Κανένας εθισμός σε κανένα τρόφιμο –ούτε γλυκό ούτε λιπαρό– δεν τεκμηριώνεται επιστημονικά αποφάνθηκαν οι ειδικοί σε σχετική ημερίδα του Βρετανικού Ιδρύματος Διατροφής (BNF), που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Λονδίνο.

Κανένας εθισμός σε κανένα τρόφιμο –ούτε γλυκό ούτε λιπαρό– δεν τεκμηριώνεται επιστημονικά αποφάνθηκαν οι ειδικοί σε σχετική ημερίδα του Βρετανικού Ιδρύματος Διατροφής (BNF), που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Λονδίνο.

Στην ημερίδα συμμετείχαν διακεκριμένοι επιστήμονες από ποικίλες ειδικότητες και ιδού τα συμπεράσματα, που σταχυολογήσαμε από σχετικό δημοσίευμα του nutrimed.gr:

• Δεν έχει τεκμηριωθεί ποτέ ότι οποιοδήποτε τρόφιμο ή συστατικό μπορεί να προκαλέσει εθισμό στον άνθρωπο, καθώς η διέγερση συγκεκριμένων κέντρων του εγκεφάλου αποτελεί στην πραγματικότητα μία απολύτως φυσιολογική διαδικασία. Τόσο η ζάχαρη όσο και όλα τα πρόσθετα σάκχαρα που περιέχονται στα γλυκά τρόφιμα, ανήκουν στην κατηγορία των υδατανθράκων και, όταν διασπώνται από τον ανθρώπινο οργανισμό, παρέχουν γλυκόζη, το βασικό δηλαδή συστατικό που απαιτείται προκειμένου να λειτουργήσει σωστά ο εγκέφαλος. «Δεν είναι λοιπόν παράξενο το γεγονός ότι ενεργοποιούνται συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου μετά την κατανάλωσή τους», ανέφερε ο Peter Rogers, καθηγητής βιολογικής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Bristol.
• Δεν είναι περίεργο πάντως το ότι αναζητούμε τη γλυκιά γεύση. Η Sara Stanner, διευθύντρια του επιστημονικού προγράμματος του BNF, τόνισε ότι «οι άνθρωποι δείχνουν μία έμφυτη προτίμηση στη γλυκιά γεύση από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, καθώς είναι καταγεγραμμένη στο DNA τους». Δεν είναι παράλογο να αισθάνεται κανείς ότι η επιθυμία για γλυκιά γεύση «υποκινείται» από μια φυσιολογική ανάγκη.
• Ο εθισμός χρησιμοποιείται ως «άλλοθι». Η λανθασμένη ωστόσο πεποίθηση ότι κάποιος είναι εθισμένος σε συγκεκριμένο τρόφιμο ή συστατικό μπορεί να τον παρασύρει στην υπέρμετρη κατανάλωσή του, καθώς θεωρεί ότι εξαιτίας του «εθισμού» χάνει τον έλεγχο της συμπεριφοράς του. «Ο όρος του εθισμού στα τρόφιμα χρησιμοποιείται ως άλλοθι από τους καταναλωτές στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν την υπερβολική πρόσληψη φαγητού» ανέφερε ο John Blundell – καθηγητής ψυχοβιολογίας στο Ινστιτούτο Ψυχολογικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Leed. «Είναι, ωστόσο, ανώφελο να αποδίδουμε την αύξηση του βάρους και την υπερκατανάλωση τροφίμων στην υποτιθέμενη “εξαρτησιογόνο” δράση των τροφίμων ή/και των συστατικών τους» πρόσθεσε, επισημαίνοντας ότι στο υπερβάλλον βάρος και την παχυσαρκία εμπλέκεται ένα πλήθος παραγόντων.