Ανακαλύψαμε πίτες με άψογο, χειροποίητο φύλλο και εξίσου σπιτίσια γέμιση σε «αδιάφορο» cafe στον Ορνό, σκάσαμε στα «σούβλας» με 35 ευρώ δύο άτομα στο ίδιο μέρος και ήπιαμε ούζο με ντόπια μεζεκλίκια, μόστρες με ορίτζιναλ κοπανιστή και το διάσημο κρεάτινο λουκάνικο, σε καφέ-ουζερί στο Γιαλό, λίγα μέτρα πιο πέρα από κει που μας άφησε το καραβάκι από Δήλο. Α, και κάτι ακόμη: αναζητήσαμε την «άλλη» Μύκονο –δεν υπάρχει!
Στο καφέ-ουζερί του «Μπακόγια»
Θα το βρείτε ανάμεσα στις καφετέριες του Γιαλού απέναντι σχεδόν από το μαρμάρινο πάγκο της ψαραγοράς που κοσμούσε το Μάιο το εξώφυλλο του I Cook Greek (ω ναι, υπάρχει ακόμη και λειτουργεί τα πρωινά, όταν οι αέρηδες επιτρέπουν στους ψαράδες να βγάλουν ψαριές). Είναι το καφέ-μπαρ του Μπακόγια και αν είχατε καταλήξει στο δυσάρεστο συμπέρασμα ότι αποκλείεται στο «νησί των ανέμων, που το γλέντι δεν τελειώνει ποτέ» να πιείτε ένα κανονικό ουζάκι, εδώ θα χαμογελάσει το χειλάκι σας! Ούτε ελιές-μπονζάι στο τραπεζάκι ούτε lounge καναπέδες μπηγμένοι στην άμμο ούτε Mamma Mia στα decks και αθηναϊκού τύπου δημιουργικοί meta-μεζέδες. Βολευτείτε με «μόστρες», παξιμάδι, ελαιόλαδο, ντομάτα και –επιτέλους– αυθεντική κοπανιστή Μυκόνου, το θαυμαστό πικάντικο τυρί που κινείται γευστικά μεταξύ μιας κλασικής κοπανιστής και ενός μπλε τυριού.
Ζητήστε ακόμη να σας τηγανίσουν καμιά ομελέτα και γνήσιο λουκάνικο Μυκόνου: θα ενθουσιαστείτε με το πόσο υπερτερεί η περιεκτικότητά του σε κρέας σε σχέση με τα λιπαρά του, γεγονός που το κατατάσσει στα πιο ποιοτικά λουκάνικα της Ελλάδας. Αν είστε τυχεροί θα βρείτε και λούζα –το φιλέτο που ωριμάζει στο αλάτι, το πιπέρι και το θρούμπι, έπειτα κλείνεται στο έντερο του χοιρινού και στεγνώνει στον αιγαιοπελαγίτικο αέρα, πριν αποτελέσει έναν εκλεκτότατο τοπικό μεζέ.
Στου Μπακόγια, ανάλογα τη μέρα θα γευτείτε επιπλέον φρέσκα θαλασσινά, πίνες κι αχινούς, μα κυρίως θα …αράξετε σε ένα αυθεντικό νησιώτικο μαγαζάκι με θέα «το μολαράκι», που λένε κι οι ντόπιοι. Ενημερωτικά: 2 άτομα χωρίς διάθεση οικονομίας σε φαΐ και ούζο (αλλά και χωρίς θαλασσινά) πληρώσαμε περίπου 50 ευρώ. Tip. Φυλάξτε τα ουζάκια στον Μπακόγια για τη μέρα που θα επισκεφθείτε τη Δήλο –το τελευταίο καραβάκι θα σας φέρει πίσω από το «Ιερό Νησί» κατά τις 3.30-4.00 το απόγευμα και θα σας αφήσει μερικά μέτρα από το ουζερί. Να την επισκεφτείτε τη Δήλο, πρόκειται για ένα νησί-αρχαιολογικό πάρκο που συγκλονίζει.
Μέσα στα απίστευτης έκτασης ευρήματα θα ζωντανέψει μπροστά σας μια πόλη ολόκληρη, με την αγορά της, το ψαράδικό της, την ταβέρνα της, το θέατρό, τους ναούς και τις κατοικίες της και θα σας αποκαλύψει μυστικά της καθημερινής ζωής ανθρώπων που πέρασαν από αυτά τα χώματα χιλιάδες χρόνια πριν.
Σπιτικές πίτες στο χέρι από το «Γιαλούδι»
Εκεί ακριβώς που ο κεντρικός δρόμος του Ορνού συναντάει την παραλία, στο δεξί σας χέρι υπάρχει ένα γωνιακό café που αν δε συνέτρεχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος (λ.χ. ότι χάσατε το τοπικό λεωφορείο και είπατε να πιείτε έναν καφέ κάπου που να βλέπετε τη στάση περιμένοντας το επόμενο). Πρόκειται για το «Γυαλούδι», που η θέση του θα ήταν μια χαρά, αν τα δεκάδες παρκαρισμένα αυτοκίνητα και στη συνέχεια οι δεκάδες ομπρέλες δεν του είχαν κόψει κάθε ορατότητα προς τη θάλασσα –η οποία είναι μπροστά του (!).
Το μικρό όμως cafe κρύβει μεγάλους γευστικούς πειρασμούς: κάθε μέρα μια καλή κυρία ανοίγει φύλλο με τη βέργα σε ένα δωματιάκι και δημιουργεί 3 είδη σπιτικής πίτας η μία καλύτερη από την άλλη: κοτόπιτα με πιπεράτη γέμιση αληθινού κοτόπουλου, μανιταριών και πιπεριάς, σπανακόπιτα με πλούσια γέμιση από φρέσκο σπανάκι, διακριτική παρουσία καρότου, φρέσκα κρεμμυδάκια και μυρωδικά και τυρόπιτα με ένα υπέροχο γλυκό μείγμα λευκών τυριών και ουχί …παστωμένη στη φέτα. Τις πίτες που γίνονται …κόλλημα, μπορεί κανείς είτε να τις καταναλώσει επιτόπου (ακούγοντας…Καλογιάννη!) είτε να τις πάρει μαζί του.
Κάτι μου λέει ότι εξίσου πετυχημένα θα πρέπει να είναι και τα σπιτικά γλυκά που πήρε το μάτι μου με την παλιομοδίτικη διακόσμηση, αλλά την τόσο μα τόσο πλούσια και δελεαστική εικόνα που παρουσίαζαν: κέικ βανίλιας και σοκολάτας, αναποδογυρισμένη μηλόπιτα μηλόπιτα να φαίνονται τα φρέσκα φρούτα και φουσκωτό-φουσκωτό κάροτ κέικ. «Κόλαση» με 4 ευρώ το κομμάτι.
Τα λιγότερα λεφτά τα πήρε ο Λευτέρης
Αν ανήκετε στους ελάχιστους τυχερούς που κάνουν τις διακοπές τους το Σεπτέμβρη, είχατε υπολογίσει να μείνετε στο νησί καμιά βδομάδα, αλλά βλέπετε από την τρίτη μέρα το πορτοφόλι σας να λεπταίνει ανησυχητικά, πριν αρχίσετε να φορτώνετε τις ήδη φορτωμένες κάρτες περάστε από το ψητοπωλείο του Λευτέρη, στον Ορνό επίσης. Φάγαμε εξαιρετικό κοντοσούβλι, περιποιημένο εξοχικό, ξεγυριμένο πιτόγυρο και χεράτες τηγανητές πατάτες. Πήραμε και χωριάτικη και μπίρες και πληρώσαμε στρογγυλεμένα προς τα επάνω 35 ευρώ! Πουθενά αλλού δε μας συνέβη ανάλογο ευτυχές γεγονός. Ο μέσος όρος με κρασί ήταν γύρω στα 70-80 ευρώ αλλά χωρίς να κυνηγάμε ό,τι πιο ακριβό πληρώσαμε και 200.
Έχασα την εμπειρία του El Greco στον Τούρλο, για το οποίο μου μίλησε ο Δημήτρης Ρουσουνέλος (επισκεφθείτε τον στη Scala, στο Ματογιάννι), αλλά δυστυχώς μια μέρα πριν φύγουμε, ότι αξίζει τόσο η κουζίνα (θαλασσινή με …τρέλα και όχι μόνο) όσο και η προσωπικότητα του ιδιοκτήτη του Γιώργου Ριζόπουλου.
Παρά το γεγονός ότι με ιντριγκάρισαν ιδιαιτέρως οι περιγραφές κάποιων πιάτων σε συνδυασμό με την ατάκα ότι πρόκειται για ένα μαγαζί στο οποίο ψάχνεις ανοιχτήρι κονσέρβας και δε βρίσκεις διότι από άποψη δε χρησιμοποιείται κανένα μη φρέσκο υλικό, το πρόγραμμα δεν έβγαινε με τίποτα. Την επομένη οπωσδήποτε.
Ευχαριστήθηκα 3-4 πιάτα του Τσανακλίδη στο Kuzina της Μυκόνου, αν και δεν είχα ακούσει τα καλύτερα: τόσο οι καβουροκεφτέδες όσο και η σπαγγετάδα με τα θαλασσινά αλλά και τα δύο διαφορετικά πιάτα με τόνο που δοκίμασα, ορεκτικό και κυρίως, ήταν όλα προσεγμένα και γευστικότατα και σε λογικές τιμές.
Απογοητεύτηκα με το ριζότο κοτόπουλου του Φιλιππή. Έχανες το ρύζι από την πολλή και έντονη παρουσία της σάλτσας ενός μαγειρευτού κοτόπουλου. Η οποία θα ήταν ιδανική για να σερβιριστεί σε μετρημένες δόσεις δίπλα σε ένα «δικό μας» πιλαφάκι ή πάνω σε μακαρόνια… Απελπίστηκα με το γλυκό καλτσόνε της συμπαθέστατης Μπαντάνας. Όσο νόστιμη και να είναι η ζύμη –που είναι και φαίνεται στις αλμυρές πίτσες- πώς να «κατεβάσεις» ένα κουτί νουτέλα που κρύβεται μέσα της χωρίς να λιγωθείς; Ματαίως έψαχνα ίχνη μασκαρπόνε για να σωθώ… Εξεπλάγην με την αναστάτωση που μπορεί να φέρει στο κατά τα άλλα συμπαθέστατο Hippie Fish με το υπέροχο ηλιοβασίλεμα στην παραλία του Αι Γιάννη το μάλλον σύνηθες αίτημα για τιμολόγιο. Αρχικά μας είπαν ότι δεν κόβουν μικρά τιμολόγια (75 ευρώ), στη συνέχεια ότι κόβουν, αλλά λείπει εκείνος που χειρίζεται το σχετικό υπολογιστή, μετά ότι βρέθηκε ο απών, αλλά θα μας το αποστείλουν ταχυδρομικά. Και τελικά μας το έφεραν στο τραπέζι.
