Έχετε «τσεκάρει» ποτέ πώς κάνει ένα μωρό όταν το βάλεις μπροστά σε ανοιχτή τηλεόραση; Σηκώνει το κεφάλι, ο λαιμός του συσπάται με ένα μικρό ρίγος έκπληξης, το σώμα ακινητεί, τα μάτια γουρλώνουν, οι κόρες του διαστέλλονται, τα δάχτυλα λυγίζουν σε μια περίεργη λαβή, το στόμα του ανοίγει αφήνοντας μικρά ηδονικά κι απορημένα βογγητά. Τουλάχιστον το δικό μου, έτσι έκανε.

Έχετε «τσεκάρει» ποτέ πώς κάνει ένα μωρό όταν το βάλεις μπροστά σε ανοιχτή τηλεόραση; Σηκώνει το κεφάλι, ο λαιμός του συσπάται με ένα μικρό ρίγος έκπληξης, το σώμα ακινητεί, τα μάτια γουρλώνουν, οι κόρες του διαστέλλονται, τα δάχτυλα λυγίζουν σε μια περίεργη λαβή, το στόμα του ανοίγει αφήνοντας μικρά ηδονικά κι απορημένα βογγητά. Τουλάχιστον το δικό μου, έτσι έκανε.

Φαντάζομαι πως άμα είσαι μωρό, η τηλεόραση είναι το απόλυτο fun park. Εικόνες, χρώματα, τραγουδάκια, διάφορες  καθησυχαστικές φωνές, ξανθές κυρίες και παιδάκια κι άλλα μωρά που μπουσουλάνε. Καθόλου άνθρωποι «ανθρωπένιοι» που φωνάζουν, μυρίζουν παράξενα, σε γδύνουν, σε τραβολογάνε ή σκύβουν επάνω σου και σε κοιτάνε επίμονα. Οι παιδοψυχολόγοι θα ’πρεπε να το λάβουν υπόψη τους αυτό.

Χωρίς να το θέλω, όποτε ακούω «ειδικούς» να μιλάνε για τα παιδιά,  νευριάζω. Με εκνευρίζει ο τόνος τους -σταθερός κι εμφαντικός σαν σφυρί που χτυπάει πάνω στο καρφί- με ανταριάζει η γλώσσα τους, όλο ωραία επιρρήματα, νούμερα, στατιστικά, μελέτες. Με ενοχλεί, κυρίως, η σίγουρη, ήσυχη επιστημοσύνη τους, που στρογγυλοκάθεται πάνω σε κείνα τα μπετόν- «δεν πρέπει». «Τα παιδιά δεν πρέπει». Τα παιδιά δεν πρέπει π.χ. να βλέπουν τηλεόραση τα πρώτα δύο χρόνια, και μετά, άντε, το πολύ δύο-τρεις ώρες την ημέρα και μόνο τα «καλά» προγράμματα, τρένα που μιλάνε, λαγούς και μελισσάκια, τα οποία πρέπει και να παρακολουθείς μαζί τους για να συζητάτε μετά τις σκηνές βίας. Δηλαδή; Ε, να …τι θα γίνει άμα χάσει το τρένο το φουγάρο του ή τα σκουλήκια μπουν στο λαχανόκηπο του λαγού και τον ρημάξουν. Τέτοια πράγματα. Εντάξει, και τώρα ας σηκώσει το χέρι της όποια τα άκουσε όλα αυτά και δεν σκέφτηκε: «Συγγνώμη, αυτός έχει παιδιά ;»

Έτσι για αλλαγή, θα ήθελα μια φορά κάποιος «ειδικός» να μιλήσει για το real thing. Π.χ. τι υποτίθεται ότι μπορεί να κάνει μια μάνα που είναι μαντρωμένη όλη μέρα σε ένα σπίτι με ένα μωρό αν δεν ανοίξει ΠΟΤΕ την τηλεόραση ή πώς απασχολείς ένα δίχρονο τις περίπου δεκαπέντε ώρες που είναι ξύπνιο (ενώ πρέπει ταυτοχρόνως, σε μόνιμη βάση, να πας στη δουλειά, να μαγειρέψεις, να ταΐσεις, να πλύνεις, να ξεσκατίσεις, να καθαρίσεις, να σιδερώσεις, να στρώσεις κρεβάτια και να απαντήσεις στα τηλέφωνα). Ή γιατί όλα τα πιτσιρίκια βαριούνται τα τρενάκια, αλλά δαιμονίζονται με κάτι μπλε, σαχλά τέρατα με φτερά που σώζουν τον πλανήτη και γιατί στα video clubs δεν βρίσκεις ποτέ ξενοίκιαστο τον «Ρατατούη». (Ποιος τον βλέπει όλη μέρα, ο Βέλτσος;).

Θα ήθελα να μου πουν τι γίνεται με την κανονική ζωή και τους κανονικούς ανθρώπους που βλέπουν τηλεόραση και έχουν και παιδιά που κάνουν το ίδιο και ναι, μερικές φορές η «Ντόρα η εξερευνήτρια» κάνει baby sitting, την ώρα που εσύ λαγοκοιμάσαι στον  καναπέ για να μην σέρνεσαι μετά σαν πτώμα όλη μέρα. Κι επίσης, τι πρέπει να πεις στο πιτσιρίκι που σε ρωτάει, γιατί είναι ο μόνος που δεν βλέπει Extreme Dinosaurs, (μπλέ και κόκκινα σαχλά τέρατα, που τους κυνηγάνε κάτι άλλα, δεν θες να ξέρεις), αφού ΟΛΟΙ στο σχολείο βλέπουν και μετά το παίζουν κιόλας στο διάλειμμα -αλλά εκείνον όχι. (Που σημαίνει, εν ολίγοις, πως κάνεις, δεν κάνεις το «σωστό», την ενοχή δεν τη γλιτώνεις…)

Ή τέλος, τι εστί «σκηνή βίας» και γιατί δεν είναι βία όταν ο κυνηγός ξεκοιλιάζει τον λύκο για να βγάλει την Κοκκινοσκουφίτσα, αλλά είναι όταν ο ρημαδο-Πίκατσου ξερνάει αστραπές από τα μάγουλά του. Συγγνώμη, θα ήθελα λίγη περισσότερη πραγματικότητα, παρακαλώ