Κοντεύουμε να ξεχάσουμε ότι υπήρξαν κι εποχές που το μόνο «σκανδαλώδες» σε ένα ελληνικό υποβρύχιο ήταν η γλυκιά του γεύση και το μεθυστικό άρωμα μαστίχας.

Κοντεύουμε να ξεχάσουμε ότι υπήρξαν κι εποχές που το μόνο «σκανδαλώδες» σε ένα ελληνικό υποβρύχιο ήταν η γλυκιά του γεύση και το μεθυστικό άρωμα μαστίχας.

Καλοκαιράκι απόγευμα, μπαλκόνι, η οικογένεια μαζεμένη μετά τον μεσημεριάτικο υπνάκο, να ’σου  κι η γιαγιά με το ασημένιο δισκάκι, το σεμεδάκι, τα «υποβρύχια» και τα παγωμένα νερά. Μια γλυκιά καλοκαιρινή ανάμνηση από ένα αγαπημένο παραδοσιακό ελληνικό προϊόν: το «υποβρύχιο». Τα παιδιά προτιμούσαν συνήθως τη βανιλάτη εκδοχή ως πιο ήπια, οι μεγάλοι διάλεγαν υποβρύχιο με χιώτικη μαστίχα, αλλά όλοι μαζί απολάμβαναν να βυθίζουν το κουτάλι με το λευκό, ολόγλυκο παρασκεύσμα στο ποτήρι με το κρύο νερό. Μπορεί τα γλυκά ελληνικά υποβρύχια να παραπέμπουν σε καυτές, λιόλουστες μέρες αλλοτινών καλοκαιριών, όμως το γλύκισμα συνδέεται κατά έναν παράξενο τρόπο και με την ελληνική Πρωτοχρονιά, αφού κάποιοι παλιοί υποστηρίζουν ότι εμφανίζεται στα κάλαντα με το παλιό, κωνσταντινουπολίτικο όνομά του: «ζαχαροκάντιο ζυμωτή». Τώρα, θα αναρωτιέστε, πού τα θυμηθήκαμε όλα αυτά; Η αλήθεια είναι ότι εμείς ειδήσεις βάλαμε να ακούσαμε. Αλλά «υποβρύχιο» στο «υποβρύχιο», ο νους έφτασε εκεί που αισθανόταν καλύτερα…