Πολλά φαγητά που θεωρούσα σιχαμένα όταν ήμουν παιδί, πλέον τα θεωρώ πολύ νόστιμα. Νομίζω πάντως ότι αυτό συμβαίνει σε όλα τα φυσιολογικά παιδιά. Άλλωστε, το φυσιολογικό παιδί σε καμία περίπτωση δεν είναι σίγουρο ότι θα εξελιχτεί σε φυσιολογικό ενήλικα (άσχετο).
Πολλά φαγητά που θεωρούσα σιχαμένα όταν ήμουν παιδί, πλέον τα θεωρώ πολύ νόστιμα. Νομίζω πάντως ότι αυτό συμβαίνει σε όλα τα φυσιολογικά παιδιά. Άλλωστε, το φυσιολογικό παιδί σε καμία περίπτωση δεν είναι σίγουρο ότι θα εξελιχτεί σε φυσιολογικό ενήλικα (άσχετο).Βασικά η φυσιολογικότητα είναι συνάρτηση της ύπαρξης….ποπo, άσ’ το, κάηκε. Εδώ θέλω να σας πω για τα 6 πιο σιχαμένα, τα σιχαμένα των σιχαμένων…
1. Φασολάδα: «Όχι ρε μάνα, πάλι αυτή η φασολάδα». Βλέπω τα φασόλια να στροβιλίζονται στο βαθύ μου πιάτο και αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχει αυτό το φαγητό. «Μαμά δεν πεινάω»… ΦΑΕ, ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ; Τρώω, γιατί τα παιδάκια στην Αιθιοπία πεθαίνουν από την πείνα (???!!!)
2. Αγκινάρες αλά πολίτα: τι όνομα είναι αυτό, δεν καταλαβαίνω. Παρατηρώ κάτι κίτρινα μπλουμ με πατάτες και καρότα (…χειροκρότα, χειροκρότα). Αποφασίζω να δοκιμάσω. Με προσοχή πιρουνίζω μια αγκινάρα, τη βάζω στο στόμα μου και …Θεέ μου, τι αηδία είναι αυτή; Η μαμά με κοιτάει. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Έχω ήδη αποφασίσει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να φάω ποτέ αυτό το «αλά πολίτα», το θέμα είναι πώς θα το πετύχω. Αρχίζω και μαζεύω πιρουνιές στο αριστερό μάγουλο, προσευχόμενος, πριν φτάσω να κρύβω ολόκληρο το πιάτο στο μικρό μου στόμα, να χτυπήσει το ρημάδι το τηλέφωνο, να σωθώ…
3. Φακές: έξω βρέχει, κάνει και κρύο, μπήκα με τόση όρεξη στο σπίτι για να δω μπροστά μου να αχνίζει …ένα πιάτο με φακές! Επικεντρώνομαι με πάθος στα περιφερειακά (ψωμί, ταραμοσαλάτα, ακόμη και στη ρέγκα που τέτοιες ώρες μου φαίνεται καλούτσικη). Και μόλις κάνω να αγγίξω τις φακές, λέω με αποφασιστικότητα ότι πρέπει να πάω για διάβασμα. ΤΙ ΔΙΑΒΑΣΜΑ, ΡΕ ΜΙΚΡΕ, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΠΟΤΕ! ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΟΣΗ ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙ ΦΑΚΕΣ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΧΕΙ ΦΑΚΕΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ! Τρώω όλο μου το φαγητό και δε διαβάζω, προκειμένου να μην οδηγήσω άθελά μου στο τραγικό συμπέρασμα ότι φακές και όρεξη για διάβασμα συνδέονται.
4. Κουνουπίδι: μπαίνω σπίτι χαρούμενος μετά το σχολείο, και το αναγνωρίζω αμέσως. Τρελή μπόχα! Βγαίνω από το σπίτι κατευθείαν, πριν καταλάβει κανείς ότι έφτασα, τρέχω στον τηλεφωνικό θάλαμο, ρίχνω κέρμα, παίρνω τους γονείς και τους ενημερώνω ότι πρέπει να μείνω στο σχολείο για άλλες δύο ώρες για να γράψω στον μαυροπίνακα 10 τρισεκατομμύρια φορές: ΑΓΑΠΑΩ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. Πρόκειται για παλιές και πολύ πετυχημένες παιδαγωγικές μεθόδους, οπότε γίνεται αμέσως αποδεκτή ως δικαιολογία. Στο μεταξύ πάω για σουβλάκι.
5. Ελιές: «ΦΑΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ, ΕΛΙΕΣ ΚΑΛΑΜΩΝ ΛΟΥΞ». Άμεσα συμπεραίνω ότι και γι’ αυτό το δεινό ευθύνονται αυτοί οι Πελοποννήσιοι, που όπως μαθαίνουμε στο βορειοελλαδίτικο σχολείο που πηγαίνω, είναι η αιτία για τα περισσότερα κακά της χώρας (βλ. Κωνσταντινούπολη, Παλαιολόγοι, κ.λπ.).
6. Μοσχαράκι νουά λεμονάτο με έτοιμο πουρέ: Ίσως το μοναδικό φαγητό με κρέας που σιχαίνομαι, αλλά πραγματικά το σιχαίνομαι. Ο πατέρας παίρνει το αλυσοπρίονο και αρχίζει να κόβει λεπτές φέτες από αυτό το απροσδιορίστου χρώματος κρέας (κάτι σαν συμπιεσμένες φακές). Η φέτα τοποθετείται πάνω στον τραγελαφικό έτοιμο πουρέ (ανάθεμα σε αυτόν που τον ετοίμασε) και περιχύνεται με ανύπαρκτη σάλτσα. Το μεγάλο ατού αυτού του φαγητού είναι ότι με σωστή ανάμιξη γίνεται πραγματικό χολιγουντιανό υπερθέαμα. Δουλεύω προσηλωμένος στην κατεύθυνση αυτή, μέχρι να ακουστεί το κλασικό: ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ ΜΕ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΣΟΥ; ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΤΡΩΓΕ!
