Ναι. Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση, όταν αφορά άντρες είναι «ναι».
Πάντα ναι. Και δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε αυτό.

Ναι. Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση, όταν αφορά άντρες είναι «ναι».
Πάντα ναι. Και δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε αυτό.

Εμείς σπίτι μας έχουμε κουζίνα με γκάζι. Από αυτές που είχε παλιά και η Άννα Βίσση, τότε που αυτοκτονούσε ενώ ταυτοχρόνως τραγούδαγε «με γκάζι ανοιχτό». Τελοσπάντων, αλλού ήθελα να καταλήξω. Σε αυτή την κουζίνα, που λέτε, δεν παίζουμε. Λίγο να σου φουντώσει η φωτιά, λίγο να στραβοχυθεί το κονιάκ που έριχνες στα φιλετάκια για να «σβήσουν» (που πραγματικά δεν έχω καταλάβει πώς στην ευχή σβήνουν με το αλκοόλ, εγώ όταν πετάω αλκοόλ στο φαΐ γίνεται της Αίτνας το κάγκελο), έχεις βρεθεί χωρίς βλεφαρίδες, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη έχεις βρεθεί στο δρόμο. Ε λοιπόν, μια μέρα που μαγείρευα με ένα φίλο και ήμουν σε ένα τέτοιο -αμφίβολης εκβάσεως- σημείο, με ρώτησε: «Είσαι σίγουρος για αυτό που πας να κάνεις;». Και εγώ είπα: «Μα καλά τώρα, παιδιά είμαστε;».

Το επόμενο κιόλας δευτερόλεπτο κόμπιασα, γιατί βαθιά μέσα μου ήξερα ότι είμαστε. Οι περισσότεροι από εμάς δεν ενηλικιωνόμαστε ποτέ 100%. Κρατάμε ένα απόθεμα «παιδιού» διά παν ενδεχόμενο, διά πάσα αταξία, διά πάσα νόσον. Τρου στόρι. Δεν έχει σημασία αν έχουμε πατήσει τα 20, τα 30 ή τα 50. Δεν έχει σημασία αν είμαστε πιλότοι, λογιστές ή μπασκετμπολίστες. Ό,τι κι αν κάνουμε, πιστέψτε με, θα βρούμε ευκαιρία να παίξουμε λίγο, να γκρινιάξουμε λίγο περισσότερο, να «κάνουμε σαν παιδιά». Και πάντα θα βρεθεί μια γυναίκα που θα αναρωτηθεί «Παναγία μου, γιατί μου τον έστειλες τόσο ανώριμο;».

Και μετά θα δει στην τηλεόραση τον Κλάιβ Όουεν με το πουκάμισό του και την τεστοστερόνη του σε πανηγυρική έξαρση και θα σκεφτεί «…Ο Κλάιβ ποτέ δεν θα φερόταν έτσι. Ο Κλάιβ είναι αληθινός άντρας. Δεν θα ήταν τόσο ανεύθυνος. Δεν θα με άφηνε για να βγει με τους φίλους του. Δεν θα έκανε αυτό το χαζό αστείο. Δεν θα πέταγε τις κάλτσες του στο πάτωμα. Δεν θα έτρωγε με τα χέρια. Δεν θα γέλαγε με τη γιαγιά που έπεσε… Ο Κλάιβ είναι αληθινός άντρας». Ναι, ο Κλάιβ είναι αληθινός άντρας και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο σέβεται πρώτα το παιδί που κρύβει μέσα του. Όπως κι εμείς.

Όταν το παιδί που κρύβει μέσα του ετοιμάζεται να πει ένα κακόγουστο αστείο, ο Κλάιβ δεντου λέει «Σκάσε», του λέειευγενικά «σσσς». Όταν το παιδί μέσα του φοβάται τους γιατρούς δεν το πλακώνει στις σφαλιάρες, του λέει «μη φοβάσαι». Όταν το παιδί μέσα του γίνεται ανυπόμονο, λίγο ενοχλητικό, λίγο ευάλωτο, λίγο φασαριόζικο, λίγο άτακτο, δεν το σκοτώνει. Το αγαπάει και αυτό τον κάνει αληθινό άντρα.

Πριν λίγο καιρό έπεσα πάνω σε ένα βίντεο στο ίντερνετ. Μια κυρία Elizabeth Lombardo, ψυχολόγος με περίπου 1.851 ανταύγειες στα μαλλιά, προσπαθούσε να μας μάθει “How to stop acting like Boys and Be a man” («Πώς να σταματήσετε να φέρεστε σαν παιδιά και να γίνετε άντρας»). Πήγα να το προσπεράσω και αντί αυτού να δω ένα άλλο βιντεάκι που δείχνει έναν τύπο να κρέμεται έξω από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου και να κάνει τον Σούπερμαν, αλλά είπα «Όχι, φτάνει με τις βλακείες. Θα ακούσω την κυρά-Elizabeth». Όσο την άκουγα, νομίζω ότι ένιωσα τον μικρό Μόγλη μέσα μου, να κρύβεται ντροπιασμένος σε μια κουφάλα δέντρου και μετά να ξαναβγαίνει κύριος: κουστουμαρισμένος, στέλεχος επιχείρησης, με Ρόλεξ στο χέρι και Bluetooth στο αυτί. Τρομακτικό. Το πιο τρομακτικό από όλα ήταν ότι αν εκείνη την ώρα ερχόταν ο Μπαλού η αρκούδα να του ζητήσει να πάνε παρέα να ξύσουν τις πλάτες τους σε κορμούς δέντρων, ο κύριος αυτός όχι μόνο δεν θα καταλάβαινε τι διά-ολο θέλει η αρκούδα, αλλά το πιθανότερο είναι ότι θα φώναζε την δασοφυλακή να τη μαζέψει. Προς έκπληξή μου, οι νουθεσίες της κυρά-Ελίζαμπεθ δεν ήταν το μόνο υλικό κατά των «παιδηλίκων» (ενηλίκων-παιδιών). Άρθρα, κοινωνιολόγοι, δεκάλογοι και λίστες με πράγματα που δεν πρέπει να κάνεις, έπαιζαν υπέροχα το ρόλο του Προκρούστη σε ένα κρεβάτι ενήλικης μανίας.

Ειλικρινά, δεν ξέρω αν ο κόσμος που ζούμε χρειάζεται περισσότερους «μεγάλους», «φτασμένους» και «έτοιμους». Κάτι μου λέει ότι οι άλλοι, αυτοί που ακόμα και όταν γκριζάρουν στους κροτάφους σκέφτονται «τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν» είναι καλύτεροι. Γιατί δεν παύουν ποτέ να ψάχνονται και να έχουν τη χαρά ενός μικρού παιδιού όταν ανακαλύπτουν. Αυτοί ανακαλύπτουν περισσότερα και μας πάνε όλους ένα βήμα μπροστά. Ακόμα κι αν χρειαστεί πού και πού να κάνουν ένα διάλειμμα για να παίξουν.

…Και τώρα με συγχωρείτε, έχω αφήσει ένα αγώνα Tekken στη μέση.