Πολύ ανησυχητικοί οι αριθμοί που ακούστηκαν σε Συνάντηση στο Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα και δε διαφαίνεται καμία τάση μείωσης.
Πολύ ανησυχητικοί οι αριθμοί που ακούστηκαν σε Συνάντηση στο Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα και δε διαφαίνεται καμία τάση μείωσης.
Ποιος θα το ‘λεγε, όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 γενικευόταν η χρήση της πλαστικής σακούλας και εμφάνιζε μόνον πλεονεκτήματα ότι μερικές δεκαετίες αργότερα θα είχε κορυφαίο μερίδιο ευθύνης από τη ρύπανση του Αιγαίου ως τη «Μεγάλη Δίνη των σκουπιδιών» του Ειρηνικού;
Αδιάβροχη, ελαφριά, με ελάχιστο κόστος, έμοιαζε ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί στον τομέα της μεταφοράς ή φύλαξης και αποθήκευσης αγαθών. Σήμερα αποδεικνύεται ότι το πραγματικό της κόστος κάθε άλλο παρά «ελάχιστο» είναι και απλώνεται σε πολλά επίπεδα.
Αυτό το πολλαπλό κόστος επιχείρησαν να αποτυπώσουν σε συνάντηση που οργάνωσαν στο Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα, οι ευρωβουλευτές Μιλτιάδης Κύρκος και Γιώργος Γραμματικάκης, εξ ονόματος της ευρωομάδας των Σοσιαλιστών. Σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ στο μεγάλο οβάλ τραπέζι της αίθουσας συνεδριάσεων κάθισαν, επίσης, εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της πανεπιστημιακής κοινότητας, καθώς και οικολόγοι με ενεργό δράση, προκειμένου να καταθέσουν «Προτάσεις και δράσεις για τη μείωση της χρήσης της πλαστικής σακούλας».
Οι αριθμοί που ακούστηκαν ήταν ανησυχητικοί, ειδικά για την Ελλάδα, καθώς δεν διαφάνηκε τάση μείωσης. Η παραγωγή στην Ε.Ε. ανέρχεται σε 3,4 εκατ. τόνους ετησίως, ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης καταναλώνει 200 σακούλες το χρόνο, 100 δισ. κομμάτια στην ΕΕ, ενώ στην Ελλάδα η κατά κεφαλή κατανάλωση πλησιάζει τις 400 και 4,3 δισ. ετησίως. Αν δεν είμαστε οι πρώτοι, είμαστε μεταξύ των πρώτων χωρών-μελών της ΕΕ σε ευρύτητα χρήσης.
Πολλά θαλάσσια είδη καταπίνουν τις σακούλες, εκλαμβάνοντάς τες για μέδουσες που είναι το αγαπημένο τους φαγητό. Το αποτέλεσμα είναι να πεθαίνουν από ασφυξία. Όσες σακούλες ή μικρά σωματίδια από την σταδιακή διάσπασή τους κατακάθονται στο βυθό, αλλοιώνουν τη σύνθεση του, καθώς και τη ζωή των ειδών που διαβιούν σ΄ αυτόν. Η διασπορά τους εξάλλου στις ακτές, είναι άκρως ενοχλητική αισθητικά για τον τουρισμό.
Σύμφωνα με τους ομιλητές της Συνάντησης ούτε οι χάρτινες σακούλες είναι λύση.
Το ερώτημα παραμένει: πώς θα αποχωριστούμε τη μεγάλη ευκολία που μας προσφέρουν; Οι ομιλητές συνέκλιναν στο ότι ούτε οι χάρτινες σακούλες είναι λύση, καθώς απαιτούν περισσότερους πόρους, αλλά ούτε και οι βιοδιασπώμενες, καθώς τα «μικροπλαστικά» σωματίδα στα οποία διασπώνται σταδιακά, αργούν να εξαφανιστούν και έχουν τις ίδιες βλαβερές επιπτώσεις, ενώ στην ανακύκλωση καταλήγει μόνον ένα μικρό ποσοστό.
Οι τσάντες πολλαπλών χρήσεων είναι μια λύση, όπως είπαν, αναφερόμενοι στις πάνινες τσάντες ή από χοντρό πλαστκό ή δίχτυ. Ακούστηκε και η λύση της κομποστοποιημένης τσάντας από άμυλο, η οποία διασπάται με τη βοήθεια μικροοργανισμών.
Οι πάνινες τσάντες πολλαπλών χρήσεων είναι μια φιλικότερη λύση προς το περιβάλλον.
Το θέμα πάντως είναι πιο σύνθετο απ΄ ό,τι φαίνεται. Η παραγωγή του πλαστικού αφορά έναν μεγάλο κλάδο της οικονομίας, τον έβδομο σε όγκο παραγωγής στην Ευρώπη, που απασχολεί 1,5 εκατ. εργαζομένους. Το ένα τρίτο των απορριμμάτων στο βυθό των ελληνικών θαλασσών είναι πλαστικά και το 50% είναι μπουκάλια χλωρίνης, πλαστικές σακούλες και αλουμινόκουτα, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε ο καθηγητής του πανεπιστημίου Πάτρας και συντονιστής του προγράμματος LIFE DEBAG, Γιώργος Παπαθεοδώρου, ο οποίος έχει μελετήσει ιδιαίτερα τον Πατραϊκό Κόλπο.
Με βάση την ευρωπαϊκή νομοθεσία, η χρήση της πλαστικής σακούλας στην Ελλάδα θα πρέπει να μειωθεί τα επόμενα δύο χρόνια κατά 80% και 90%.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση κι όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο αυταπατάται. Ωστόσο αξίζει να βάλουμε τα δυνατά μας όλοι μας, πολίτες, πολιτεία και επιστήμη, να περιορίσουμε τη χρήση της πλαστικής σακούλας, που άρχισε τόσο εύκολα, πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις και τώρα τη βλέπουμε παντού και πάντα, όλο και πιο απειλητική.