Ένα τυπικό street food της γερμανικής εργατικής τάξης, το βραστό λουκάνικο τύπου Φρανκφούρτης, που γνώρισαν οι Αμερικανοί από τους Γερμανούς μετανάστες στα τέλη του 19ου αιώνα, επρόκειτο να μπει σε αφράτο ψωμάκι, να εξελιχθεί σε μια απ’ τις πιο εμβληματικές λιχουδιές των δρόμων της Νέας Υόρκης και στη συνέχεια να κατακτήσει τις καντίνες των περισσότερων μεγαλουπόλεων του πλανήτη. Ο λόγος για το hot dog, τον «καυτό σκύλο» που όλοι μας κάποια στιγμή δαγκώσαμε: άσημοι και διάσημοι, πλούσιοι και φτωχοί, φιλελεύθεροι και «σύντροφοι»…
Ένα τυπικό street food της γερμανικής εργατικής τάξης, το βραστό λουκάνικο τύπου Φρανκφούρτης, που γνώρισαν οι Αμερικανοί από τους Γερμανούς μετανάστες στα τέλη του 19ου αιώνα, επρόκειτο να μπει σε αφράτο ψωμάκι, να εξελιχθεί σε μια απ’ τις πιο εμβληματικές λιχουδιές των δρόμων της Νέας Υόρκης και στη συνέχεια να κατακτήσει τις καντίνες των περισσότερων μεγαλουπόλεων του πλανήτη. Ο λόγος για το hot dog, τον «καυτό σκύλο» που όλοι μας κάποια στιγμή δαγκώσαμε: άσημοι και διάσημοι, πλούσιοι και φτωχοί, φιλελεύθεροι και «σύντροφοι»…
Με το hot dog συνέβη αυτό που συνέβη και με αρκετά άλλα εμβληματικά πιάτα εθνικών κουζινών, όπως η ιταλική πίτσα, τα κινέζικα νουντλς ή το γιαπωνέζικο σούσι: για τη γνωριμία τους με τον υπόλοιπο κόσμο μεσολάβησε το μεγάλο χωνευτήρι της παγκόσμιας γαστρονομίας που λέγεται Νέα Υόρκη, οπότε σε πρώτη φάση κυριάρχησε η αμερικανοποιημένη εκδοχή τους.
Το κλασικό λουκάνικο Φρανκφούρτης, αυτό το πολύ αγαπητό και ξεχωριστό είδος ας πούμε «βραστού» λουκάνικου, κατάγεται από τη γερμανόφωνη Ευρώπη, οι μεν Γερμανοί το λένε «βιεννέζικο» ή δε Αυστριακοί «Φρανκφούρτης». Και οι δύο λαοί έχουν το δίκιο τους, πιάνοντας ο καθένας από μια πλευρά της ιστορίας του. Η γαστρονομική αυτή επινόηση που σήμερα καταναλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, συνδέεται με έναν Αυστριακό χασάπη, τον Johann Georg Lahner (1772-1845), που έχοντας μαθητεύσει στη Φρανκφούρτη δίπλα σε Γερμανούς αλλαντοποιούς, αρχίζει να παράγει και να πουλάει το 1805 στη Βιέννη ένα ιδιαίτερο λουκάνικο από μείγμα χοιρινού και βοδινού κρέατος. Το λουκάνικο αυτό έχει τεράστια επιτυχία τόσο στην Αυστρία όσο και στη Γερμανία. Μπαίνει στις κουζίνες, αλλά κατακτάει και τους δρόμους των δυο χωρών, αφού μαζί με την κλασική Kartoffelsalat (πατατοσαλάτα) και το Sauerkraut (ξινολάχανο), αποτελεί ένας νοστιμότατο, φθηνό λαϊκό πιάτο, που μπορούν οι εργάτες να το βρουν στα καρότσια των πλανόδιων.
Η κατάκτηση του Νέου Κόσμου. Ενώ είναι βέβαιο ότι το λουκάνικο τύπου Φρανκφούρτης το λάνσαραν στους Αμερικανούς οι Γερμανοί μετανάστες που πάλευαν να χτίσουν μια νέα ζωή στο Νέο Κόσμο, είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς ποιος σκέφτηκε να φτιάξει το πρώτο hot dog: να βάλει δηλαδή το λουκάνικο αυτό μέσα σε ένα μακρόστενο, αφράτο ψωμάκι σχεδόν στα μέτρα του, να του προσθέσει κέτσαπ και μουστάρδα και …βουαλά η απόλυτη λιχουδιά, που δε χρειάζεται ούτε πλαστικό πιατάκι. Πάντως οι πρώτες καταγραφές κάνουν λόγο για κάποιον Charles Feltman, Γερμανό μετανάστη που αρχίζει να πουλάει λουκάνικο σε ψωμάκι στο Coney Island τη δεκαετία του 1870. Το παρατσούκλι του Charles είναι μάλιστα «Frankfurter» -κάτι σαν ο «Φρανκφουρτιανός», αφού πράγματι κατάγεται απ’ τη Φρανκφούρτη. Οι Νεοϋορκέζοι το λάτρεψαν, το έκαναν επίσημο έδεσμα των αγώνων baseball, άρχισαν να αναφέρονται σ’ αυτό ως Hot Frankfurter αλλά γρήγορα στην καθομιλουμένη επικράτησε το Hot Dog -μια έκφραση που ενσωμάτωνε χάριν αστεϊσμού τις αμφιβολίες σχετικά με την ποιότητα και το είδος των κρεάτων που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή του. Ως γνωστόν dog στα αγγλικά σημαίνει σκύλος και υπόνοιες ότι τα ασαφή μείγματα στα λουκάνικα θα μπορούσαν να περιέχουν ακόμη και σκυλίσιο κρέας ήταν διαδεδομένες από τότε και στις δυο πλευρές του Αντλαντικού.
Απ’ τη Μέριλιν στη Σιγκούρνι κι απ’ τον Κάστρο ως τον Κλούνεϊ. Σκυλίσιο -ξεσκυλίσιο το κρέας του hot dog, δεν το εμπόδισε καθόλου να ταξιδέψει στα πέρατα του κόσμου και να αναδειχθεί στο street food που μας ενώνει, αφού όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε δαγκώσει έναν «καυτό σκύλο» στη ζωή μας. Στην εντελώς προβληματική απ’ την άποψη της υγιεινής διατροφής μα ακαταμάχητη γεύση του, που υποκύπτουν εξίσου μεγάλοι και παιδιά, δεν αντιστάθηκε κάνεις: ούτε πρόεδροι κρατών ούτε καν οι χολιγουντιανοί αστέρες που ζουν απ’ την εικόνα τους. Απ’ τον πρόεδρο Ρούσβελτ ως τον «σύντροφο» Κάστρο κι απ’ τη Μέριλιν Μονρόε ως τη Σιγκούρνι Γουίβερ και τον Τζορτζ Κλούνεϊ, είναι αμέτρητοι οι επώνυμοι που τσάκωσε ο φακός να απολαμβάνουν αχόρταγα την ταπεινή λιχουδιά του δρόμου. Ο Henry Collins Brown, Νεοϋορκέζος ιστορικός, προσπάθησε κάποτε να εξηγήσει γιατί το hot dog είχε τέτοια τεράστια επιτυχία απ’ την πρώτη του ήδη εμφάνιση, τότε στο Coney Island: «Γιατί μπορούσες να το φας περπατώντας, να το πάρεις μαζί σου στη θάλασσα, να το κουβαλάς στο καρουσέλ του λούνα παρκ, να το δώσεις “πιπίλα” στον μικρό για να ηρεμήσει και ταυτόχρονα είχε όλες τις οικονομικές προϋποθέσεις για να αναδειχθεί σε υπαίθρια απόλαυση του καλοκαιριού». Και τις γευστικές, κύριε Brown, και τις γευστικές.