Γιατί θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού οι δίκαιοι; Και ο Χριστός απαντά: «Γιατί ήμουν πεινασμένος και με θρέψατε, διψασμένος και με ξεδιψάσατε, ξένος και με φιλοξενήσατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και με επισκεφθήκατε, φυλακισμένος και ήρθατε να με δείτε». Και οι δίκαιοι θα απορήσουν: «Πότε στα κάναμε αυτά τα καλά Κύριε;». Και θα απαντήσει ο Κύριος: «Εφόσον τα κάνατε σε έναν από τους ασήμαντους αδελφούς Μου, σ’ Εμένα τα κάνατε».

Γιατί θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού οι δίκαιοι; Και ο Χριστός απαντά: «Γιατί ήμουν πεινασμένος και με θρέψατε, διψασμένος και με ξεδιψάσατε, ξένος και με φιλοξενήσατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και με επισκεφθήκατε, φυλακισμένος και ήρθατε να με δείτε». Και οι δίκαιοι θα απορήσουν: «Πότε στα κάναμε αυτά τα καλά Κύριε;». Και θα απαντήσει ο Κύριος: «Εφόσον τα κάνατε σε έναν από τους ασήμαντους αδελφούς Μου, σ’ Εμένα τα κάνατε».

Η πρωτοφανής απόφαση του δημάρχου της ιταλικής πόλης του Βορά, του Flavio Tosi, να τιμωρεί με πρόστιμο έως και 500 ευρώ όσους πολίτες ή εθελοντές ανθρωπιστικών οργανώσεων προσφέρουν φαγητό στους άστεγους της πόλης είναι εντυπωσιακά παράλογη. Αλλά μήπως το γεγονός ότι αντίπαλοί του καταγγέλλουν πως «η εξαγγελία γίνεται για ψηφοθηρικούς λόγους» είναι λιγότερο προβληματικό; Για την ακρίβεια η μόνη περίπτωση που θα μου φαινόταν λογικό να κερδίσει ψήφους ένας υποψήφιος ΕΠΕΙΔΗ σε τιμωρεί που μοιράστηκες το φαΐ σου με πεινασμένο, θα ήταν αν κατέβαινε στις Εκλογές για τον πιο Αντιπαθητικό Δήμαρχο του Μήνα.

Για τους αναγνώστες που τυχόν δεν έχουν διαβάσει την είδηση, παραθέτονται συνοπτικά οι λόγοι για τους οποίους ο κ. Tosi ισχυρίζεται ότι οδηγήθηκε στην «περίφημη» απόφασή του να βγάλει στην …παρανομία όσους δίνουν φαγητό σε άστεγους: «Όπως αποδεικνύουν φωτογραφίες πολιτών και οι εκθέσεις της αστυνομίας, πολλές περιοχές του ιστορικού κέντρου έχουν μετατραπεί σε μόνιμα σημεία κατανάλωσης τροφίμων από μέρους ατόμων χωρίς μόνιμη κατοικία {…}Έχουν συσσωρευτεί αποφάγια, στρώματα, αλλά και ακαθαρσίες των ατόμων αυτών».

Όντως πολύ τρομακτικά όλα αυτά για όποιον δεν του αρέσει να περπατάει μέσα στη βρόμα και στη δυσοσμία –και δεν ξέρω πραγματικά κανέναν που να του αρέσει– αλλά πριν μπούμε στην ουσία του παραλογισμού ας δούμε τι λέει ο Flavio Tosi στο σχετικό άρθρο του independent όταν αποφασίζει να γίνει λίγο πιο συγκεκριμένος: «Δίπλα στην Πιάτσα Dante υπάρχει ένας κήπος, όπου εδώ και κάμποσο καιρό η Ronda della Carita (σ.σ. ανθρωπιστική/φιλανθρωπική οργάνωση) διανέμει πακέτα φαγητού. Τώρα είναι 20 ή παραπάνω άστεγοι που κοιμούνται εκεί {…} η κατάσταση έχει βγει εκτός ελέγχου, γι’ αυτό το λόγο έπρεπε να προβώ σ’ αυτή την απαγόρευση».

Αν «20 ή παραπάνω άστεγοι» έχουν κατορθώσει να βγάλουν την κατάσταση εκτός ελέγχου και να δημιουργήσουν το τεράστιο υγειονομικό πρόβλημα που περιγράφει ο δήμαρχος στο συγκεκριμένο κήπο, μου δημιουργούνατι αβίαστα μερικές απορίες:

ΑΠΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ: Η Υπηρεσία Καθαριότητας του Δήμου του κ. Tosi δεν έτυχε να περάσει ποτέ από κει; Πόσο καιρό είναι εγκαταλειμμένος ο δημόσιος αυτός χώρος για να φτάσει στο όριό του από 20 άτομα; Όλοι ξέρουμε πως δε χρειάζεται να είσαι άστεγος για να πνίξεις μια πόλη στα σκουπίδια, μπορείς να είσαι μια χαρά στεγασμένος –αρκεί μια απεργία των υπαλλήλων καθαριότητας του Δήμου (ή η απουσία τους για οποιοδήποτε λόγο) για να αντιληφθεί κανείς ποιος στ’ αλήθεια κρατάει «καθαρή, ευπρεπή και πολιτισμένη» μια γειτονιά. Τα 45 κιλά σκουπίδια που παράγει ο καθένας μας το μήνα ως «μέσος Ευρωπαίος» αν δεν έβγαιναν κάποιοι καθημερινά να τα μαζεύουν, δε θα έχει αποδειχτεί το πολύ σε μια βδομάδα ότι οι «καλοί μας τρόποι» είναι απλώς το μικρούλι κερασάκι στην τούρτα της δημόσιας καθαριότητας;

ΑΠΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ: Γιατί υπάρχουν άστεγοι; Και η προσωπική ευθύνη των πολιτών ή η συλλογική των ανθρωπιστικών οργανώσεων πού ακριβώς κολλάει σ’ αυτή την ιστορία; Οι ευαισθητοποιημένοι στην τραγωδία του διπλανού τους άνθρωποι ΒΟΗΘΟΥΝ ΑΣΤΕΓΟΥΣ να επιβιώσουν. ΔΕΝ ΤΟΥΣ «ΠΑΡΑΓΟΥΝ». Η διαχρονική τάση των (όποιων) αρχών να αποποιούνται τις ευθύνες τους για τις συνέπειες της πολιτικής ή της διαχείρισής τους σε καυτά κοινωνικά ζητήματα και να τις πετούν όπου βρουν προκειμένου να επιβιώσουν, είναι γνωστή και διαπλανητική υπόθεση. Όμως ακόμη και η στρεψοδικία έχει κάποιο όριο για να δουλέψει. Το όριο της λογικής.

ΑΠΟΡΙΑ ΤΡΙΤΗ: Τι πολίτες ονειρεύεται ο κ. Tosi (και οι τυχόν ομοϊδεάτες του, όπου κι αν κατοικούν); Διαβάτες που σεργιανώντας στα ιστορικά λιθόστρωτα «της πόλης του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας» σκοντάφτουν στα πόδια πεινασμένων, κοντοστέκονται να τους σιγοψιθυρίσουν «θα σας έδινα ένα σάντουιτς, αλλά δυστυχώς είστε ικανός να πετάξετε το χαρτί κάτω» και συνεχίζουν τον ονειρικό τους περίπατο βυθισμένοι σε ρομαντικές σκέψεις περί μεγάλων ερώτων που μοιραία γεννά η Βερόνα; Αυτό;

ΑΠΟΡΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ: Αυτός, ο Πάπας πότε ακριβώς αφορίζει;