Τον καιρό που παίζαμε με τα Playmobil, αναζητώντας τα χαμένα τους μαλλιά ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ, δεν ήμασταν οι μόνοι ανέμελοι της υπόθεσης.
Ακόμη κι οι μεγάλοι -θέσει ρεαλιστές- ζούσαν σε έναν κόσμο που σήκωνε όνειρα. Με δυο μισθούς μπορούσαν να φέρουν βόλτα τετραμελή οικογένεια κι ακόμη κι αν ζούσαν στο νοίκι δεν ξυπνούσαν κάθιδροι τις νύχτες από τα χρέη στις τράπεζες. Ένιωθαν πως τα πράγματα πάνε από το καλό στο καλύτερο, πως πείνες και κακουχίες ήταν παρελθόν, πως στο μέλλον τα παιδιά τους θα βρουν δουλειές καλύτερες από τις δικές τους και θα κάνουν δικά τους παιδιά, κι ότι τους ίδιους τους περιμένει μια σύνταξη, την οποία –πρώτα ο Θεός– θα προλάβαιναν να χαρούν, δεδομένου ότι οικονομικώς το τοπίο φαινόταν πολλά υποσχόμενο και ο δε πλανήτης δεν επρόκειτο να σβήσει. Δεν ξέρανε τι είναι φαινόμενο του θερμοκηπίου –καλά καλά δεν ξέρανε τι είναι θερμοκήπιο– και καταλάβαιναν την άνοιξη από το αεράκι της, τις μυρωδιές του γιασεμιού και τα φρέσκα εποχικά λαχανικά που εμφανίζονταν στη Λαϊκή: αγκινάρες και αρακάς, σπανάκι και πράσινα κρεμμυδάκια, μυρωδάτος άνηθος. Οι γιαγιάδες ήταν γιαγιάδες, και όχι παραμορφωμένα από το μπότοξ και τις πλαστικές υβρίδια, και είχαν μόνο ένα κακό συνήθειο: να σε φωνάζουν για φαΐ στο καλύτερο σημείο του παιχνιδιού.
Τον καιρό που παίζαμε με τα Playmobil βάζοντας πειρατές και ινδιάνους, ανάλογα με την περίσταση, να κοιμούνται με ανοιχτά μάτια ξαπλωμένοι κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού –αφού στο δώρο του νονού δεν περιλαμβανόταν το σχετικό κατάλυμα, καθότι ακριβό– δεν ήμαστε οι μόνοι αγνοί της υπόθεσης.
Υπήρχε άφθονη αγνότητα σε αρκετά πεδία της ζωής: οι άνθρωποι πίστευαν με πάθος ιδέες που θεωρούσαν αγνές, δεν ψυχαναγκάζονταν σε «ειδικές» διατροφές διότι κατανάλωναν τρόφιμα των οποίων την αγνότητα κανείς δεν αμφισβητούσε, έκαναν αρκετές μέρες διακοπές στην αγνή ελληνική ύπαιθρο και με έναν παντελώς αγνό τρόπο νόμιζαν ότι οι κακοί δαίμονες της ανθρωπότητας ανήκουν στην ιστορία: αυτοκτόνησαν ένας ένας μεταπολεμικώς και τίποτα δεν μπορούσε πια να τους αναστήσει.
Τον καιρό που παίζαμε με τα Playmobil στη γωνιά του παιδικού δωματίου ελέγχοντας μαγικά το χωροχρόνο μας με ατάκες όπως «Πες πως ξημέρωσε! Τώρα είναι αύριο. Σαλπάρουμε για το νησί των κουρσάρων…» δεν ήμαστε οι μόνοι που πιστεύαμε στα θαύματα, καθότι μικροί. Όλοι γύρω μας με τον τρόπο τους τα πίστευαν: το θαύμα της ανάπτυξης, το θαύμα της τεχνολογίας, το θαύμα της ελεύθερης οικονομίας, το θαύμα των αστείρευτων δυνάμεων και δυνατοτήτων του ανθρώπου ήταν οι μοντέρνες “δοξασίες” που στήριζαν την κοινή πεποίθηση ενός λαμπρού μέλλοντος…
Πέρασε ο καιρός, χάθηκαν τα Playmobil μας, έφυγε κι ο δημιουργός τους…Όπως φαίνεται τέρμα και τα θαύματα, τα σινεμά κλειστά. Από την κούτα τώρα βγαίνουν μόνο πραγματιστές, ορθολογιστές και διαχειριστές με ρεαλιστικά σχέδια εξόδου από την κρίση. Δεν κάνεις άνοιξη με δαύτους. Στο δικό μας τραπέζι θέλουμε τους άλλους: εκείνους που θυμούνται ότι ζωή χωρίς παιχνίδι χωρίς όνειρα και χωρίς μαγεία δεν είναι ζωή. Διεκπεραίωση είναι. Παιδιά, εδώ είμαστε. Με αυθεντικές γεύσεις και τα πρώτα ούζα στη λιακάδα, σας περιμένουμε να ξαναστήσουμε το χωροχρόνο μας σε πιο παραμυθένια βάση. Την ανακοίνωση: «Πες πως ξημέρωσε! Τώρα είναι αύριο…» την παίρνουμε πάνω μας. Εσείς δεν έχετε παρά να σαλπάρετε μαζί μας.