτήσαμε από τη στιγμή που μπήκε το Facebook στη ζωή όλων μας. Καθημερινοί επισκέπτες που ενδεχομένως δεν ξεφύλλισαν ποτέ το icookgreek ως έντυπο αλλά το πρωτοσυνάντησαν και το ξέρουν μόνο ως ηλεκτρονικό περιοδικό. Για να ξέρετε κι εσείς πώς στήθηκε αυτό το site, που πλέον ενημερώνεται καθημερινά. Αλλά και για να θυμάστε τη μικρή ιστορία που κρύβεται πίσω απ’ το –επίσης βραβευμένο ως λογότυπο της mousegraphics- «κατσαρολάκι» του προφίλ μας, όταν περνάει μπροστά απ’ τα μάτια σας στις ενημερώσεις σας. Κι αν τύχει ποτέ να το ξανασυναντήσετε τσαλακωμένο σε κάποιο σταντ που στέκει στους δρόμους της πόλης.
