Σκέφτηκα να κάνω ένα tribute σε feel-good δίσκους και ταινίες. Καθότι ο Σεπτέμβριος, που όλοι είναι στην κλάψα για το καλοκαίρι που φεύγει και με χαμηλό -λόγω κρίσης- ηθικό, απαιτεί πράγματα να μας διώχνουν τις κακές σκέψεις (για να μη σας πω τις σκέψεις γενικά) και απλώς να μας φτιάχνουν τη διάθεση. Καλά δεν έκανα;
Feel-good ταινίες
Fantastic Mr. Fox
Συνταγή: O δημιουργός της «Οικογένειας Τένεμπαουν» Wes Anderson αναμειγνύει στο σκεύος του stop motion φιγούρες βγαλμένες από παιδικά όνειρα (με τις φωνές των Τζορτζ Κλούνι, Μέριλ Στριπ, Μπιλ Μάρεϊ και Όουεν Ουίλσον), σαρκαστικό χιούμορ, κοινωνικό σχολιασμό και μινιμαλιστική σκηνοθεσία, ακολουθώντας τη συνταγή ενός επιτυχημένου βιβλίου από τον συγγραφέα τού «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο της σοκολάτας».
Αποτέλεσμα: Ένα πρωτότυπο ενήλικο cartoon, πραγματικό χάρμα οφθαλμών, που γοητεύει με την εκκεντρικότητα, την εξυπνάδα και την καλλιτεχνική του αρτιότητα.
Hot Tub Time Machine
Συνταγή: Αν και η ελληνική απόδοση του τίτλου («Ένα τρελό τρελό τζακούζι») τα λέει όλα από μόνη της, θα αναφέρω απλά το βασικό plot του σεναρίου: τέσσερις όχι ιδιαίτερα πετυχημένοι φίλοι, μετά από μια βραδιά ατελείωτου αλκοόλ, τηλε-μεταφέρονται με τη βοήθεια ενός… τζακούζι στο έτος 1987. Θέλετε κι άλλο;
Αποτέλεσμα: Απενεργοποιημένη αμερικανιά στα πρότυπα των teen movies της δεκαετίας του ’80, στηρίζει την επιτυχημένη συνταγή της στο γεγονός ότι δεν παίρνει ούτε μια στιγμή τον εαυτό της στα σοβαρά, απευθύνεται κυρίως σε αντροπαρέες, συνδυάζεται με πίτσα και μπίρες και αντιπαθεί τους σκεπτόμενους θεατές.
Toy Story 3
Συνταγή: Η Pixar συγκεντρώνει για τρίτη φορά 
στην πολύχρωμη (και τρισδιάστατη πλέον) χύτρα
της όλους τους χαριτωμένους αντι-ήρωες
πρωταγωνιστές του Toy Story, προσθέτει όσα
προσδιορίζουν την έννοια της «παιδικής αθωότητας»,
μια γενναία πρέζα συγκίνησης, λεπτοκομμένο ενήλικο χιούμορ και αρκετά γραμμάρια δράσης.
Αποτέλεσμα: H πιο επιτυχημένη συνέχεια του δημοφιλούς franchise, αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς φέτος το καλοκαίρι και αποτέλεσε τον ιδανικότερο συνδυασμό παιδικού θεάματος και ενήλικης απόλαυσης.
Get Him to the Greek
Συνταγή: Ο Judd Apatow, δημιουργός του κινηματογραφικού bromance (της αντρικής απάντησης στα chic-flicks δηλαδή), επέστρεψε φέτος με μια νέα συνταγή, βασικά υλικά της οποίας -πέρα από το παραδοσιακό κανιβαλικό χιούμορ- είναι τα ευτράπελα και τα εξωφρενικά επεισόδια και οι πρωταγωνιστές του προπέρσινου «Forgetting Sarah Marshal», Jonah Hill και Russell Brand. Σε αυτή την περίπτωση ο Hill υποδύεται έναν μουσικό μάνατζερ που αναλαμβάνει μια φαινομενικά απλούστατη αποστολή. Να μεταφέρει τον εκκεντρικό ροκ σταρ Russell Brand από την Αγγλία στην Αμερική. Όταν όμως γνωρίσει τον εν λόγω κύριο, θα αντιληφθεί πως η αποστολή του όχι απλά δεν είναι εύκολη, αλλά μπορεί να ανατρέψει την ισορροπία όλης του της ζωής.
Αποτέλεσμα: Μια ιλιγγιώδης κωμωδία για την κωμικοτραγική πλευρά του rockstar lifestyle που προκειμένου να πετύχει τον σκοπό της, δηλαδή να σε κάνει να γελάσεις, χρησιμοποιεί όλα τα ανορθόδοξα μέσα. Στο τέλος όμως θα φύγεις με καινούριους κοιλιακούς και αυτό είναι που μετράει.
Κnight and Day
Συνταγή: Δύο από τους πιο ακριβοπληρωμένους 
(και υπερεκτιμημένους) σταρ του Χόλιγουντ αποτελούν το πρωταγωνιστικό δίδυμο αυτής της κατασκοπευτικής περιπέτειας, που από πλευράς ρεαλισμού κάνει τις σαπουνόπερες να μοιάζουν με ντοκιμαντέρ. Στο παράλληλο κινηματογραφικό σύμπαν που …τρέχει και δεν φτάνει το συγκεκριμένο ζεύγος, οι σφαίρες ποτέ δεν πετυχαίνουν τους «καλούς», αν πέσεις από τον 70ό όροφο ενός ουρανοξύστη πάντα υπάρχει ένα φορτηγό με ελαστικά να σε
περιμένει, μπορείς να διασχίσεις μια ολόκληρη ήπειρο σε μια μέρα
και γενικά τα πάντα συμβαίνουν προς ικανοποίηση του διψασμένου
για θέαμα θεατή.
Αποτέλεσμα: Aν κλείσεις τον εγκεφαλικό διακόπτη της λογικής και πείσεις τον εαυτό σου πως τις επόμενες δύο ώρες θα παρακολουθήσει ένα ρεσιτάλ φαντασμαγορικής απιθανολογίας, τότε το Date Knight θα σου προσφέρει 120 λεπτά ανάλαφρης, ακριβοπληρωμένης και αστείρευτης διασκέδασης με φόντο εξωτικά κοσμοπολίτικα τοπία, εντυπωσιακές ανατινάξεις, χορογραφημένες σκηνές μάχης και φυσικά τα λαμπερά (μποτοξαρισμένα)πρόσωπα των πασίγνωστων πρωταγωνιστών.
4 Feelgood Albums
Παύλος Παυλίδης – Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει
Ο πρόσφατος δίσκος του Παύλου Παυλίδη δεν είναι τυχαία ο μοναδικός ελληνικός δίσκος στη λίστα των feelgood albums και αυτό γιατί στην εγχώρια δισκογραφία η έννοια του «μουσικά ευχάριστου» είτε είναι άγνωστη είτε συνδυάζεται με το ντόπιο λαϊκο-pop στυλ, που σε αρκετούς από μας έχει την ακριβώς ανάποδη επίδραση. Στο «Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει» το feelgood προκύπτει από στίχους και μελωδίες που μοιάζουν να έχουν κρυμμένα μέσα τους καλοκαιρινά πολαρόιντς, μακρινά ταξίδια και ξεχασμένους έρωτες.
Scissor Sisters – Night Work
Στον τρίτο δίσκο τους, οι Scissors Sisters ξεσκονίζουν την ντισκομπάλα, φοράνε τα γυαλιστερά τους παπούτσια, ό,τι πιο «πρόχειρο» βρουν στην ντουλάπα, βουτάνε μέσα στη χρυσόσκονη και επιστρέφουν στο dance hall του Studio 54, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή και την είσοδο ελεύθερη για όλους.
Aeroplane – We Cant Fly
Mετά από πολλά mixtapes και αρκετό buzz στην μπλογκόσφαιρα, οι Aeroplane κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους με τίτλο «We Can’t Fly» και μας δίνουν μια γεύση από το πώς θα ακούγεται η ρετρό ντίσκο 50 χρόνια μετά.
Sharron Jones and the Dap-Kings – I Learned the Hard Way
Η Sharron Jones έπρεπε να περιμένει 30 χρόνια για να δει το ταλέντο της να αναγνωρίζεται από το παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Όπως και να έχει, η αναμονή άξιζε τον κόπο, καθώς στον τέταρτο δίσκο της, παρέα με τους Dap Kings, εξακολουθούν να επαναπροσδιορίζουν το «cool» και να μεταφέρουν τον ακροατή στην Αμερική των 60’s και των 70’s, όταν η παθιασμένη soul, το bourbon και ο καπνός από τα τσιγάρα ήταν αρκετά για να διώξουν τους «δαίμονες» μακριά.
