Δεν είναι που έχει μακράν τα καλύτερα καρπούζια, είναι που δεν ξέρεις ποτέ τι θα ακούσεις από το στόμα του.
Δεν είναι που έχει μακράν τα καλύτερα καρπούζια, είναι που δεν ξέρεις ποτέ τι θα ακούσεις από το στόμα του. Πνευματικά δικαιώματα υποψιάζομαι ότι θα ζητήσει ο καρπουζάς (ο watermelon dealer της περσινής στήλης) αν συνειδητοποιήσει ότι δεν περνάει καλοκαίρι που να μην προσφέρει τον τίτλο στην παρούσα στήλη.
Κυριακή πρωί, η επομένη της επιστροφής από την Ιθάκη πατάω φρένο, τραβάω χειρόφρενο και του λέω «ένα καρπούζι – ξέρεις εσύ». Διαλέγει το προϊόν και πριν το βάλει στη σακούλα κάνει μια παύση θεατρική -τύπου SILA- με κοιτάει κατάματα και μου λέει γεμάτος πικρία «χάλια είμαι, ξέρεις να ξεματιάζεις;»! Ο Στέλιος είναι ένας από τους λόγους που χαίρομαι να γυρίζω σε αυτή την πόλη…
…και ο καλλιτεχνικός οργασμός του Σεπτεμβρίου, επίσης. Μαζί με τους κατοίκους που είχαν το προνόμιο να κάνουν διακοπές είτε στις παραλίες είτε στα βουνά της χώρας, επιστρέφουν πίσω και όλα τα σχήματα που όργωσαν την περιφέρεια μοιράζοντας συγκίνηση ή πίκρα. Κι επειδή τα φεστιβάλ του Λεκανοπεδίου δεν έχουν ακόμη τελειώσει, σπεύστε να δείτε «Εκκλησιάζουσες» σε σκηνοθεσία Θεοδωρόπουλου με εξαιρετική Λαμπρόγιαννη και απίστευτο Δεντάκη, με μουσική Μικρούτσικου και με έναν καταπληκτικό χορό δουλεμένο από τη Στελλάτου! Θέλω να δω και «Οιδίποδα», αλλά δεν έχω προλάβει μέχρι τη στιγμή που γράφω τη στήλη, είδα όμως «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», όπου ο σκηνοθέτης κατάφερε να βουλιάξει αρκετούς ικανούς ηθοποιούς, έναν άξιο μουσικό κι έναν ακόμη αξιότερο σκηνογράφο στους δέκα πόντους νερού –ή μήπως φορμόλης;– του σκηνικού! Οι μόνοι ακροβάτες που διασώθηκαν ηρωικά ήταν ο Χατζησάββας και κάποια κορίτσια του χορού…
Μιλώντας για ακροβάτες, αδυνατώ να μην αναφερθώ στο Alegria! H ζωντανή μουσική και οι καταπληκτικές φωνές, όλη αυτή η μάχη των σωμάτων με τα όρια και τις δυνατότητές τους, η σκέψη ότι για να παίζεις με τη φωτιά πρέπει να έχεις καεί και η γνώση ότι από την πτώση δε σε σώζει κανένα δίχτυ… Στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου τα λόγια του Ζενέ από το Σχοινοβάτη «(…)σκοτάδι τα χιλιάδες μάτια που σε κρίνουν, που φοβούνται και προσδοκούν την πτώση σου(…)» μετέτρεψαν τη βραδιά μου σε αιώρηση μεταξύ σκληρής πραγματικότητας και μαγείας.
Κάπως έτσι ονειρικό ήταν και το βράδυ της δεύτερης αυγουστιάτικης πανσελήνου! Δηλαδή όχι από την αρχή… Ξεκινήσαμε για μια αρχαιότσαρκα και πέσαμε επάνω σε μαινόμενους συμπολίτες που διά της βίας απαιτούσαν να βιώσουν ρομαντικές στιγμές στον Ιερό Βράχο, ο οποίος ήταν κλειστός λόγω εργασιών που θα έθεταν την ακεραιότητα των νυχτερινών επισκεπτών σε κίνδυνο. Ο πολιτισμός σε όλο του το μεγαλείο! Καταλήξαμε για καλή μας τύχη στην υπέροχη ταράτσα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, στον πεζόδρομο του αρχαιολογικού χώρου του Κεραμεικού, οι οποίοι προσέφεραν, στους φίλους που ανέβηκαν επάνω κρασί υπό τους ήχους μια jazz μπάντας, με απρόσκοπτη θέα σε όλες τις αρχαιότητες της περιοχής. Έτσι κάπως μάθαμε για τις εβδομαδιαίες προβολές θερινού σινεμά στην αυλή τους και την προσπάθεια να ανοίξουν οι πόρτες του συλλόγου και να μοιραστούν μαζί μας σύγχρονες εμπειρίες που μπορεί να προσφέρει ο αρχαίος πολιτισμός μας.
Θαυμάσια εμπειρία θερινής προβολής ζήσαμε στους ορεινούς Μελιγγούς, ένα μικρό χωριό των Ιωαννίνων. Νέοι άνθρωποι -ελπίζω όχι αιθεροβάμονες- ξαναζωντάνεψαν το παλιό σχολείο, μετατρέποντας μια παλιά αίθουσα σε βιβλιοθήκη, μια άλλη σε χώρο δημιουργικής απασχόλησης παιδιών και την αυλή σε θερινό σινεμά! Ρεφενέ προτζέκτορας, ηχεία, πανιά προβολής και ποπ κορν σε σακουλάκια μνημοσήνων ή σε χάρτινα χωνιά για… τις ευπαθείς ομάδες. Πρώτες κατέφθασαν οι ηλικιωμένες κυρίες της φωτογραφίας, μερικές από τις οποίες δεν είχαν δει ποτέ τους σινεμά! Ο επιθεωρητής Κλουζό επί της οθόνης μάς έκανε για άλλη μια φορά να κλαίμε! (Και αυτή η Κλαούντια Καρντινάλε… τι να πω;)
Μεγάλος κινηματογραφικός μου έρωτας είναι και «Ο εραστής της κομμώτριας» του Πατρίς Λεκόντ, ο οποίος προβάλλεται ξανά. Όσοι εξ υμών δεν τον έχετε δει, αξίζει να δείτε μια ερωτική ιστορία όπου ο Ρωμαίος δεν είναι ρωμαλέος, η Ιουλιέτα είναι κομμώτρια κι ο έρως, ως οφείλει, είναι απρόβλεπτα μοιραίος. Ένας ύμνος στο πάθος και στον -πέρα από κάθε λογική- έρωτα (ως οφείλει δις).
Οι λάτρεις του χορού και των παραμυθιών μπορούν να περιμένουν μια ιστορία που -αντίθετα από τον Ρωμαίο και τον Εραστή- αρχίζει με θάνατο και τελειώνει με αγάπη. Πρόκειται για την Ωραία Κοιμωμένη των Grigorovich Ballet (μόνο ο Κωστάλας μπορεί να απογειώσει αυτά τα ονόματα), μια από αυτές τις υπερπαραγωγές των 100 συντελεστών, στις οποίες μας έχει συνηθίσει η εταιρεία που διαχειρίζεται το Badminton και η οποία έρχεται στην Αθήνα για πέντε παραστάσεις. Ομολογώ ότι είμαι φαν του χώρου, καθώς αυτά τα -επενδεδυμένα με υπέροχη μουσική- θεάματα μπορείς να τα απολαύσεις εποπτικά και από τις πιο απομακρυσμένες θέσεις, με τιμές εισιτηρίου που δεν είναι απαγορευτικές!
Καλό αποκαλόκαιρο! που λέει κι ο φίλος Αυγουστίνος!
• Καρπούζια «Ο Βαγγέλης» (αδελφός Στέλιου), Λαυρίου και Τήνου – Νέα Φιλοθέη
• «Ο σκοινοβάτης», Ζαν Ζενέ, εκδ. Καστανιώτη
• «Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων», Ερμού 134, www.sea.org.gr, τηλ. 212-254 0300
• «Η Ωραία Κοιμωμένη», 11-14 Οκτωβρίου, Ολυμπιακά ακίνητα Γουδή, www.badmintontheater. gr, τηλ. 210-8840600
@: [email protected] εκφραστείτε ελεύθερα εδώ, χωρίς αιδώ! Στείλτε σκέψεις, ιδέες, διαφωνίες, φωτογραφίες…
