Στο συγκεκριμένο δημοσίευμα, που υπογράφει η Αθανασία Παύλου, γίνεται μια σύντομη αναδρομή στα λεγόμενα «βρώμικα», τα μεταμεσονύχτια δηλαδή στέκια που καταφεύγουν οι ξενύχτηδες λίγο πριν τον ύπνο για να βοηθήσουν να …συνέλθει το στομάχι από το αλκοόλ. 

Πριν 10-15 χρόνια που η λεγόμενη «παραλιακή» της Λάρισας με τα πολλά νυχτερινά κέντρα, η οδός Φαρσάλων ζούσε τις «χρυσές» εποχές, στην επιστροφή των Λαρισαίων ξενύχτηδων στο κέντρο της πόλης, μια στάση στη συμβολή των οδών Ηρώων Πολυτεχνείου και Φαρσάλων, ήταν «must». Επρόκειτο για το λεγόμενο «Chicken House» στο οποίο κανείς μπορούσε να βρει τα πάντα σε ότι λιχουδιά είχε να κάνει με κοτόπουλο. Ένα μαγαζί μεγάλης χωρητικότητας που σχεδόν κάθε βράδυ ειδικά τα καλοκαίρια ήταν γεμάτο κόσμο.

Στρίβοντας δεξιά την Ηρώων Πολυτεχνείου «έπεφτες» πάνω σε 2-3 «τυροπιτάδικα» τα οποία …δεν είχαν χέρια να σερβίρουν ζεστές τυρόπιτες, πίτσες, πεϊνερλί και όλα τα συναφή, συνοδεία με γάλα κακάο συνήθως διότι η πελατεία ήταν το πολύ μέχρι 25 ετών. Τα ταψιά με τα εδέσματα έδιναν και έπαιρναν κάθε ξημέρωμα. Ένα από αυτά αντέχει ακόμη στο χρόνο και ακόμη εξυπηρετεί τις ανάγκες των Λαρισαίων …πεινασμένων ξενύχτηδων.

Ακριβώς απέναντι και διαγωνίως επί της Ηρώων Πολυτεχνείου υπήρχε μια κρεπερί στην οποία ο κόσμος έκανε ουρά για να γευτεί αλμυρές ή γλυκές γεύσεις για πρωινό.

Υπήρχε πάντα βέβαια και υπάρχει ακόμη στην περιοχή του Σταθμού, το παραδοσιακό μαγαζί με σούπες, πιάτα ώρας και ότι τραβάει η ψυχή του κάθε ξενύχτη. Παραδοσιακή αξία, αποτελούσε και το θρυλικό Travell Stop για πιο …εκλεπτυσμένους πελάτες.

Περιποιημένο «βρώμικο» πολλά χρόνια πίσω, σχεδόν δύο δεκαετίες πριν, μπορούσε κάποιος να απολαύσει στο «Μακαρονάδικο». Ζυμαρικά κάθε είδους σε χάρτινο πακετάκι για το χέρι και οι ουρές στην Ρούσβελτ σχηματίζονταν σε χρόνο dt τα πρωινά του Σαββάτου ή της Κυριακής κυρίως.

Για τους λάτρεις του …κουταλιού, «σουπάδικο» στο Αλκαζάρ που διαθέτει και μαγειρευτά. Ένα ακόμη «σουπάδικο» υπήρχε κοντά στα ΚΤΕΛ, με σπεσιαλιτέ τον πατσά για τους …σκληροπυρηνικούς και παραδοσιακούς ξενύχτηδες μεγαλύτερης κυρίως ηλικίας. Η τριλογία των «σουπάδικων» έκλεινε με το γνωστό κάτω από το κεντρικό ξενοδοχείο «Αχίλλειον» με σταθερή πελατεία.

Φυσικά υπήρχαν πάντα οι λεγόμενες καντίνες με το αυθεντικό «βρώμικο» σε διάφορα σημεία κοντά στα νυχτερινά κέντρα. Hot dog και σουβλάκια με ιδιαίτερη νοστιμιά του …δρόμου.

Αλλά και τα σουβλατζίδικα υπήρξαν σταθερές αξίες. Το γνωστό και για χρόνια αγαπητό στους ξενύχτηδες που βρίσκεται στην Τρίγωνη πλατεία, ένα ακόμη στην Ασκληπιού και της ίδιας ιδιοκτησίας και επωνυμίας (δεν υπάρχει πια) στη Νέα Σμύρνη, κοντά σε γνωστό κέντρο νυχτερινής διασκέδασης που επίσης έχει βάλει λουκέτο.

Η νύχτα της Λάρισας όμως καλά κρατεί και όσο υπάρχει και είναι έντονη, τόσο έντονη θα είναι η ανάγκη του «βρώμικου» για κάθε ξενύχτη που σέβεται τον εαυτό του…