Ουδείς αναντικατάστατος;
Το «ουδείς αναντικατάστατος» δεν ισχύει για τη Δόμνα Σαμίου, την οποία χάσαμε στις 10 Μάρτη του 2012. Χάσαμε… Ναι, σε αυτήν την περίπτωση το πρώτο πληθυντικό βρίσκει απολύτως ορθή εφαρμογή.
Ουδείς αναντικατάστατος;
Το «ουδείς αναντικατάστατος» δεν ισχύει για τη Δόμνα Σαμίου, την οποία χάσαμε στις 10 Μάρτη του 2012. Χάσαμε… Ναι, σε αυτήν την περίπτωση το πρώτο πληθυντικό βρίσκει απολύτως ορθή εφαρμογή.
ΠΗΓΗ: Ι COOK GREEK τεύχος Νο 47
Η Δόμνα Σαμίου υπήρξε ένας πολύ δικός μας άνθρωπος, γιατί δεν ήταν ούτε η κλασική λαογράφος που μελετάει τη θνήσκουσα λαϊκή παράδοση, αλλά ούτε και η τραγουδίστρια που γνωρίζει στο κοινό των μορφωμένων το δημοτικό τραγούδι και τη λαϊκή δημιουργία. Υπήρξε και τα δύο μαζί, αλλά και κάτι παραπάνω…
Ήταν η αγαπημένη θεία που στο τραπέζι της Κυριακής (όταν πια είχαμε τελειώσει τον κοκκινιστό κόκορα με τις χυλοπίτες) έπιανε τους παλιούς ξεχασμένους σκοπούς, που στην πραγματικότητα δεν είχαμε ακριβώς ξεχάσει, αλλά μάλλον τους είχαμε καταχωνιάσει στα πιο απρόσιτα κελάρια της μνήμης. Η αγαπημένη θεία που κράταγε στα μπαούλα και τα ντουλάπια της κρυμμένες παλιές συνταγές και μοναδικά υφαντά από καιρούς μακρινούς,κι ήξερε να μας τα παρουσιάζει όχι για να μας κάνει μάθημα για το άφθιτο κλέος των αρχαίων προγόνων και ταρατατζούμ, αλλά ως κομμάτι της δικιάς μας τωρινής καθημερινής ζωής. Κι αυτό υπήρξε ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμά της. Γιατί ενώ υπάρχουν πολλοί (τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη) που συνέβαλαν στην ανάδειξη της λαϊκής παράδοσης, εντούτοις δεν ξέρω πόσοι άλλοι θα μπορούσαν να καυχηθούν ότι έκαναν τους ανθρώπους της εποχής του πλαστικού να συγκινηθούν και να νιώσουν δικά τους τα τραγούδια της εποχής των τεντζερέδων και των υφαντών.
Το επίτευγμα μάλιστα γίνεται ακόμα πιο αξιοσημείωτο αν αναλογιστούμε ότι η Δόμνα ξεκίνησε τη μεγάλη προσπάθειά της ακριβώς τη στιγμή που το δημοτικό τραγούδι είχε φτάσει στο έσχατο σημείο ανυποληψίας, επειδή η χούντα είχε μετατρέψει μια ορισμένη εκδοχή του στο επίσημο soundtrack της. Την ώρα ακριβώς που ο Παττακός ξεφτίλιζε τη λαϊκή παράδοση χορεύοντας διάφορα τσάμικα, η Δόμνα (με την πολύτιμη βοήθεια του Σαββόπουλου) έκανε «τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα» να υιοθετούν τον παλιό ζωναράδικο της Θράκης σαν soundtrack της δικής τους εξεγερμένης νιότης. Και όλα αυτά, παραμένοντας σεμνή και προσηνής, χωρίς να καβαλήσει ποτέ καλάμι – πράγμα που δεν είναι το πιο συνηθισμένο στη χώρα μας… Γι’ αυτό λοιπόν δεν ισχύει το «ουδείς αναντικατάστατος» για τη Δόμνα Σαμίου. Δεν θα μας λείψουν ποτέ οι εργατικοί λαογράφοι ήοι ευαίσθητοι μουσικοί που θα καταπιάνονται με τη λαϊκή παράδοση. Αλλά πού θα ξαναβρούμε μια Δόμνα να ιάνει τους παλιούς σκοπούς στα τραπέζια της Κυριακής; Εμείς, που καλά καλά ούτε τη σάλτσα του κόκορα δε μάθαμε να φτιάχνουμε ακόμη…
ΥΓ: Όλη της η δουλειά και πολλά στοιχεία από τη ζωή της στο εξαιρετικό www.domnasamiou.gr__
